Μια διαδικασία που της γύρισε μπούμερανγκ, την άφησε με βαριά κατάθλιψη και την έστρεψε να ζητήσει 50 εκ δολάρια αποζημίωση από την υπεύθυνη εταιρία. Η Linda ήταν θρύλος στο χώρο της. Μοναδική. Και ενώ τα supermodels της γενιάς της απασχολούν ακόμα με υπερφυσικά καλοκρατημένα σώματα, η Linda είχε καιρό αποσυρθεί. Στο μυαλό μου, αυτό ήταν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. Μία καλλονή δεν οφείλει να ανταγωνίζεται τις εικοσάρες, μπορεί να χαλαρώσει, να απολαύσει τη ζωή της και να μην νιώθει ενοχές για περιττά κιλά. Πριν 5 χρόνια η Linda Evangelista φαίνεται πως επέλεξε τη λύση του “μαγικού ραβδιού” των αισθητικών παρεμβάσεων. Δεν είναι εύκολο να περάσεις το “κάβο” των 50 χρόνων και να αρχίσεις να αποδέχεσαι τα σημάδια του χρόνου την εποχή που ζούμε : την εποχή της τέλειας εικόνας, του ρετούς και της απόλυτης ψευδαίσθησης. Ένας “γύρος” στις φωτογραφίες της Madonna αρκεί.
Δυστυχώς το αδύνατο σώμα θέλει όλο και περισσότερο κόπο. Θέλει όλο και πιο αυστηρή διατροφή, γυμναστική, περπάτημα και όλα τα γνωστά. Θυμάμαι πως η Cindy Crawford στα ντουζένια της δήλωνε πως έκανε γυμναστική δύο φορές την ημέρα. Προφανώς συνεχίζει ακόμα, αφού είναι τελειομανής με την εικόνα της. Με τις ίδιες αρχές μεγαλώνει και την κόρη της. Δεν είμαστε όμως όλες Cindy. Ο χρόνος τρέχει όλο και πιο γρήγορα. Κάθε φορά που σε κοιτάς στον καθρέφτη ή ζυγίζεσαι περιμένεις να δεις την εικόνα της τριαντάχρονης εκδοχής σου.
View this post on Instagram
Μετά από δύο χρόνια εντατικής γυμναστικής και διατροφής, όπου είχα φτάσει τον επιθυμητό στόχο μου, χαλάρωσα και αφέθηκα. Είχαν πέσει όλα μαζί έτσι έβαλα στη ζωή μου πάλι το αλκοόλ, τα γλυκά, τα τηγανητά.. Περιφερόμουν ανέμελη και χαρούμενη μέχρι που αποφάσισα να ανέβω στη ζυγαριά και να δω έντρομη πως πήρα 7 ολόκληρα κιλά μέσα σε ένα τρίμηνο. Άρχισα να παίρνω τηλέφωνα να το λέω στους φίλους μου, έψαχνα να βρω δικαιολογίες. Τα ορμονικά, το στρες, η πανδημία κλπ κλπ. Ήθελα να έχω ένα άλλοθι για να ακούσω αυτό το “Δεν πειράζει”. Σκέψου να είχα υπάρξει και σούπερμοντελ. Αντίθετα η μητέρα μου που υπήρξε φυσική εκπάγλου καλλονής, στην ηλικία μου είχε αφεθεί, είχε παχύνει, έπαιζε τις μπιρίμπες της, με βοηθούσε με το γιο μου και αργότερα όταν η φύση της το ξαναεπέτρεψε αδυνάτισε με αποτέλεσμα να μπορεί ακόμα να κάνει πασαρέλα με ρούχα model size στα 81 της!
“Μετά τα 50 τα χρόνια μετράνε σαν τα χρόνια του σκύλου”, μου είχε πει πολύ σοφά ο Δημήτρης Αλεξάκης των Deux Hommes, παλιότερα και γελούσαμε. Δεν είχε άδικο.. αλλά και οι προτεραιότητες αλλάζουν. Το αδύνατο και γυμνασμένο σώμα είναι αναγκαίο για να προχωρήσεις δυναμικά στη ζωή και όχι μόνο για να κάνεις σέξι φωτογραφίσεις ως wonderwoman. Τα υαλουρονικά, τα ενέσιμα και η παραμόρφωση δεν σε κάνoυν να μοιάζεις νεότερη. Το βλέμμα τα προδίδει όλα. Η αθωότητα της νιότης έχει αντικατασταθεί από εμπειρίες. Πολλές φορές αναπολώ το “όνειρο” που είχα μικρή, όπου φανταζόμουν τον εαυτό μου μετά τα πενήντα με καρέ μαλλί, πέρλες και ταγέρ. Τότε που λέγαμε πως όσο μεγαλώνεις τόσο πιο σικάτη πρέπει να δείχνεις. Δυστυχώς Linda μου, η εποχή μας δεν θα μας αφήσει σε χλωρό κλαρί. Όσο και body positivity να μας πουλήσει εμείς μέσα μας ξέρουμε.. Το δάχτυλο είναι εθισμένο στο facetune, η μακριά χαίτη εμπλουτίζεται με εξτένσιος – δεν γίνεται καρέ ενώ τα περιττά κιλά ακόμα μεταφράζονται ως μία “ αγνώριστη εμφάνιση”.
Διαβάστε επίσης | Με τα χέρια ψηλά!
