Είναι δύσκολο να βρεθεί κάποιος που δεν έχει γελάσει με την Jennifer Coolidge. Είτε διά ζώσης είτε βλέποντας ταινίες και σειρές στις οποίες έχει ξεδιπλώσει το αμίμητο κωμικό ταλέντο της. Η συγκυρία ωστόσο τα έφερε, τώρα που μίλησε μαζί της η Ελίνα Δημητριάδη με αφορμή το αφιερωμένο στο γέλιο τεύχος της Vogue Greece, η ηθοποιός να συμμετέχει σε μια δραματική σειρά, αποκαλύπτοντας το υποκριτικό της βάθος. Να μια ευχάριστη έκπληξη!
«Ποιο είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που έχεις ακούσει από άλλο ηθοποιό για την υποκριτική σου ικανότητα;» «Δούλευα με τον Hugh Grant στην ταινία American Dreamz και μια μέρα που ήταν δίπλα μου στο μακιγιάζ, τον φαντάστηκα να γυρίζει προς το μέρος μου και να μου λέει ότι θαυμάζει τη δουλειά μου. Aυτό μου ήταν αρκετό!». Μπορείς πάντα να βασίζεσαι στην Jennifer Coolidge για την πιο αναπάντεχη και ξεκαρδιστική απάντηση, και αυτή η παλαιότερη συνέντευξή της που διάβαζα λίγες ώρες πριν μιλήσω μαζί της, με έκανε ακόμα πιο ανυπόμονη να ξεκινήσουμε. Αυτού του τύπου οι ατάκες είναι, επίσης, αποκαλυπτικές του πηγαίου ταλέντου της ηθοποιού, η οποία ξεκίνησε την καριέρα της από την αυτοσχεδιαστική κωμωδία, ενώ φέτος πρωταγωνίστησε στη σειρά White Lotus, δίνοντας την πρώτη της δραματική ερμηνεία, αντάξια όλων των διαθέσιμων βραβείων – για να μην πω ότι αξίζει να θεσμοθετηθεί βραβείο «Jennifer Coolidge»! Με τον ρόλο της Tanya –μιας λευκής, βαθύπλουτης, αλλά ψυχολογικά ταλαιπωρημένης από τη μητέρα και τους άνδρες της ζωής της γυναίκας, η οποία καταφεύγει σε ένα εξωτικό resort για να διασκεδάσει τους δαίμονές της και να σκορπίσει στον ωκεανό τις στάχτες της νεκρής πια μητέρας της– δόθηκε στην Coolidge, για πρώτη φορά στην πολύχρονη καριέρα της, η ευκαιρία να ξεδιπλώσει τις υποκριτικές της ικανότητες και να την αγαπήσει ακόμα περισσότερος ο κόσμος – άνθρωποι που δεν είχαν καταλάβει αυτό που οι φαν της είχαμε διακρίνει ακόμα κι όταν εμφανιζόταν στην οθόνη μόνο για μερικά λεπτά. Ποιος δεν θυμάται στα Φιλαράκια την ξανθιά φίλη της Μόνικα που την επισκέπτεται από την Αγγλία, εκνευρίζοντας τους πάντες με την ψεύτικη βρετανική προφορά και τρομοκρατώντας τον Τσάντλερ με τον άγαρμπο χορό της που εκείνη θεωρεί πως είναι φυσικό ταλέντο; Η Jennifer αυτοσχεδίασε στο επεισόδιο The One with Ross’s Tan και πέρασε στο πάνθεον των διάσημων guests της πιο εμβληματικής σειράς στην ιστορία της τηλεόρασης.
