Χθες διάβασα ένα ωραίο άρθρο της Αμίλ Ναϊάζι στο The Cut και ταυτίστηκα. Η συντάκτρια αισθάνθηκε κολακευμένη όταν της είπαν ότι φαίνεται πολύ «κουλ μαμά». Στη συνέχεια όμως το ξανασκέφτηκε: Τι σημαίνει στα αλήθεια κουλ μαμά; Με ποια ακριβώς αντιδιαστέλλεται η κουλ μαμά; Με την ανκούλ; Με την παραδοσιακή, βαρετούλα στοργική μαμά που παθαίνει αϋπνία επειδή το παιδί βήχει λίγο περισσότερο το βράδυ ή έχει διαγώνισμα την επόμενη μέρα; Που συμπάσχει με κάθε ερωτική απογοήτευση, τσακωμό με φίλο/φίλη; Μήπως η ίδια μαμά δύναται να ενσωματώσει και τις δύο ιδιότητες, της κουλ και της ανκουλ; Ταυτίστηκα αμέσως.
Όντως κι εμένα ανέκαθεν μου έλεγαν ότι μοιάζω αντισυμβατική μαμά. Δεν ήμουν αυστηρή π.χ. στο ντεντλάιν για την επιστροφή από τα κλαμπ τα Σαββατοκύριακα, ήμουν όμως υστέρω στις σχολικές επιδόσεις και την υγιεινή διατροφή. Δεν με ένοιαζε καμία μικροαλητεία, αρκεί να μη διαπίστωνα αγένεια σε ηλικιωμένους ανθρώπους. Δεν είχα πρόβλημα με καμία εφηβική ανταρσία στο σχολείο, αλλά επίδειξη ισχύος ή μπούλινγκ σε αδύναμους συνομηλίκους ήταν η κόκκινη γραμμή μου.
Οι φίλες και φίλοι της κόρης μου συνήθιζαν να μου λένε όλα τους τα ερωτικά προβλήματα. Με έπαιρναν και εξακολουθούν να με παίρνουν τηλέφωνο από τα πέρατα του κόσμου για να ζητούν συμβουλές. Αισθάνονταν πάντα οικειότητα, σπάνια μου μιλούσαν στο πληθυντικό, γενικά δεν ενέπνεα (ούτε τώρα) ιδιαίτερο σεβασμό. Και μ άρεσε. Μέχρι που βρέθηκε πρόσφατα ένας τύπος και μου γκρέμισε το μύθο. «Πιο Ελληνίδα μάνα πεθαίνεις (μείον τάπερ με φαγητό)», μου είπε κατηγορηματικά. Επαθα σοκ.
«Κάποιες φορές όταν είμαι εκεί έξω στον κόσμο χωρίς τα παιδιά μου, αναρωτιέμαι αν οι ξένοι στο δρόμο μπορούν να διακρίνουν ότι είμαι μαμά και πολύ συχνά ελπίζω να μην μπορούν να το κάνουν. Θέλω να ξέρω αν μπορώ να περιφέρομαι με τέτοιο τρόπο που αυτόματα μαρτυρά ότι πέρασα 20 λεπτά αυτό το πρωί να κόβω σταφύλια σε ημισφαίρια και να καθαρίζω ξεραμένα μακαρόνια από το πάτωμα της τραπεζαρίας. Αν δεν με ήξερες θα μπορούσες να μαντέψεις ότι όταν διαβάζω το βράδυ το «Στη χώρα των μαγικών πλασμάτων» (Where the Wild Things Are) του Μορίς Σαντάκ κάνω τρομαχτικές φωνές για κάθε τέρας και ταυτόχρονα εφευρίσκω αστεία ονόματα; Γιατί βιάζομαι να κρύψω αυτά τα κομμάτια του εαυτού μου από άλλους ανθρώπους;», αναρωτιέται η Ναϊάζι.
Ένα είναι βέβαιο. Όποιο είδος μαμάς κι αν είσαι, το παιδί θα θέλει το ανάποδο. Αν είσαι κουλ μαμά, το παιδί θα θέλει μια Μεσογειακή μάνα-λέαινα, κι αν είσαι ανκουλ εκείνο θα αποζητά τη λιγότερη πνιγηρή εκδοχή της μητρότητας. Αν ενσωματώνεις και τις δύο πάλι, το παιδί θα θέλει διαφορετική δοσολογία: λίγο παραπάνω κούλνες, λίγο λιγότερο νοιάξιμο και αντίστροφα. Η μητρότητα είναι ένα παιχνίδι που έχουμε χάσει εξ ορισμού, αλλά έτσι είναι το σωστό για να προχωράει ο κόσμος και να προοδεύει η κοινωνία. Ας το πάρουμε απόφαση εμείς οι γονείς κι ας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Μόνο αυτό.
