Βλέποντας ένα μενίρ, ένα λουκάνικο, ένα διαστημόπλοιο που εκτοξεύεται, έναν όρθιο κάκτο κι ένα σύγχρονο ουρανοξύστη το μυαλό μας πάει συνειρμικά στο φαλλό. Από την άλλη τα αιδοία μοιάζουν αόρατα, ίσως επειδή δεν έχουμε ακριβή εικόνα του σχήματός τους. Αυτήν ακριβώς την ανισότητα προσπαθεί να διορθώσει η Βερολινέζα συγγραφέας και κωμικός Λίζα Φρίσεμαϊερ με το δοκίμιό της που είναι γεμάτο φωτογραφικές αναφορές κι έχει τον εύγλωττο τίτλο«I see Vulvas everywhere!» (Βλέπω παντού αιδοία!). Το εσωτερικό ενός εξωτικού καρπού όπως η παπάγια, ένα ροζ κουβάρι μαλλί, μια ελλειπτική σκάλα φωτογραφημένη από ψηλά, η οβάλ τρύπα στην οικογενειακή συσκευασία χαρτομάντηλα είναι μερικά από τα παραδείγματα που παραθέτει. «Βλέπουμε μόνο αυτό που αναγνωρίζουμε», επισημαίνει η συγγραφέας κι έχει δίκιο. Επί δεκαετίες το αιδοίο είναι κάτι κρυφό, άλλωστε το λέει και το όνομά του πως είναι κάτι το οποίο αξίζει σεβασμού, άρα πρέπει να μένει μακριά από την κοινή θέα και κάθε απόπειρα αποκαθήλωσης. Είναι σαφές ότι το αιδοίο δεν έχει στα σχολικά βιβλία, την ποπ κουλτούρα, την ιατρική επιστήμη την ίδια αναγνωρισιμότητα με τον φαλλό. Δύσκολα ένα κοριτσάκι θα δει ένα έργο της Τζόρτζια ο Κίφι και θα της θυμίσει τα γεννητικά του όργανα-κι η ίδια η Αμερικανίδα ζωγράφος εξάλλου αποκήρυττε την στερεοτυπική αυτή ανδρική ματιά κι επέμενε ότι τα σχήματα που ζωγραφίζει είναι λουλούδια.
Το αιδοίο είναι το πιο δυσφημισμένο όργανο κι οι αναφορές με τις οποίες συσχετίζεται είναι πάντα αρνητικές -ουδέποτε λουλουδάτες ή ευωδιαστές. Οταν οι άνθρωποι βρίζονται χυδαία, η χειρότερη βρισιά που μπορούν να χρησιμοποιήσουν είναι αυτή-σε όλες τις γλώσσες, όχι μόνο στα ελληνικά. Στα γερμανικά τα μικρά χείλη του αιδοίου ονομάζονται «της ντροπής» (Schamlippen). Αυτήν την ντροπή θέλει να ξορκίσει η συγγραφέας και θεωρεί ότι το ιδανικό ξεκίνημα είναι η ματιά και η γλώσσα. Η Φρίσεμαϊερ αισθάνεται λες και το αιδοίο εφευρέθηκε πολύ πρόσφατα, ίσως μαζί με την γυναικεία απόλαυση. Πιστεύει ότι αυτό που χρειάζεται είναι η κανονικοποίησή του: ούτε η εξιδανίκευση του, αλλά ούτε και η διαπόμπευσή του. Κατά τη γνώμη της όποιος περιδιαβάζει τον κόσμο με εξασκημένο μάτι, «βλέπει παντού αιδοία!».
Το χιούμορ είναι απαραίτητο συστατικό της εξοικείωσης με αυτό το μυστηριώδες όργανο κι όλο το βιβλίο έχει πλάκα, ακριβώς επειδή είναι τόσο προφανές. Ίσως η πιο γνωστή απόπειρα κανονικοποίησης στη σύγχρονη ποπ κουλτούρα ήταν το θεατρικό έργο «Αιδοίων μονόλογοι», που ανέβηκε για πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και χαρακτηρίστηκε από τον θεατρικό κριτικό των Νιου Γιορκ Τάιμς «το πιο σημαντικό δείγμα πολιτικού θεάτρου της δεκαετίας».
