Λίγες ημέρες πριν γιορτάσαμε τα γενέθλια του αγαπημένου μου στις 7.30 το απόγευμα στο Athénée. Μετρημένοι στα δάχτυλα ενός χεριού βέβαια λόγω αποστάσεων. Όταν πήρα τηλέφωνο τα θρυλικά νυχτοπούλια φίλους του, να τα καλέσω τόσο νωρίς για δείπνο μου είπαν αμέσως “ναι”. Και όχι μόνο δέχτηκαν με χαρά αλλά ήρθαν και στην ώρα τους. Αισίως αποχωρήσαμε στις 12 παρά λες και ήταν χαράματα. Την επομένη το πρωί ξυπνήσαμε για το σχολείο και τις δουλειές μας σε μεγάλη φόρμα.
Έχοντας βάλει στη ζωή μου τη γιόγκα και διάφορα άλλα που αρχίζει και εκτιμάει ο άνθρωπος από μία ηλικία και μετά, αυτό το καθολικό “νωρίς” με βόλεψε γιατί όλοι κάνουν το πρόγραμμα των ονείρων μου. Θυμάμαι τι εντύπωση μου έκαναν φίλοι στο εξωτερικό που έτρωγαν για βράδυ στις 7 μ.μ. και κοιμόντουσαν νωρίς. Μέχρι τώρα τόσο νωρίς ύπνο είχα καταφέρει να κάνω μόνο εξοντωμένη από τις πρωινές εκπομπές. Και ένιωθα την ώρα που κοιμόμουν πως έχανα τη μισή μου ζωή. Τώρα που ο Covid 19 έφερε μία νέα τάξη πραγμάτων στα νυχτοπούλια, έπεσε και με τη μόδα της “ημέρας”. Όλα τα ωραία πράγματα γίνονται πια την ημέρα. Ίσως ήταν ένας βίαιος τρόπος να το συνηθίσουμε. Όχι άλλο βάρβαρο πρόγραμμα νυχτερινής διασκέδασης που σε ήθελε off την επόμενη ημέρα.
