Πώς γράφουμε δημοσιογραφικά για θέματα τόσο ευαίσθητα όπως η υπόθεση του 12χρονου παιδιού, που βιάστηκε επανειλημμένα από έναν άνδρα 53 ετών και άλλους παιδόφιλους, τους οποίους προσέλκυσε ο ίδιος άνθρωπος για να βγάλει χρήματα; Ενας συνάδελφος έγραψε «μην ασχολείστε με το θέμα, άλλα είναι τα σημαντικά». Εδώ και ένα 48ωρο όμως είναι σαφές ότι η κοινή γνώμη στην Ελλάδα δεν μπορεί να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο. Ούτε με τον πόλεμο, ούτε με την κλιματική αλλαγή, ούτε με το μετρό στον Πειραιά. Ούτε με τον καιρό που χαλάει, ούτε καν με τα σκυλάκια του Σταύρου Ξαρχάκου. Προσπαθεί να εξοικειωθεί με τον αριθμό 213, που είναι όσοι ενδιαφέρθηκαν να βιάσουν την ανήλικη. Ενα παιδάκι, που είναι το δικό μας συλλογικό μωρό, αυτό που έπρεπε να τρέχει ανέμελο δίπλα μας, πιτσιρίκι, που μόλις του έχει έρθει περίοδος και ανακαλύπτει το φύλο του σταδιακά, αργά, αθώα. Οχι υπό την απειλή όπλου.
Όλοι σε τέτοιες περιπτώσεις σκεφτόμαστε τα παιδιά μας ή τα παιδιά των φίλων μας. Ένα 12χρονο παιδί δεν είναι κάτι τόσο εξωτικό ή αφηρημένο όσο μια πολυκατοικία στην Ζαπορίζια που βομβαρδίζεται, μια περιοχή στη Νότια Ασία που απειλείται να βυθιστεί σε μερικές δεκαετίες ή ένα σύννεφο που θα φέρει σύντομα βροχή και κρύο. Εχουμε υπάρξει όλοι 12χρονα παιδιά, τα παιδιά μας υπήρξαν πρόσφατα 12 χρονών. Έχουμε μνήμες από την (προ)εφηβεία τους. Έπαιζαν με τα κινητά τους, μας παρακαλούσαν να τα αφήσουμε να μπουν στα σόσιαλ μίντια, χαμογελούσαν συνωμοτικά με τους συνομηλίκους τους. Ενα παγωτό ακόμη, λίγο ξενύχτι («μπορώ σήμερα να κοιμηθώ αργά, μαμάκα μου, εγώ που σ αγαπώ;»), μια κρυφή αλητεία για την οποία κάναμε τα στραβά μάτια, αφήνοντάς τα να παριστάνουν τους μεγάλους. Αυτή έπρεπε να είναι η ζωή των 12χρονων παιδιών.
Και τώρα; Που έγινε η φρίκη κι ο άνθρωπος που θα έπρεπε να είναι έμπιστος δεν ήταν, που οι σταυροί που έκανε στην Εκκλησία ήταν κενοί, που η μαμά είχε άλλα οκτώ παιδιά να φροντίσει και δεν πρόλαβε, που το 12χρονο παιδί έμαθε κάπως να θεωρεί πως όσα συνέβαιναν είναι φυσιολογικά; Μπορεί κάτι να διορθωθεί εκ των υστέρων; Σκέφτομαι αυτό το παιδί. Δώδεκα χρονών κι όλοι του οι φίλοι ξέρουν τι έχει γίνει, οι πιο στενοί του άνθρωποι αποδείχθηκαν αφερέγγυοι και οι τηλεοράσεις παίζουν τη ζωή του σε σίριαλ-λούπα, θρίλερ και πορνό μαζί. Τα ταμπλόιντ έχουν φωτογραφία (;) το μουτράκι του θολό, μουτζουρωμένο. «Είναι πράγματι το ίδιο ή μια φωτογραφία αρχείου;», αναρωτιούνται οι αναγνώστες και γκουγκλάρουν. Η γλώσσα στα ρεπορτάζ είναι δήθεν καθωσπρέπει «συνευρέθηκαν με την κοπέλα» (αντί του «βίασαν το παιδί»), «γενετήσια πράξη» (αντί «βιασμός»), «πελάτες» (αντί «παιδόφιλοι») κι ο σεσημασμένος συνδικαλιστής της αστυνομίας που μοίραζε πέρσι συμβουλές σε δολοφόνους αφήνει τώρα υπονοούμενα για το ρόλο της μητέρας.
Δεν έχω απάντηση. Πέρα από τα προφανή-να γίνουν δομές υποστήριξης για το τραυματισμένο πλέον παιδί, αλλά και να μην αναγκάζεται μια πολύτεκνη μητέρα να στέλνει ένα 12χρονο παιδί να δουλέψει «για χαρτζιλίκι», να κάνει η αστυνομία το έργο της, να αναλάβουν οι τεχνολογικοί κολοσσοί δράση κατά των παιδόφιλων, να μην χρησιμοποιούμε στα ρεπορτάζ υποκριτικές διατυπώσεις για να συγκαλύψουμε την φρίκη-δεν έχω κάτι να πω. Ούτε κάτι να ευχηθώ για τη μικρή. Ισως μόνο ένα παγωτό ακόμη. Κι ας κοιμηθεί ένα βράδυ λίγο πιο αργά, το δικό μας συλλογικό μωρό.
