H Cass και η Ali Bird, η γνωστή φωτογράφος και η μάνατζερ σύζυγός της, αποτελούν πηγή έμπνευσης τόσο ως γονείς όσο και αναφορικά με την επανάσταση που έχουν φέρει στη βιομηχανία της μόδας. Η Sarah Bailey μίλησε μαζί τους και ανακάλυψε πως η ζωή τους είναι το ίδιο εντυπωσιακή όσο και οι λαμπερές καριέρες τους.
Είτε φωτογραφίζει την εντυπωσιακή Christy Turlington μετά τη γυμναστική, καθώς βγάζει το μουσκεμένο μπλουζάκι της, είτε απαθανατίζει την οικογένεια Obama σε χαμογελαστά πορτρέτα, τόσο ζεστά που σχεδόν νιώθεις την οικειότητα, είτε καταγράφει την ακατέργαστη και γλυκιά ομορφιά της καθημερινότητας σε φωτογραφίες της συζύγου και των παιδιών τους, η δουλειά της Cass Bird φαντάζει αβίαστη. Χάρη στο στιλ της –παιχνιδιάρικο, πνευματώδες, αποκαλυπτικό– είδε το άστρο της να λάμπει τα τελευταία χρόνια. Η ζωή της, τουλάχιστον προ πανδημίας, περιλάμβανε αδιάκοπα ταξίδια με φωτογραφίσεις για εντυπωσιακά εξώφυλλα, editorials μόδας, καθώς και εκπληκτικά όμορφες καμπάνιες που ξεφεύγουν από τα τετριμμένα – η τελευταία της για την Orbitz, που σκοπό έχει να επαναφέρει τη χαρά του ταξιδιού για ένα queer κοινό, είναι ένα μικρό, τολμηρό, εμψυχωτικό έργο τέχνης. Σήμερα, ωστόσο, η οικογένεια Bird βρίσκεται σταθερά στο σπίτι της στη Νέα Υόρκη. «Δεν το συνειδητοποιείς μέχρι να περάσεις έναν χρόνο σε περιορισμό. Μου άρεσε πολύ που δεν έπρεπε να μπαίνω σε αεροπλάνο κάθε δέκα μέρες», λέει η Cass, η οποία εμφανίστηκε στο Zoom από το βόρειο τμήμα της Νέας Υόρκης, όπου –όπως υποδείκνυε ο ήχος των τρυπανιών– επέβλεπε κατασκευαστικές εργασίες. Η Ali Bird, Managing Director του πρακτορείου ταλέντων The Wall Group, μια εξίσου δυναμική φιγούρα στον χώρο της μόδας, βρίσκεται στο σπίτι όπου κατοικεί το ζευγάρι στο Μπρούκλιν, μαζί με τα παιδιά τους, τον 13χρονο Leo και την 11χρονη Mae. Για να είμαστε ακριβείς, η Cass και η Ali δεν έχουν παντρευτεί, «γιατί δεν ήταν νόμιμο, αλλά και γιατί ξέραμε ότι θέλαμε να κάνουμε μαζί οικογένεια, οπότε σκεφτήκαμε πως θα μπορούσαμε να κρατήσουμε τα χρήματα για να αγοράσουμε ένα σπίτι και να ασχοληθούμε με το θέμα της γονιμότητας και τη διαδικασία της από κοινού υιοθεσίας, επειδή τίποτε απ’ αυτά δεν είναι ανέξοδο», εξηγεί η Cass.

