Είναι οκτώ και μισή το βράδυ και τα μωρά έχουν πέσει για ύπνο. Η γυναίκα με την οποία τα φροντίζουμε έχει φύγει και ο άνθρωπός μου δεν έχει επιστρέψει ακόμα από τη δουλειά. Η ψυχούλα μου γεμίζει ελπίδες ότι θα έχω λίγο χρόνο μόνη μου με τον καναπέ. Τα μακαρόνια περιμένουν ήδη στην κατσαρόλα. Γεμίζω ένα μπολ. Βάζω σάλτσα από έτοιμο πέστο –είναι από τις αγαπημένες μου, μην κρίνετε–, προσθέτω μπόλικο τυρί και κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση. Δεν δίνω καθόλου σημασία στο τι παίζει, αφοσιώνομαι σε μια αγαπημένη μου συνήθεια την οποία έχω μήνες να απολαύσω. Κάποτε, το να τρώω μακαρονάδα με μπόλικο τυρί μπροστά στην τηλεόραση ήταν καθιερωμένη τελετουργία κυριακάτικου μεσημεριού. Ή το πιάτο που καταβροχθίζαμε ένα βράδυ με φίλες στο σπίτι. Από τότε που έγινα μαμά, είναι μια πολυτέλεια που μπορεί να διακοπεί ανά πάσα στιγμή, και πιο συγκεκριμένα τη στιγμή που θα αποφασίσει μία από τις δύο κόρες μου να ξυπνήσει.
Την πρώτη φορά που έμεινα «μόνη» στο σπίτι με τα δύο μωρά να κοιμούνται, θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να πιστέψω στην τύχη μου. Την επόμενη στιγμή άρχισα να τρέμω ότι θα ξυπνήσουν, οπότε αποφάσισα να μείνω ακίνητη στην άκρη του καναπέ. Το αμέσως επόμενο λεπτό άρχισα να σκέφτομαι τι θα συμβεί αν γίνει σεισμός και πόσο γρήγορα θα πρέπει να τρέξω να τις πιάσω. Ήταν μία από τις πρώτες φορές που ένιωσα στο πετσί μου τι σημαίνει να είσαι μητέρα και ειδικά να έχεις μωρά – κομμάτια της προηγούμενης ζωής σου διαλύονται, πράγματα που απολάμβανες πριν γεννηθούν διαγράφονται, έστω και προσωρινά. Τα παιδιά σου είναι ήδη πάνω απ’ όλα και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσεις, τόσο λιγότερο θα βασανίζεσαι. Η αλλαγή έγινε για μένα αισθητή μόλις ανοίξαμε την πόρτα του σπιτιού μας επιστρέφοντας από το μαιευτήριο. Όταν ακουμπήσαμε τα καθισματάκια με τις κοιμισμένες μπουκίτσες στο πάτωμα του σαλονιού, το σπίτι δεν ήταν πια ίδιο. Όσα συνέβησαν στο μαιευτήριο, η θολούρα των ημερών, η φωνή της κοπέλας από το διπλανό κρεβάτι, το φαγητό στον δίσκο, η γέννα, η συγκλονιστική ευτυχία, τα δάκρυα της συγκίνησης και του σοκ, ο πρώτος θηλασμός, οι πρώτες κραυγές τους, ήταν όλα παρελθόν. Κλείνοντας την πόρτα πίσω μας, ξεκινούσε μια νέα ζωή στην οποία θα συγκατοικούσαμε και θα φροντίζαμε δύο νεογέννητα. Με λίγα λόγια, μέσα στο σπίτι υπήρχαν πια δύο μωρά εκεί όπου κάποτε ζούσαμε και απολαμβάναμε τις μέρες μας ο άνθρωπός μου, ο γάτος κι εγώ. Με κυρίευσε πανικός και ξεκίνησα να τακτοποιώ πράγματα χωρίς συγκεκριμένο πλάνο ή λογική, κλαίγοντας με αναφιλητά.
