The X-File: Οι έξι νέες τάσεις στο θαυμαστό κόσμο των αθηναϊκών εστιατορίων

1. Μυστικοπάθεια

Γκούγκλαρα το όνομα νέου, δημοφιλούς εστιατορίου. Εμφανίστηκε η διεύθυνση, μια πρώτη κριτική αποτίμηση, φωτογραφίες. Το τηλέφωνο όμως πουθενά. Που να πάρω να κλείσω; Νομίζω δεν μου έχει ξανασυμβεί και δεν με λες καμία πρωτάρα στο γκουγκλαρισμα, θα μπορούσα να πιάσω κάλλιστα δουλειά στην ΜΙ6. Εχω βρει το τηλέφωνο της δεύτερης ξαδέρφης του πρώην συντρόφου μου, μετανάστριας στην Αμερική, η οποία κάνει πλέον καριέρα τραγουδίστριας σε μπουζουξίδικο της Αστόρια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και πόσα παιδιά έχει (2), τι βαθμό έβγαλε στο γυμνάσιο (άριστα) και ποια φωτογραφία της τα περισσότερα λάικς στο Ινσταγκραμ (η πιο πρόσφατη). Το τηλέφωνο του χίψτερ wine bar όμως δεν το βρήκα. Ούτε το μενού, άρα ούτε και τις τιμές του. Το μήνυμα δηλαδή είναι το εξής: «Ελα, περίμενε καμία ώρα στην ουρά και θα μάθεις πόσο κάνει το μπουκάλι κρασί και τι θα φας».

2. Βιασύνη

Το ευγενικό παιδί στην υποδοχή με ενημέρωσε ότι τα τραπέζια έρχονται με χρονικό περιορισμό: 5-7μμ, 7-9μμ κλπ. Το οποίο είναι τελείως θεμιτό, εκτός αν το σέρβις είναι τρομερά αργό και όταν έρθουν να σε ειδοποιήσουν ότι «ήρθε η ώρα σου» (να φύγεις) είσαι στην αρχή του κυρίως πιάτου. Πάντως η σοφή συμβουλή για όσους παραμένουν οπαδοί της βραδύτητας είναι η τελευταία «βάρδια» (στη συγκεκριμένη περίπτωση μετά τις 9μμ) γιατί τότε το δίωρο επεκτείνεται μέχρις ότου κατεβάσει ρολά το εστιατόριο.

3. Απλότητα

Οι κατάλογοι είναι πια απλοί, συνήθως ένα φύλλο χαρτί, επειδή συχνά αλλάζουν ανάλογα με τα φρέσκα υλικά που έχει βρει ο σεφ. Εκτός από την εμφάνιση, λακωνικό είναι και το περιεχόμενο: αντίο στα επίθετα «παντρεμένη» (γλώσσα με πουρέ σπανάκι π.χ.), «πειραγμένος» (κόκορας αλανιάρης) και άλλες λογοτεχνικές εξάρσεις των ιδιοκτητών που υποχρέωναν τους πελάτες να κουβαλούν γλωσσάρι για να φάνε. Τέλος λιγότερο επιτηδευμένη έχει γίνει και η αργκό των σερβιτόρων. Η ευχή «καλή απόλαυση» ανήκει στον περασμένο αιώνα.

4. Παιδοφοβία

Μεγάλωσα στην πρώιμη μεταπολίτευση, όταν δεν υπήρχαν νταντάδες (ή έστω λεφτά για νταντάδες) και οι γονείς μου με έπαιρναν παντού μαζί στις βραδινές τους εξόδους. Ετσι έχω πάει στη Ράτκα πρώτη φορά σε ηλικία πέντε ετών και σε πάρτι ενηλίκων στα 10. Μόλις νύσταζα ένωναν δύο καρέκλες και την έπεφτα επί τόπου ή κατέφευγαν στο άλλο εξαιρετικά παιδαγωγικό μέτρο (#not), το κλείδωμα στο αυτοκίνητο (σήμερα πιθανότατα θα τους αφαιρούσαν την επιμέλεια). Πλέον όλο και συχνότερα τα εστιατόρια διευκρινίζουν ότι τα βράδια δεν δέχονται παιδιά κάτω των 12 ετών, το οποίο ομολογώ ότι με βρίσκει σύμφωνη.

5. Η κοπάνα τιμωρείται

Το κουβέρ το έχω συνηθίσει, το εκβιαστικό εμφιαλωμένο νερό που καταφτάνει στο τραπέζι χωρίς να ερωτηθώ ακόμη με εκνευρίζει. Αλλα κρυφά κόστη που διαπιστώνω όταν παίρνω τον τελικό λογαριασμό είναι εξίσου ενοχλητικά, μια νέα τάση όμως την θεωρώ δικαιολογημένη: τη χρέωση ενός μικρού έστω ποσού στην πιστωτική κάρτα σε περίπτωση κράτησης που δεν εμφανιστεί. Οι Ελληνες είναι ανοργάνωτος λαός και κοπανατζήδες. Με τέτοιου είδους μέτρα θα μάθουν να είναι συνεπέστεροι και να ενημερώνουν σε περίπτωση που δεν παρουσιαστούν.

6.Ο σεφ είναι βασιλιάς

Πρωτοβουλίες για αλλαγές στη συνταγή («Μήπως είναι δυνατόν η σάλτσα να μπει στο πλάι, το μπιφτέκι να μην έχει ψωμί και η σαλάτα να έρθει χωρίς κουκουνάρι;») σαν αυτές που διεκδικούσε η Σάλι στην ταινία «Οταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι» δεν γίνονται πλέον δεκτές. Ο σεφ αποφασίζει και διατάσει. Οποιος θέλει να επιβάλει τη δική του συνταγή ας μείνει σπίτι του να μαγειρέψει.