Πέρα από πρωτοπόρες στη βιομηχανία της μόδας, οι δυο τους έχουν γίνει και πρότυπα ομόφυλων γονέων μέσα από το project της Cass, που καταγράφει την οικογενειακή ζωή με την Ali και τα παιδιά τους με τα ανακατεμένα μαλλιά και το ελεύθερο πνεύμα. Φωτογραφίες της Ali να θηλάζει δίπλα στην πισίνα, της Mae να σκαρφαλώνει στο βαν της παραγωγής και να τρώει πατατάκια, όλης της οικογένειας να κάνει μπάνιο στην μπανιέρα –το γυμνό αποτυπώνεται ως κάτι καθημερινό, όχι χυδαίο– αποτελούν απόδειξη της ευτυχισμένης οικογενειακής ζωής, με όλη την οικειότητα και τους συναισθηματισμούς της. Η δουλειά της, που έχει αναγνωριστεί τόσο στον χώρο της μόδας όσο και της φωτογραφίας, έχει βρει ακόμη μεγαλύτερο κοινό μέσα από τα καθημερινά στιγμιότυπα που ανεβάζει τακτικά η Cass για τους 300 χιλιάδες ακολούθους της στο Instagram. Μέσα από την ανεμελιά, τη σκανταλιά και το φως εκτίθενται οι ατέλειες της καθημερινότητας. «Υπάρχει τρομερή ακαταστασία και μπλέξιμο», τονίζει. «Θα έλεγα δυσλειτουργικότητα, αλλά ξέρω πως σε ατομικό επίπεδο προσπαθούμε πολύ να μην εκφράζουμε τα άσχημα πράγματα που έχουμε βιώσει, ωστόσο δεν παύουν να υπάρχουν. Αντιμετωπίζουμε τις ίδιες προκλήσεις. Το λέω συνέχεια, μέσα σε είκοσι χρόνια έχουμε ζήσει καταστάσεις για τις οποίες οι περισσότεροι θα χώριζαν».
Η ιστορία της Cass και της Ali ξεκίνησε το 1997, όταν σπούδαζαν στο κολέγιο Smith στη Μασαχουσέτη. «Ήταν η πρώτη μέρα του ακαδημαϊκού έτους και, όταν μπήκε στο μάθημα της Κοινωνιολογίας, ένιωσα σαν να με χτυπάει κεραυνός, ήταν έρωτας και πόθος με την πρώτη ματιά», θυμάται η Ali. «Το αστείο είναι ότι δεν ήμουν ομοφυλόφιλη τότε, είχα αγόρι. Και η Cass δεν με πρόσεξε, ούτε καν με κοίταξε. Ήμουν πολύ εκνευρισμένη». Χρειάστηκε η αρκετά φανταχτερή κίνηση της συμμετοχής σε μια χορογραφία με 50 κοπέλες για να τραβήξει την προσοχή της. «Το έλεγαν “Εξύμνηση της αδελφοσύνης”», θυμάται η Cass. «Και η Ali άνοιξε το σόου μπροστά σε όλη τη σχολή με 50 κορίτσια πίσω της, ντυμένα με τζιν και αμάνικα μπλουζάκια να χορεύουν το If της Janet Jackson. Το είχε τότε και το έχει ακόμη. Χόρεψα δίπλα της την επόμενη μέρα και από μέσα μου σκεφτόμουν: “Ουάου!”». Στην αρχή η σχέση τους είχε σκαμπανεβάσματα –«Επί έξι χρόνια δεν τα καταφέρναμε», λέει Cass–, μέχρι να τα φτιάξουν τελικά επίσημα το 2003. Η Cass μιλάει ανοιχτά για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μικρή, καθώς είχε ταραχώδη παιδική ηλικία. «Δεν τα πήγαινα πολύ καλά. Είχα άσχημες καταβολές όσον αφορά την ψυχική υγεία στο σπίτι. Υπήρχε μεγάλη εξάρτηση από ουσίες και βία» (σ.