«Η έλλειψη χιούμορ», είπε ένας φίλος. «Να πέρδεται δημοσίως», είπε μια άλλη. «Να μη διαβάζει». «Να είναι τσιγγούνα». «Nα μη με θαυμάζει». «Να ζηλεύει παθολογικά». «Να είναι ανορθόγραφος. Να μην ξέρει ότι το τελικό -ν παραμένει όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από φωνήεν ή από στιγμιαίο ή διπλό σύμφωνο, να στέλνει μήνυμα ότι θα βρεθούμε “τη (sic) Πέμπτη”. Να λέει “πιο περισσότερο (sic)”», ξεσπάθωσα. Όλοι άρχισαν να γελούν.
Θυμήθηκα τη συζήτηση καθώς διαβάζω ότι για ορισμένες γυναίκες dealbreaker είναι το ύψος. Το ζήτημα προέκυψε όταν ρώτησαν την Αμερικανίδα ηθοποιό Ζεντάγια αν την πειράζει που ο Βρετανός σύντροφός της, Τομ Χολαντ είναι πιο κοντός από εκείνη. Εκείνη απάντησε ότι η μητέρα της είναι ψηλότερη από τον μπαμπά της και άρα αυτού του είδους οι σχέσεις της φαίνονται πολύ φυσιολογικές. Μάλιστα δεν θα είχε καν δώσει σημασία αν η διαφορά ύψους δεν είχε «θεματοποιηθεί» από τους άλλους μόλις άρχισε να βγαίνει με τον Τομ. Η Ζεντάγια είναι 1,78 μ κι ο Τομ 1,69 μ. Γιατί άραγε θέλουν ψηλότερους άνδρες οι γυναίκες; Είναι αυτό μια ένδειξη ανασφάλειας, εκφράζει την ανάγκη για προστασία;
Η δημοσιογράφος Ρεμπέκα Σοου είναι πραγματικά έξαλλη με αυτό το θέμα στο τελευταίο της άρθρο στον Γκάρντιαν: «Οι ψηλοί άνδρες έχουν έναν ευκολότερο τρόπο να κερδίζουν τους ανθρώπους και να κατακτούν την επαγγελματική επιτυχία, την οποία οι περισσότεροι θεωρούν σέξι και η οποία συσχετίζεται με το ύψος και άρα ο κύκλος κλείνει κι αναπαράγεται διαρκώς. Θα προσπερνούσατε τον Μαρκ Ράφαλο επειδή μπορεί να σας κοιτάξει κατευθείαν στα μάτια; (σσ. είναι 1,73 μ). Δεν μ αρέσει να υπερασπίζομαι τους άνδρες αλλά υπάρχει λόγος που τόσοι πολλοί προσθέτουν μερικά εκατοστά στο ύψος τους, σαν παιδιά που θέλουν να μπουν στο ρόλερκοστερ, το οποίο έχει κατώτατο όριο ύψους. Το κάνουν επειδή όντως κάνει διαφορά. Ισως φταίει που είμαι μια χοντρή γυναίκα και θεωρώ σημαντικό να αμφισβητούμε όλες αυτές τις επιθυμίες και τα dealbreakers, που νομίζουμε ότι έχουμε. Ευγνωμονώ κάθε μέρα τον εαυτό μου που είμαι λεσβία γιατί οι γυναίκες και τα κουίρ άτομα έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να αποκρούσουν ό,τι η κοινωνία θεωρεί ελκυστικό».
Ναι, συμφωνώ απολύτως, αλλά ειλικρινά θα ήθελα να ρωτήσω την Ρεμπέκα. Το μήνυμα «όλα στο σπίτι είναι αίτημα (sic)» δεν είναι dealbraker; Η απορία είναι από τη ζωή βγαλμένη, δεν την επινόησα.
