Ο πατέρας της συζύγου μου, Pauline, ήταν Ελληνοκύπριος. Τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας, από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘70, γυρίσαμε πολλά μέρη στην Ελλάδα. Τα περισσότερα ήταν απομονωμένα, δεν είχαν αεροπορική σύνδεση και όπως καταλαβαίνετε οι διακοπές μας περιλάμβαναν αρκετή περιπέτεια. Επισκεφτήκαμε τη Ζάκυνθο, τη Μήλο, την Πάρο και τόσα άλλα υπέροχα μέρη.

Θυμάμαι ότι ταξιδεύαμε ώρες με ένα φεριμπότ, χωρίς να έχουμε ιδέα που θα καταλήξουμε ή που θα μείνουμε. Κατεβαίναμε στο λιμάνι που μας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση, προσευχόμενοι να βρούμε κάποιο διαθέσιμο δωμάτιο για να περάσουμε τη νύχτα. Νιώθαμε τόσο ευτυχισμένοι, γαλήνιοι, τόσο ελεύθεροι και διαφορετικοί από τον πραγματικό μας εαυτό. Η προσωπική σχέση της Pauline με τον τόπο, δε, έκανε την όλη εμπειρία ακόμα πιο μοναδική.