σ.: ο αγαπημένος αδελφός της αυτοκτόνησε το 2019). Αυτή η σκιά ίσως εξηγεί γιατί μετά το κολέγιο, ενώ η Ali έφυγε αμέσως για τη Νέα Υόρκη, σε ένα μικρό διαμέρισμα στην καρδιά της μποέμ ζωής του κέντρου της πόλης, και βάλθηκε να φτιάξει το μέλλον της, η Cass επέστρεψε στο Λος Άντζελες, όπου είχε μεγαλώσει. Στη Νέα Υόρκη η Ali ασχολήθηκε με τη φωτογραφία, πιάνοντας δουλειά στο πρακτορείο Art Partner, που τότε ανθούσε. «Ήθελα να γίνω βοηθός κάποιου φωτογράφου –ήταν 1998– και μου είπαν πως δεν προσλάμβαναν γυναίκες», θυμάται με έναν αναστεναγμό. Ωστόσο, αποδείχθηκε πως η κλίση της ήταν να γίνει μάνατζερ και πολύ σύντομα έκανε το άλμα και πήγε στο The Wall Group, όπου μαζί με την Brooke Wall ξεκίνησαν το ταξίδι τους, αναλαμβάνοντας να χτίσουν τις καριέρες πολλών hair και makeup artists που μέχρι τώρα θεωρείται πως έχουν δευτερεύοντα ρόλο στο image making. Το Wall Group, που απευθύνεται πλέον σε διεθνές κοινό με γραφεία στο Λος Άντζελες και στο Λονδίνο, το αγόρασε το 2015 η τεράστια εταιρεία στον χώρο του management, Endeavor. «Ήταν απίστευτο κατόρθωμα για εμάς να εξασφαλίσουμε το μέλλον του Wall Group, καθώς και των καλλιτεχνών και εργαζομένων μας», λέει. «Η Ali διαθέτει όλα όσα δεν έχω εγώ», τονίζει η Cass. «Μπορεί να κρίνει τα πάντα με μέτρο, πράγμα θαυμάσιο, επειδή εγώ βουτάω με τα μούτρα σε πράγματα επικίνδυνα και ρευστά. Η Ali είναι ο βράχος μου και τρομερά παρατηρητική. Θα ήμουν ακόμη στο Λος Άντζελες και θα τραβούσα πορτρέτα χωρίς την Ali. Ήταν το πρώτο άτομο που με έκανε να σκεφτώ τόσο πάνω στον τρόπο που δουλεύω όσο και τις ίδιες μου τις εικόνες».

Πράγματι, η Ali ήταν που βοήθησε την Cass να βρει χρηματοδότηση για την πρώτη της φωτογράφιση μόδας – «2.200 δολάρια για επεξεργασία εικόνων και σάντουιτς για το συνεργείο». Επίσης, εκείνη την παρότρυνε να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Τέχνης και Εμπορίου για Ανερχόμενους Φωτογράφους το 2004, που αποδείχθηκε η μεγάλη της ευκαιρία και της εξασφάλισε αναθέσεις πορτρέτων για το περιοδικό New Yorker, ενώ ακολούθησε και έκθεση των έργων της στο μουσείο του Μπρούκλιν και άλλα πολλά. «Η Ali λέει πως μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα και πως είναι θαύμα να βρεις στη ζωή σου κάποιον σαν κι εσένα», πιστεύει. Σήμερα, όσο κι αν βλέπουμε ομοφυλόφιλες γυναίκες σε ισχυρές θέσεις στον χώρο της μόδας, η Cass και η Ali αποτελούν ακόμη εξαίρεση, παρότι οι νέες γενιές θα βλέπουν σίγουρα περισσότερες λεσβίες και queer γυναίκες να φτάνουν ψηλά. Σε ποια ηλικία δήλωσαν ανοιχτά πως είναι ομοφυλόφιλες; «Ήμουν 18 όταν αποκάλυψα ότι είμαι ομοφυλόφιλη και μου είπαν πως είμαι κοινωνιοπαθής», απαντά η Cass. «Ήταν ό,τι χειρότερο το ότι το αποκάλυψα τότε. Ο μεγαλύτερος φόβος μου όταν ήμουν παιδί ήταν να μη γίνω gay». Η εμπειρία της Ali ήταν διαφορετική, κυρίως λόγω της ηλικίας και της φάσης της ζωής της – «Εγώ την έκανα ομοφυλόφιλη», αστειεύεται η Cass. «Ήμουν μεγαλύτερη, γύρω στα 27. Αλλά δεν αντιμετώπισα προβλήματα, ένιωθα πως με αγαπούν και με στηρίζουν. Ίσως όχι ότι με αποδέχονται», θυμάται η Ali με μια νότα πικρίας, καθώς ο ένας γονέας της έχει στραφεί στη θρησκεία και διατηρεί πολύ επικριτική στάση απέναντί της, με αποτέλεσμα να μην επικοινωνούν πια. «Υπάρχει πολύς πόνος», παραδέχεται.
