the-x-file-η-μαμά-160890

Τις Κυριακές το μεσημέρι οι φίλες μου τρώνε με τις μαμάδες τους. Τους λέω να πάμε βόλτα κι όλες απαντούν με το ίδιο βαριεστημένο ύφος: «Δυστυχώς έχω να φάω με τη μαμά». Με πιάνει τρελή ζήλια που έχουν μαμά. Σκέφτομαι μια γλυκιά ηλικιωμένη γυναίκα που έχει μαγειρέψει δέκα διαφορετικά φαγητά και περιμένει την κόρη να την κανακέψει, να την στολίσει με δώρα, κοπλιμέντα και τρυφερότητα. Θυμάμαι κάθε τόσο, ακόμη και στα πενήντα, πόσο οδυνηρό είναι να μην είσαι κόρη κάποιας. Να μην έχεις γονείς γενικά, αλλά ειδικά να μην έχεις μαμά. Τα τελευταία 35 χρόνια δεν έχω μαμά.

Τα απογεύματα που οι φίλες μου γυρνούν από τις μαμάδες τους, συχνά κλαίνε. Με παίρνουν τηλέφωνο θλιμμένες και εξοργισμένες. Διαμαρτύρονται για τη βία που ασκούν πάνω τους οι μαμάδες. «Γιατί πάχυνες; Γιατί δεν προσέχεις τον εαυτό σου; Γιατί δεν δουλεύεις; Γιατί δεν έχεις σύντροφο; Γιατί θες να χωρίσεις; Γιατί μεγαλώνεις έτσι το παιδί σου;». Ερωτήσεις-σφαλιάρες.

Έχω μια εξιδανικευμένη εικόνα των μαμάδων, το αναγνωρίζω. Είναι σαν αυτούς τους ανεκπλήρωτους εφηβικούς έρωτες που σε εγκαταλείπουν στα 15 και έκτοτε μένεις να αναρωτιέσαι, What if, «Πώς θα ήμουν αν είχα ακόμη μαμά;». Θα ήμουν καλύτερος άνθρωπος; Θα είχα γίνει η ίδια καλύτερη μαμά; Θα έτρωγα τις Κυριακές το μεσημέρι μαζί της και θα μου έκανε κριτική για όλα; Μήπως είναι καλύτερα τελικά που δεν έχω μαμά και ακόμη έχω μια εξωραϊσμένη εικόνα στο κεφάλι μου;

The X-File: Η μαμά-1
©H Ξένια Κουναλάκη.
1/1
Native Share

Πρόσφατα βρήκα το ημερολόγιο της μαμάς μου. Είχε γράψει (στα γερμανικά, μάλλον για να μην το βρω και το διαβάσω και καταλάβω το μέγεθος της αποδοκιμασίας) ότι με παρατηρεί από μακριά και διαπιστώνει ότι είμαι επιπόλαιη και κάπως επηρμένη. Όταν το έγραφε, εγώ ήμουν 12. Ωραίο βέβαια που είχε καθαρό μυαλό και δεν παρεμβαλλόταν ο παραμορφωτικός φακός της μητρότητας στο βλέμμα της, αλλά συγνώμη, πόσο επιπόλαιο και επηρμένο μπορεί να είναι ένα κορίτσι 12 χρονών;

Εγώ έγινα μικρή μαμά. Όλοι λένε ότι είμαι κουλ μαμά και το έχω πιστέψει. Η κόρη μου καμία φορά λέει ότι περνάει πολύ ωραία μαζί μου. Και ότι της λείπω. Προχθές της έστειλα μήνυμα «σε περιμένω για γιόγκα». Έφτασε στο σπίτι ξέπνοη. «Γιατί έτρεχες;», την ρώτησα. «Γιατί αυτό το μήνυμα μου ακούστηκε σαν απειλή: Τσακίσου έλα». «Έλα μωρέ, με έχεις παρεξηγήσει, ότι είμαι αυταρχική». «Ναι, σε έχω παρεξηγήσει. Όλα αυτά τα 22 τελευταία χρόνια ζω σε μια τεράστια παρεξήγηση», μου απάντησε με έκδηλη ειρωνεία.

Ονειρεύομαι τις Κυριακές το μεσημέρι που θα τρώμε μαζί. Δεν ξέρω να μαγειρεύω, αλλά θα την παίρνω αγκαλιά, θα της χαϊδεύω τα μακριά της μαλλιά και θα της λέω ότι όλα τα κάνει υπέροχα. Νομίζω.

Διαβάστε επίσης | The X-File: Η ομίχλη