Στην τηλεφωνική συνέντευξη για τη Vogue Greece, της λέω πως είμαι σίγουρη ότι, αν συναντούσε τώρα τον Hugh Grant, θα της αποκάλυπτε ότι όντως θαυμάζει το ταλέντο της – όχι, βέβαια, ότι χρειάζεται επιβεβαίωση από εκείνον για να ισχύει κάτι τέτοιο. Η έκπληξη και η χαρά στη φωνή της όταν το ακούει –γνήσια χαρά, σας διαβεβαιώνω, γιατί καθ’ όλη τη διάρκεια της συνομιλίας μας αντιλαμβάνομαι πως ακόμη δεν μπορεί να πιστέψει πόσο πιστεύουν όλοι σ’ εκείνη– ακολουθείται από μικρή παύση και ο τόνος της χρωματίζεται από μια σχεδόν αδιόρατη μελαγχολία. «Με τον Hugh Grant παίζαμε στο American Dreamz και παρατηρούσα τα κορίτσια και τις γυναίκες να αλλάζουν αμέσως προσωπικότητα όταν έμπαινε εκείνος στον χώρο – ήταν όλες ερωτευμένες μαζί του. Εγώ, λοιπόν, καθόμουν δίπλα του στο μακιγιάζ και παρατηρούσα ότι δεν κοίταζε την αντανάκλασή του στον καθρέφτη. Αυτή η αποστροφή για τον εαυτό του με έκανε να τον συμπαθήσω. Δεν κοιτούσε την εικόνα του με αυταρέσκεια και το αγάπησα αυτό, γιατί πολλοί ηθοποιοί είναι ερωτευμένοι με το είδωλό τους. Ο Hugh Grant, όμως, ένιωθα πως ήταν πολύπλοκος και ταλαιπωρημένος. Το πιστεύω ότι πολλοί κωμικοί είναι θλιμμένοι κλόουν και με το να είναι αστείοι καμουφλάρουν τη λύπη τους. Πρέπει να είσαι αστείος, γιατί κανείς δεν θέλει να ακούσει τις στενάχωρες ιστορίες σου. Αν όλοι λέγαμε την αλήθεια για το πώς αισθανόμαστε τις περισσότερες ώρες της ημέρας, ποιος θα μας άκουγε; Πρέπει να κρατάς μυστική αρκετή από τη θλίψη σου και να μην αφήνεις πολύ κόσμο να τη γνωρίζει. Αν βάλεις λίγο την κωμωδία στη ζωή σου, έστω κι αν υποκρίνεσαι, βοηθάει να τα βγάζεις πέρα. Δεν ξέρω αν κάποιοι από εμάς θα καταφέρουμε ποτέ να φτάσουμε στη ρίζα των προβλημάτων μας, οπότε θέλουμε να τα κρατήσουμε θαμμένα. Χαίρομαι που η Tanya, την οποία κλήθηκα να ερμηνεύσω, είναι μια θλιμμένη γυναίκα, δεν είχα αυτή την ευκαιρία στο παρελθόν», εξομολογείται και αρπάζω την ευκαιρία να τη ρωτήσω τι άλλους ρόλους θα ήθελε να παίξει. «Δεν έχω υποδυθεί ποτέ την έξυπνη, αυτό θα ήταν μια αλλαγή», απαντά και γελάμε δυνατά. «Επίσης, δεν έχω παίξει κάποιον σκοτεινό ή τρομακτικό χαρακτήρα, ανατριχιαστικό ίσως. Πάντως, χωρίς να μπορώ ακόμα να αποκαλύψω κάτι, συμμετέχω σε μια σειρά σχετικά τρόμου», συμπληρώνει. Την αποκάλυψη μπορώ να την κάνω εγώ τώρα, καθώς λίγες μέρες μετά από αυτή τη συνέντευξη ανακοινώθηκε πως η Jennifer θα πρωταγωνιστεί στη νέα σειρά του Ryan Murphy για το Netflix, The Watcher.
Τι κάνει, όμως, ξεχωριστή την Jennifer Coolidge; Η οξυδέρκεια και ο ευρηματικός τρόπος που αφομοιώνει και ανασύρει, όποτε χρειάζεται, τις μικρές λεπτομέρειες που παρατηρεί στη συμπεριφορά των άλλων γύρω της, όπως στην περίπτωση του Hugh Grant. Λεπτομέρειες που σε οποιονδήποτε άλλο θα είχαν διαφύγει κι εκείνη μπορεί αργότερα να τις αξιοποιήσει σε κάποιον ρόλο. Αυτό και η πολυετής εμπειρία στην κωμωδία ήταν τα πολύτιμα εργαλεία της για να αποδώσει, όπως μόνο εκείνη θα μπορούσε, έναν τρισδιάστατο και συναρπαστικό δραματικό χαρακτήρα στο White Lotus. Σε όλους τους διάσημους κωμικούς ρόλους της μπορείς να διακρίνεις μια υφέρπουσα μελαγχολία και μοιάζει σαν να εφάρμοσε το ακριβώς αντίστροφο στην Tanya, μια βασανισμένη γυναίκα με κωμικά στοιχεία, μια τραγική φιγούρα που ενίοτε σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι – σαν να πρωταγωνιστεί ταυτόχρονα σε τραγωδία του Ευριπίδη και σε κωμωδία του Αριστοφάνη. Ακόμα και ο ρόλος που την καθιέρωσε στο Χόλιγουντ, η σέξι μαμά του Stifler στο American Pie, δεν ήταν εκείνος της αρχετυπικής milf. Η ηθοποιός μάς χάρισε τότε τη Mrs Robinson του 2000, αλλά δεν