H Tζιλ Σίμεντ είναι Αμερικανίδα συγγραφέας. Στα 17 της άρχισε να κοιμάται με τον δάσκαλο ζωγραφικής της, τον Αρνολντ. Εκείνος ήταν 47 κι είχε δύο παιδιά. Η έφηβη κόρη του ήταν στην ίδια ηλικία με την Τζιλ. Η σχέση αυτή με την 30ετή διαφορά ηλικίας ξεκίνησε το 1970. Εξελίχθηκε σε έναν-κατά τα φαινόμενα-καλό γάμο που διήρκεσε 45 χρόνια μέχρι το 2016, οπότε ο Αρνολντ πέθανε σε ηλικία 93 ετών. Στο βιβλίο της με τίτλο «Συναίνεση» που κυκλοφόρησε αυτήν την εβδομάδα η Σίμεντ ξαναδιαβάζει τη ζωή της υπό το φως του #MeToo.
Μπορεί το τέλος μίας ιστορίας να δώσει άφεση αμαρτιών στο ξεκίνημά της; Μπορεί μια ιστορία αγάπης που αρχίζει με τόση ασυμμετρία εξουσίας να διορθωθεί στην πορεία; Αυτές τις ερωτήσεις που θέτουν οι κριτικοί στις παρουσιάσεις του βιβλίου επιχειρεί να απαντήσει κι η ίδια η συγγραφέας.
Το ενδιαφέρον σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι η ίδια σχέση είχε απασχολήσει και ένα άλλο αυτοβιογραφικό πόνημά της με τίτλο «Μισή ζωή», το οποίο γράφτηκε όμως το 1997. «Εγινε μέλος συμμορίας, επαγγελματίας πλαστογράφος, μοντέλο πορνό στην Τάιμς Σκουέρ. Χρησιμοποιώντας τους βαθμούς ενός φίλου της, μπήκε με απάτη στην σχολή καλών τεχνών και τελικά αποπλάνησε τον καθηγητή της, ένα παντρεμένο άνδρα, τριάντα χρόνια μεγαλύτερο». Αυτή είναι η περιγραφή της πλοκής στην ιστοσελίδα της Αμαζον. «Αποπλάνησε…τριάντα χρόνια μεγαλύτερο». Τρεις δεκαετίες αργότερα και υπό το φως του κινήματος #MeToo το κείμενο αυτό έχει κακοφορμίσει. Μοιάζει με αυτούς τους παρωχημένους τίτλους για τις γυναικοκτονίες που τις νομιμοποιούν ως «εγκλήματα πάθους».
Η πλάκα είναι πως κι η ίδια Σίμεντ στην πρώτη ανάγνωση της ζωής της θεωρεί πράγματι ότι τον αποπλάνησε. Οτι χρησιμοποίησε την εφηβική σεξουαλικότητά της για να τον «τυλίξει». Στη αναθεωρημένη εκδοχή του βίου της όμως αμφιβάλλει. Ποιος φίλησε ποιον πρώτα; Ποιος έγδυσε ποιον; Μήπως οι μνήμες της δεν είναι σωστές; Μήπως επέλεξε να αθωώσει τον άντρα που τη συντρόφευσε επί 45 χρόνια για να μην τον δει σαν ένα εκμεταλλευτή του ανήλικου εαυτού της;
Εχω κάνει παρόμοιες σκέψεις τα τελευταία χρόνια. Οταν ο καθηγητής μαθηματικών πήγε να με φιλήσει έφταιγα εγώ, όπως πίστευα μέχρι πρότινος; Ημουν ακατάλληλα ντυμένη για να πάω στο φροντιστήριο, ήμουν υπερβολικά φιλική, φλέρταρα μαζί του; Οταν ο μεγάλος μου έρωτας με χτύπησε ήταν από πάθος και ζήλεια; Οταν έκλαιγα σιωπηλά σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου με θέα την θεά Αθηνά σωστά είχε θεωρήσει ο παντρεμένος κύριος πως είχα δώσει τη συναίνεσή μου; Ο εφηβικός εαυτός μου δεν ήξερε την απάντηση, ο τωρινός την ξέρει.
