Aκριβώς πέντε ημέρες πριν, η Sarah Jessica Parker δημοσίευσε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagtam το πρώτο επίσημο τρέιλερ της ίσως πιο πολυπόθητης επιστροφής στην ιστορία της μικρής οθόνης. “And just like that… the story continues”, διαβάζουμε παρακολουθώντας το βίντεο, όσο από πίσω εναλλάσσονται εικόνες από το κέντρο της Νέας Υόρκης με μερικά από τα πιο αγαπημένα κλισέ χαρακτηριστικά της – ταξί, μετρό, πολυκοσμία. Η νοσταλγία διαχέεται ακαριαία και είναι διπλή: για τον πραγματικό κόσμο που έχουμε σχεδόν έναν χρόνο να «αγγίξουμε» και για τη στοχαστική φωνή που διαβάζει το “And just like that” – κι’ όμως είναι η Carrie Bradshaw.
Ένα φανταστικό, ρομαντικό, βαθιά συναισθηματικό συννεφάκι δημιουργείται στο μυαλό μου. Όπως και η Carrie, “I coudn’t help but wonder, where are they now?”. Ίσως, τα συναισθήματα μου είναι πιο έντονα γιατί τυγχάνει αυτή την περίοδο να βλέπω ξανά τη σειρά με απόλυτη προσήλωση και άλλη ωριμότητα – αλλά και να μην την έβλεπα, ο ενθουσιασμός μου θα ήταν το ίδιο δυνατός. Και κάπου εκεί που η επιστροφή του Sex and the City είναι το πιο χαρούμενο νέο της ημέρας, το συννεφάκι μου διαλύεται όταν το ίντερνετ γεμίζει άρθρα για το «πώς θα είναι το Sex and the City χωρίς τη Samantha».
«Θα είναι απλά … and the City», διαβάζω σχεδόν παντού, και ενώ γελάω, δεν το πιστεύω πραγματικά, γιατί ξέρω πως ο χαρακτήρας που υποδύθηκε με τόση επιτυχία η Βρετανοκαναδή Kim Cattrall, είναι κάτι παραπάνω από το «σεξ» στη σειρά. Είναι σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής όπου η γυναίκα ξεκίνησε δειλά δειλά να εξωτερικεύει πως ευχαριστιέται το σεξ όσο οι άνδρες, τόλμησε να επιβεβαιώσει πως η ερωτική επαφή μπορεί να είναι το ίδιο ωραία ακόμη και αν δεν αγαπάς βαθιά και απολύτως ανιδιοτελώς τον παρτενέρ σου και τέλος να απενοχοποιήσει φράσεις, στάσεις και προτιμήσεις που σχετίζονται με την (ακόμη και σήμερα παρεξηγημένη) σεξουαλικότητά της.