είχε λάβει ακόμα την αναγνώριση που έλαβε αντίστοιχα η Anne Bancroft. «Στην περίπτωση της μαμάς του Stifler και γενικά σε τέτοιου είδους ταινίες, δεν μπορείς να πας πολύ βαθιά, συνήθως είναι στερεοτυπική η απεικόνιση. Με τη μαμά του Stifler συγκεκριμένα, δεν ξέρεις για ποιο λόγο ήθελε να κάνει σεξ με τον νεαρό φίλο του γιου της, ξέρεις απλώς ότι τον επιθυμεί, είναι χωρισμένη και της δίνεται η ευκαιρία. Ποιος ξέρει πώς θα ήταν μια ταινία που θα έλεγε όλη την ιστορία της; Ένα μέρος της θα ήταν πιο δραματικό – ίσως επειδή δεν μπορούσε να βρει αγάπη μέσα στον γάμο της. Μου αρέσουν οι δραματικές ιστορίες και μια ρεαλιστική οπτική γωνία, πιο κοντά στην αληθινή ζωή. Πόσες σχέσεις δεν λειτουργούν και τι πόνος κρύβεται από πίσω – αυτά που δεν βλέπεις συχνά στις ταινίες. Αυτές τις ιστορίες νιώθω ότι τις ξέρω καλύτερα. Και όσο μεγαλώνω, αισθάνομαι πως οι όμορφες στιγμές μπορεί να είναι όλο και λιγότερες», λέει.
Μια συγκεκριμένη σκηνή στο White Lotus που αποκαλύπτει την κωμικοτραγική φλέβα της Coolidge έσπασε το ίντερνετ και συζητήθηκε σε όλες τις γυναικοπαρέες που γνωρίζω – αυτήν όπου η Tanya βγαίνει ραντεβού με έναν άνδρα από το resort που της αρέσει πολύ και γυρνώντας μαζί στο δωμάτιό της, εκείνη ξεσπάει σε κλάματα και σε έναν καταιγιστικό μονόλογο, απαριθμώντας όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά της, δηλαδή όλα όσα θα μπορούσαν να τρομάξουν έναν υποψήφιο σύντροφο, θέλοντας να φτάσει από την αρχή στην «καρδιά κρεμμυδιού» του είναι της, όπως λέει χαρακτηριστικά. Θα έκανε κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα ή θα προτιμούσε το κόλπο για φλερτ «bend and snap» από μια άλλη χαρακτηριστική σκηνή της, στην ταινία Legally Blonde αυτή τη φορά; «Ξέρεις, είναι ενδιαφέρον, γιατί βγαίνεις ραντεβού, ξαναβγαίνεις, αλλά για πόσο μπορείς να το κάνεις, πόσο μπορεί να ενδιαφέρεται ο άλλος, μέχρι να σε δει να ξεσπάς μια μέρα ή να δει τη δυσαρέσκειά σου ή την απόγνωσή σου ή οτιδήποτε είναι παραπάνω από ό,τι μπορεί να διαχειριστεί ένας άνδρας; Οπότε, νομίζω πως θα ήθελα να αποκαλυφθούν όλα αυτά από την αρχή, ώστε ο άλλος να γνωρίσει αμέσως τις χειρότερες πλευρές μου για να καταλάβει αν μπορεί να αντεπεξέλθει. Πιστεύω πως τα social media έχουν κάνει μεγάλη ζημιά. Ποστάρεις μια όμορφη φωτογραφία σου, δείχνεις τη φανταστική ζωή σου και είναι όλα τόσο επιμελημένα, που ο κόσμος ανταποκρίνεται τελικά σε μια ψεύτικη περσόνα, οπότε, όταν αποκαλύπτεις τον εαυτό σου, που είναι πάντα πιο περίπλοκος, σε απορρίπτουν, γιατί δεν αντέχουν την πραγματικότητα. Περνάμε δύσκολες στιγμές στο dating και είμαι περίεργη να δω πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση», λέει και αρχίζουμε ένα brainstorming ευφάνταστων ιδεών ως σύγχρονες single γυναίκες. «Εσύ χρησιμοποιείς τις dating εφαρμογές; Εγώ φοβάμαι, επειδή είμαι ηθοποιός», ρωτάει. «Τις χρησιμοποίησα κάποια στιγμή στην αρχή της καραντίνας, αλλά διέγραψα το προφίλ μου, δεν είχα και την καλύτερη εμπειρία», απαντώ. «Έχω σκεφτεί μέχρι και τη διοργάνωση δραστηριοτήτων, κάτι σαν το υπαίθριο παιχνίδι “πιάσε τη σημαία” που έχουμε εδώ στην Αμερική, να τρέχουν οι singles να πιάσουν τις σημαίες ο ένας του άλλου κι έτσι να γνωρίζονται. Προς το παρόν είμαι στη Νέα Υόρκη και με τη φίλη μου τη Νόρα λέμε να διοργανώνουμε δείπνα για να γνωρίζουμε μεταξύ τους τους gay single φίλους μας, ελπίζοντας ότι, αν πάει καλά όλο αυτό, θα μας ανταποδώσουν τη χάρη με τους straight άνδρες φίλους τους», συνεχίζει και είμαι σίγουρη πως, αν είχαμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας, θα κάναμε κοιλιακούς από τα γέλια.
