«Εγώ θα είχα τρέξει». «Ευτυχώς που εκείνη κράταγε τα κλειδιά και μπήκε τόσο γρήγορα στο σπίτι». «Εγώ θα είχα κρυφτεί, θα είχα μπει στα σκουπίδια». Η χθεσινοβραδινή κουβέντα δεν ξεκίνησε με την ερώτηση: Είδατε τι έγινε σήμερα στη Νέα Σμύρνη; Γιατί ήταν δεδομένο ότι όλες γύρω από το τραπέζι – τρεις 15χρονες και yours truly – είχαμε παρακολουθήσει το συμβάν μέσω κάποιας ιστοσελίδας ή μέσου κοινωνικής δικτύωσης.
Συμβαίνει συχνά, πολύ αυθόρμητα και χωρίς κάποιου τύπου επιστημονικής υποστήριξης, να καταφεύγω στο χιούμορ για να επικοινωνήσω με την έφηβη κόρη μου – και την παρέα της. Όμως, η περίπτωση της Νέας Σμύρνης δεν ήταν μια από αυτές τις στιγμές – ακόμα κι αν η φωτογραφία ενός νέου άνδρα με το μόριο του στον αέρα θα μπορούσε, ύπο εντελώς διαφορετικές συνθήκες, να προκαλέσει κάποιου τύπου γέλιο.
Σίγουρα, όμως, όχι στη Δανάη, η οποία αντιμετώπισε την υπόθεση με εξαιρετική ψυχραιμία. Ο 22χρονος φοιτητής βρίσκεται από σήμερα το μεσημέρι αντιμέτωπος με την κατηγορία της προσβολής γενετήσιας αξιοπρέπειας κατά συρροή σε βαθμό πλημμελήματος, καθώς υπάρχουν κι άλλες καταγγελίες. Και εμείς, μικροί, μεσαίοι και μεγάλοι, θυμόμαστε τη Μυρτώ που κακοποιήθηκε τόσο βάναυσα στην Πάρο. Θυμόμαστε την Ελένη που δολοφονήθηκε στη Ρόδο. Μιλάμε για την απόπειρα βιασμού νεαρής σε ταξί στο κέντρο της Αθήνας νωρίτερα αυτήν την εβδομάδα, για τη Sarah που απήχθει στο Λονδίνο και βρέθηκε νεκρή στο Κεντ της Βρετανίας, αλλά και για τη Μελέκ που σκότωσε τον άνδρα της, ο οποίος χρόνια την κακοποιούσε, στην Τουρκία. Η λίστα παραμένει ανεξάντλητη και εμπλουτίζεται συνεχώς.
Η συζήτηση περί γυναικείας ενδυνάμωσης μεγαλώνει, το #MeToo έφτασε στην Ελλάδα, όμως ο φόβος του να γυρίσεις το βράδυ μόνη στο σπίτι παραμένει ακλόνητος. Μαθήματα σεξουαλικής αγωγής και σεμινάρια αυτοάμυνας. Συζητήσεις μεταξύ φίλων, μεταξύ κοριτσιών και αγοριών, γυναικών και ανδρών, που δεν αφήνουν τα δύσκολα θέματα να παραμένουν κάτω από το χαλί. Συζητήσεις στο σπίτι, στο σχολείο και στην πλατεία. Αυτόματες, χρυσές λύσεις δεν υπάρχουν.
Η κουβέντα στο τραπέζι για το περιστατικό της Νέας Σμύρνης κράτησε αρκετή ώρα. «Αυτά γίνονται συνέχεια, όμως δεν τα μαθαίνουμε ποτέ», με ενημέρωσαν τα κορίτσια. Μιλήσαμε για τον φόβο αλλά και τη δύναμη που πρέπει να έχει κανείς. Για το σώμα τους, που τους ανήκει. Για τον θυμό που αισθάνονται όταν τους γίνεται παρατήρηση για ένα σορτσάκι που μπορεί να ‘προκαλέσει’, για την αδικία που αισθάνονται ως γυναίκες όταν η κοινωνία τις πιέζει να συμπεριφερθούν ‘κάπως’.
Χθες το βράδυ είχα χάσει το χιούμορ μου. Όχι όμως κι εκείνες: «Υπάρχουν κάποιοι που έχουν πρόβλημα στον εγκέφαλο και κυνηγάνε κορίτσια», είπε ένα από μέλη της μικρής παρέας. «Για να το πούμε πολύ ευγενικά».
