Δεν έχω δει ούτε ένα επεισόδιο από τα Φιλαράκια. Ίσως είναι ο ελληνικός τίτλος που μου την έσπαγε, ίσως το γέλιο που ακούγεται κονσέρβα, ίσως οι πρωταγωνιστές που δεν μου είπαν και ακόμα δεν μου λένε τίποτα. Αντίθετα με το Sex and the City, που καταβρόχθισα και ξαναείδα ολόκληρο για να ξεπεράσω την θλίψη μετά το September 11, που ήταν η αρχή του τέλους της ζωής με αστερόσκονη. Ηρωίδες της ηλικίας μου, εγώ τότε με μια κάπως παράλληλη σχέση σαν αυτήν της Κάρι με τον mr Big και το αγιάτρευτο πάθος με τα παπούτσια. Όταν έγινε ταινία απογοητεύτηκα. Ακόμα και τώρα που θα ενωθούν πάλι χωρίς την γκουρού της παρέας Σαμάνθα, δεν τις περιμένω με καμία αγωνία. Η Σαμάνθα έδινε τον παλμό. Εκανε τις αταξίες, απενοχοποίησε την εμμηνόπαυση και τη σεξουαλικότητα χωρίς να ψάχνει τον τέλειο σύζυγο. Τι να μας πουν τα κορίτσια στα 50 τους? Προφανώς ότι ποτέ δεν ξεπέρασαν την επιτυχία αυτή και επιζητούν άλλο ένα φιλί της ζωής ή ένα “πέρασμα” της μπογιάς τους στις νεότερες γενιές. Τι να μας επικοινωνήσουν τα Φιλαράκια όταν ξαναβρεθούν? Αρπαχτές περιτυλιγμένες με χρυσόχαρτα, ξαναμασημένα μεγαλεία.
Όλοι ανατρέχουμε στο παρελθόν. Eίτε για να κάνουμε σουξέ, είτε για να αναβιώσουμε τη γλύκα των εποχών που δεν υπάρχουν πια. Τα 80ς έχουν την τιμητική τους. Σειρές “εποχής” με πρωταγωνιστές που καπνίζουν σα φουγάρα. Χρόνια που πέρασαν με stars, μουσικές, είδωλα και νέους που έκαναν περμανάντ στη ρίζα, ξεκινούσαν με φόρα, όνειρα, απληστία και όρεξη. Greed is Good, έλεγε ο Gordon Gekko της Wall street, στη γενιά μου που πίστευε στη Rolex. Tην εποχή της πανδημίας ,του ανελέητου πολίτικαλ κορεκτνες και της παντοδυναμίας των social media o πλανήτης ανατρέχει στο παρελθόν για να θυμηθεί τι είναι μόδα, στιλ, χαρά, για να αναμοχλεύσει τη δόξα του, τα λάθη του και τα πάθη του μήπως καταφέρει και πάρει παράταση ή βρει τρόπο να ξαναζήσει τα περασμένα μεγαλεία. Τι να σου κάνει μία Έμιλι στο Παρίσι. Ό,τι σουρεαλιστικά σικάτο και να φορέσει στην πόλη του φωτός φοράμε πλέον φούτερ. Η Έμιλι είναι ο άψυχος κλώνος των τρελών κοριτσιών της Νέας Υόρκης. Δεν υπάρχει παρά μόνο στα παραμύθια, ούτε εκείνη ούτε ο σέξι σεφ φίλος της. Και θα ξεχαστεί χωρίς remake 30 χρόνια μετά.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τα Φιλαράκια αφού έφτασαν στο απροχώρητο λόγω γενικής κρίσης, ετοίμασαν το δικό τους. Κανείς τους δεν κατάφερε να ξεπεράσει αυτή την επιτυχία. Ένα reunion όμως δεν φέρνει την άνοιξη σε καμία καριέρα . Και χαλάει και το μύθο.
Αντίθετα την φέρνει στην κανονική ζωή. Έχω επενδύσει στη φιλία που έβαζα πάντα πάνω από τις σχέσεις μου. Ειδικά τον τελευταίο χρόνο έχουμε κάνει πολλά friends reunions.. Η αλήθεια είναι πως με τους “παλιούς” δεν έχουμε χαθεί ποτέ, κι ας μην βλεπόμαστε συχνά. Νιώθω πως έχω έναν τεράστιο ιστό προστασίας -σαν της αράχνης- φίλων που εμφανίζονται (ή πνίγονται) την κατάλληλη στιγμή. Προχθές μία παρέα αγαπημένων φίλων εδώ και 35 χρόνια στο Athenee θυμηθήκαμε με εξονυχιστικές λεπτομέρειες τα χρόνια του Halston, τα σχέδια της Elsa Perretti και του Μηνά, τα μαγαζιά και τις φοβίες του Βilly Bo, περάσαμε στα χρόνια των κλαμπς, του Εργοστασίου, των περιοδικών και καταλήξαμε να δίνουμε ραντεβού για να δούμε μαζί τη Eurovision. Όσοι έχουμε χορέψει κάτω από μπάλα ντίσκο να ξέρετε πως είμαστε οι πρώτοι που θα ανοίξουμε τον χορό όταν δοθεί το σήμα και οι τελευταίοι που θα σταματήσουν να βάζουν λακ διακριτικά στη φράντζα.
Διαβάστε επίσης |Politicult: Αναμνήσεις από την εκτυφλωτική πριγκίπισσα Νταϊάνα