Η πιο ανασφαλής και απαισιόδοξη πλευρά της Coolidge παραλίγο να της στερήσει έναν από τους σημαντικότερους ρόλους στην καριέρα της και την ευκαιρία να συστηθεί σε ένα διαφορετικό κοινό, καθώς είχε αρνηθεί να παίξει την Tanya όταν της το ζήτησε ο δημιουργός του White Lotus, Mike White. Απομονωμένη λόγω της καραντίνας στο σπίτι της στη Νέα Ορλεάνη –ένα αρχοντικό του 1867 που αναστηλώνει και ανακαινίζει σιγά σιγά και το οποίο χρησιμοποιήθηκε για σκηνικό από τη Sofia Coppola στην ταινία της The Beguiled, αλλά και για τη φωτογράφιση που συνοδεύει αυτή τη συνέντευξη–, πίστευε πως έχει έρθει το τέλος του κόσμου, ένιωθε άσχημα με την εικόνα της γιατί έτρωγε συνέχεια πίτσες κι έτσι, όταν ο Mike επικοινώνησε μαζί της, αρνήθηκε την πρότασή του. Μέχρι που το ίδιο βράδυ τής έστειλε μήνυμα: «Φοβάσαι;». Κι έτσι, μετά τη συζήτηση δύο ανθρώπων που γνωρίζονται ουσιαστικά και τους συνδέει αγάπη και εκτίμηση, μπήκε ξανά στη ζωή μας η σαρωτική Coolidge – εξάλλου, γι’ αυτήν έγραψε τη σειρά ο White. «O Mike είναι φίλος μου, αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα καθόταν να γράψει κάτι για μένα. Γνωρίζω ότι είχε προσπαθήσει και στο παρελθόν με μια άλλη σειρά που είχε απορριφθεί, αλλά τώρα κατάφερε να δημιουργήσει αυτό το θαυμάσιο πράγμα, και μάλιστα μέσα στην πανδημία. Συνήθως δεν βλέπω τις σειρές και τις ταινίες στις οποίες παίζω, με πιάνει κατάθλιψη, επειδή στην οθόνη πάντα φαίνεσαι πιο ογκώδης και παίζεις λιγότερο καλά από όσο νόμιζες, αλλά ήθελα να δω πώς έπαιξαν όλοι οι φίλοι μου, οπότε αναγκαστικά είδα κι εμένα. Είμαι ενθουσιασμένη που τελικά συμμετέχω, όλοι είναι τόσο αστείοι και αληθινοί ταυτόχρονα. Ο Mike είναι πολύ έξυπνος, γιατί κατάφερε να μεταφέρει στην Tanya στοιχεία από μένα – ξέρει ότι κι εγώ έχασα τη μητέρα μου νωρίς και πόσο με σημάδεψε αυτό, ξέρει τις σχέσεις μου με τους άνδρες που τις νιώθω ως αποτυχία, επομένως δεν ήταν δύσκολο να μπω στο πετσί του ρόλου», μου λέει γελώντας δυνατά.