«Κανείς και τίποτα δεν σε προετοιμάζει για το τσουνάμι που έρχεται τη στιγμή που θα γεννηθούν τα παιδιά σου». Τάδε έφη ο αδελφός μου, περήφανος πατέρας δύο πιτσιρικιών, σε ένα τηλεφώνημα λίγο πριν γεννήσω. Η λέξη «τσουνάμι» σίγουρα περιγράφει την ορμητικότητα με την οποία αλλάζουν τα πράγματα, αλλά όχι και την περιπλοκότητα της αλλαγής. Θυμάμαι τα πρώτα βράδια να κοιταζόμαστε με τον άνθρωπό μου έντρομοι, καθώς δεν προλαβαίναμε ούτε να αγκαλιαστούμε. Τις συναισθηματικές βουτιές στην ορμονική θλίψη. Τα δικά μου κλάματα αλλά και τα δικά τους, που κάποιες φορές διαρκούσαν μέχρι και έξι ώρες, τους κολικούς και τις αναστατωμένες ώρες του απογεύματος. Την τρομακτική αίσθηση ότι κάναμε λάθος και ότι η ζωή μας είχε καταστραφεί. Τον απόλυτο σεβασμό για όλους τους γονείς που το έχουν περάσει «αυτό». Τα παρηγορητικά τηλεφωνήματα της μητέρας μου, που επέμενε σταθερά και τρυφερά ότι «θα περάσει». Τη στήριξη από όλες τις νέες μαμάδες, που έτρεχαν να με διαβεβαιώσουν ότι είναι εκεί για μένα. Τις διαδικτυακές χείρες βοηθείας που απλώθηκαν. Τη σκέψη ότι δεν θα κοιμηθούμε ποτέ ξανά σαν άνθρωποι.
Περίπου πέντε μήνες αργότερα, δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να κοιμηθούμε σαν άνθρωποι, κακά τα ψέματα. Όμως η ζωή μας δεν έχει καμία σχέση με τις πρώτες μέρες μετά το μαιευτήριο, τότε που όλα ήταν στα κόκκινα και έμοιαζε να προσπαθούμε απλώς να επιβιώσουμε. Φυσικά, κάποιες μέρες εξακολουθούν να μοιάζουν με άσκηση επιβίωσης. Άλλες εκπλήσσω τον εαυτό μου με την υπομονή ή με τις ικανότητές μου. Η μητρότητα στην αρχή μοιάζει σαν να τσαλαβουτάς σε ένα κράμα τρελαμένων ορμονών, έντονων συναισθημάτων και άγχους. Κανένας δεν γίνεται γονιός από τη μία μέρα στην άλλη. Είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι το πλάσμα που κρατάς στα χέρια σου είναι το παιδί σου. Επιπλέον, παίρνει χρόνο για να χωνέψεις τη συνταρακτική αλλαγή που έχει συντελεστεί. Πιθανότατα νοσταλγείς την προηγούμενη ζωή σου ή ελπίζεις ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψεις σε αυτήν. Δεν θα επιστρέψεις σύντομα και τίποτα δεν θα είναι το ίδιο με πριν. Όμως τα πράγματα δεν θα είναι για πάντα έτσι όπως τα βιώνεις τον πολύ πρώτο καιρό. «Στους τρεις μήνες όλα θα είναι διαφορετικά», μου έγραφε η Α. στο Instagram και πια καταλαβαίνω τι εννοούσε. Τα μωρά μεγαλώνουν, όσο περνάει ο καιρός όλα αλλάζουν και σιγά σιγά κερδίζεις κάποια ψήγματα κανονικότητας, όπως το να λείψεις μία ώρα από το σπίτι. Δεν γίνονται όλα πιο εύκολα, αλλά η καθημερινότητα μοιάζει πιο διαχειρισίμη και ίσως λιγότερο απρόβλεπτη. «Η μητρότητα σε πατάει κάτω, σε σκίζει με τρόπο που δεν μπορείς να φανταστείς», μου είχε πει κάποτε η Δ. και θα το επιβεβαιώσω. «Μην τις ακούς, είναι το πιο τέλειο πράγμα, θα δεις», μου ψιθύριζε στο chat η Ρ. και είχε κι εκείνη δίκιο.
Μαθαίνουμε τα κορίτσια και μας μαθαίνουν κι εκείνα. Κάθε μέρα μάς κατακτούν όλο και περισσότερο, γινόμαστε οικογένεια. Η μητρότητα δεν είναι καθόλου εύκολη, αλλά είναι συναρπαστική. Κάποιες φορές που πελαγώνω από την αϋπνία και τις φωνές, σκέφτομαι ότι οι κόρες μου θα είναι μωρά μόνο για έναν, ενάμιση χρόνο και μόνο για μία φορά στη ζωή μας. Όσο παρηγορητικό είναι αυτό, άλλο τόσο με στενοχωρεί. Αν έχω μάθει κάτι αυτόν τον πρώτο καιρό που είμαι μαμά, είναι η χαρμολύπη. Και ότι τα εντελώς αντικρουόμενα συναισθήματα την ίδια στιγμή πάνε αγκαλιά με τη μητρότητα σε κάθε της στάδιο.