Ίσως το ίδιο σημαντική με την απόφασή τους να αποκαλύψουν την ταυτότητά τους ήταν και αυτή να γίνουν γονείς. Ήταν για τις ίδιες ένα ταξίδι κατά το οποίο γκρέμιζαν κοινωνικές προκαταλήψεις τη μία μετά την άλλη. «Μας ρωτούσαν συνέχεια: “Πώς περιμένετε να μεγαλώσετε έναν άνδρα;”. Δεν θέλω να μεγαλώσω έναν άνδρα, θέλω να μεγαλώσω έναν καλό πολίτη», λέει η Cass αγανακτισμένη. Υπήρχαν όμως ελάχιστα πρότυπα για ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι που ήθελε παιδιά. «Γνωρίζαμε μόνο ένα ζευγάρι λεσβιών που είχαν παιδί και μετά έγιναν δύο», θυμάται. Το ταξίδι της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής ήταν πολύ σημαντικό για τις δυο τους. «Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως ίσως έπρεπε να ξεκινήσω μια συμβουλευτική επιχείρηση για ομοφυλόφιλα ζευγάρια που προσπαθούν να δουν πώς μπορούν να αποκτήσουν παιδί», λέει η Ali. «Θέλεις να μοιραστείς όλες τις πληροφορίες». Τελικά –με τον ίδιο δωρητή– η Cass γέννησε τον γιο τους, Leo, και δύο χρόνια αργότερα η Ali την κόρη τους, Mae. Η εγκυμοσύνη ήταν μια εμπειρία που άλλαξε την Cass. Περιγράφει πώς ένιωθε να την κατακλύζουν συναισθήματα που θεωρούσε πιο αρρενωπά, όπως κτητικότητα, υπερβολική προστατευτικότητα και αίσθηση ότι χαίρει προνομίων. «Ήταν μια επαναστατική εμπειρία», λέει. «Και τώρα έχουμε ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, και το κορίτσι έχει όλα τα στοιχεία που η κοινωνία θα χαρακτήριζε αρρενωπά, ενώ το αγόρι δεν ενδιαφέρεται για πυγμαχία, για παράδειγμα». «Μαθαίνουμε πολλά από τα παιδιά μας», εξομολογείται η Ali. «Δεν θέλουν ταμπέλες». Δηλώνει δε πως η μητρότητα της βγήκε εντελώς φυσικά, αλλά και πως η επίδραση που είχε στη ζωή της ήταν σημαντική. «Νιώθω πως απέκτησα από μία καρδιά ακόμη για το κάθε παιδί. Είναι σαν ένα κομμάτι του εαυτού σου που ζει έξω από σένα. Ακούγεται λίγο κλισέ, αλλά, όταν κοιτάζεις τα παιδιά, είναι σαν να κοιτάζεις τον Θεό. Είναι πάρα πολύ δυνατό συναίσθημα. Ήταν απίστευτο και τρομερά δυνατό να βλέπω την Cass να γεννάει. Είναι κάτι πρωτόγονο, σε μεταφέρει στην αρχή του χρόνου». Παρατηρώ πως το γεγονός ότι μοιράζονται αυτές τις αληθινές και στοργικές στιγμές μιας οικογένειας με γονείς του ίδιου φύλου μέσα από φωτογραφίες προσβάσιμες σε όλους, λειτουργεί ως απόδειξη του πόσο χαρούμενες μπορούν να είναι όλες οι οικογένειες, ασχέτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. «Σε ευχαριστώ που το λες, αλλά δεν το βλέπω έτσι. Δεν βλέπω τον εαυτό μου σαν κάποια που άλλαξε κάτι. Ίσως τη σχέση με τον εαυτό μου», διαφωνεί η Cass. Θα προτιμούσε να χαρακτηρίσει την Ali ως πηγή της οικογενειακής ευτυχίας. «Εγώ φέρνω την προσωπικότητά μου, χαζομάρα και χιούμορ, αλλά νομίζω πως για την πραγματική ευτυχία ευθύνεται η Ali. Δυσκολεύομαι περισσότερο να είμαι μέλος μιας οικογένειας, κάτι που πραγματικά με έχει πονέσει πολύ. Είναι δύσκολο. Πώς να δώσεις κάτι που δεν έλαβες ποτέ;»