Πώς κατάφερε ο Mike να γνωρίσει τόσο καλά την Jennifer και να μας χαρίσει τον πιο αγαπημένο μου χαρακτήρα σε σειρά των τελευταίων ετών; «Γνωριζόμασταν για λίγο διάστημα, όταν με κάλεσε σε ένα ταξίδι για σαφάρι στην Αφρική που το είχαν κανονίσει με τον σύντροφό του κι εγώ μπήκα τελευταία στιγμή στην παρέα. Αυτό, λοιπόν, θα πήγαινε ή πολύ καλά ή πολύ άσχημα, γιατί κοιμόμασταν όλοι μαζί κάθε βράδυ σε ένα διπλό κρεβάτι ή σε σκηνή για δύο άτομα. Όμως τελικά εξελίχθηκε ωραία κι έτσι γνωριστήκαμε αρκετά καλά πολύ γρήγορα – είναι δύσκολο να κρύψεις τον πραγματικό εαυτό σου σε τέτοιες συνθήκες. Πιστεύω πως η ευφυΐα του και η ικανότητά του να “διαβάζει” τους ανθρώπους είναι που έκαναν τόσο πετυχημένη σειρά το White Lotus! Είναι φοβερός στο να φτάνει στον πυρήνα ενός ανθρώπου, δεν έχω γνωρίσει άλλον που να το κάνει καλύτερα. Μπορεί να διακρίνει ανάμεσα σε όσα θα ξεγελάσουν τους περισσότερους και να φτάσει στην αλήθεια σου. Εγώ ξεγελιέμαι πολύ συχνά από τους ανθρώπους και τους πιστεύω πάντα, αλλά εκείνος φτάνει στην ουσία όλων, γι’ αυτό και μπορεί να γράψει τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες. Στο White Lotus γράφει για τους πλούσιους με ιδιαίτερο τρόπο, τους προσεγγίζει με συμπάθεια, γιατί είναι τόσο χαμένοι, που δεν καταλαβαίνουν ότι αυτά που εκείνοι θεωρούν καλές πράξεις δεν βοηθούν κανέναν. Είμαι χαρούμενη για την επιτυχία του, μου έκανε ένα αναπάντεχο δώρο με αυτόν τον ρόλο», εξομολογείται με συγκίνηση.
Ξεκινώντας τις σπουδές της, η Coolidge ήθελε να γίνει δραματική ηθοποιός, σαν τη Meryl Streep. «Φοιτούσα σε μια πολύ σοβαρή σχολή στη Νέα Υόρκη, έκανα πολύ σοβαρά πράγματα με έναν διάσημο δάσκαλο και μετά τα μαθήματα πηγαίναμε όλοι μαζί για φαγητό. Εκεί μιμούμουν τους συμμαθητές μου κι ένα βράδυ, ένας από αυτούς, ο John Williams, μου είπε: “Άκου, Jennifer, δεν νομίζω πως είσαι στη σωστή σχολή. Υπάρχει κάτι που σου ταιριάζει περισσότερο και θα σε πάω το επόμενο Σάββατο”. Πράγματι, με οδήγησε σε μια τρελή παράσταση αυτοσχεδιαστικής κωμωδίας. Εγώ δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε, αλλά κατάφερε να με πείσει να περάσω από οντισιόν, με δέχτηκαν κι έτσι έγινα μέλος της ομάδας Gotham City Improv, ενώ αργότερα στο Λος Άντζελες ήμουν στην αντίστοιχη διάσημη ομάδα, The Groundlings. Τελικά, αυτός ο άνθρωπος είχε δίκιο, ήμουν καλύτερη στην κωμωδία. Κάποιος ασχολήθηκε μαζί μου και μου έδωσε μια ευκαιρία. Δεν το έκανε με ιδιοτέλεια, δεν είχε συναισθήματα για μένα ή κάτι τέτοιο, ήθελε απλώς να το κάνει. Δεν ήξερα ότι ήμουν καλή στην κωμωδία, κάποιος άλλος το παρατήρησε. Οπότε, ευχαριστώ τον John Williams, γιατί δεν ξέρω πού θα ήμουν τώρα αν δεν υπήρχε εκείνος», εξηγεί.
Είμαι σίγουρη πως, αν η ζωή της γινόταν ταινία σαν το Sliding Doors και στη μία εκδοχή πήγαινε στην ομάδα Gotham City Improv, ενώ στην άλλη παρέμενε στη σοβαρή δραματική σχολή, το τέλος θα ήταν το ίδιο: θα είχε κερδίσει τον κόσμο με το ταλέντο και τη συναρπαστική «καρδιά κρεμμυδιού» της. Εύχομαι να κοιτάζει το είδωλό της στον καθρέφτη με την ίδια αγάπη που την κοιτάμε κι εμείς.
