Έχουμε ανάγκη από ιστορίες που φωτίζουν την πραγματικότητα και όσα συμβαίνουν γύρω μας, από ιστορίες που μπορούν να μας εμπνεύσουν και να μας ενώσουν. Στο βιβλίο “Είμαι Επικίνδυνη” που κυκλοφορεί από την Key Books, εκατό γυναίκες επιχείρησαν να μοιραστούν μέσα από προσωπικές τους ιστορίες τι σημαίνει να είσαι γυναίκα στην Ελλάδα του 2021. Μιλούν για όλους αυτούς τους συμβιβασμούς που αναγκάζεται να κάνει μια γυναίκα στην Ελλάδα του σήμερα, τις παγιωμένες αντιλήψεις που μας κρατούν πίσω, τους προβληματισμούς, αλλά και τις μικρές ή μεγάλες νίκες. Εκατό γυναίκες που δεν φοβούνται να μοιραστούν ιστορίες που σοκάρουν, συγκινούν και έχουν στόχο να μας κινητοποιήσουν.
Η Vogue μίλησε με δύο από τις συγγραφείς του βιβλίου “Είμαι Επικίνδυνη”, τη Μαίη Ζαννή και τη Μαριάννα Σκυλακάκη, για το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε εμείς οι γυναίκες η μια την άλλη.
-
©Μαριάννα ΣκυλακάκηΈχει υπάρξει αλλαγή στο ζήτημα της έμφυλης ισότητας στην Ελλάδα μετά την εμφάνιση του κινήματος Me Too σε παγκόσμιο επίπεδο;
Στην Ελλάδα η εμφάνιση του #MeToo άργησε κάποια χρόνια σε σχέση με άλλες δυτικές χώρες. Στο διάστημα που μεσολάβησε πάντως πιστεύω ότι καλλιεργήθηκε το έδαφος στην ελληνική κοινωνία. Προηγήθηκαν ζυμώσεις μεταξύ ανθρώπων, δημιουργήθηκαν οργανώσεις για την ενδυνάμωση των γυναικών, αναρωτηθήκαμε γιατί δεν είχαν έρθει στο φως μαρτυρίες. Δεν θεωρώ ότι τρέφαμε καμία αυταπάτη ότι το #MeToo δεν είχε εμφανιστεί στην Ελλάδα επειδή όλα ήταν ρόδινα εδώ. Αυτό που έγινε όμως τον τελευταίο χρόνο, χάρη σε μια σειρά από γενναίες γυναίκες και γενναίους άνδρες που μίλησαν για τις εμπειρίες τους, είναι ότι η συζήτηση μετατοπίστηκε στο mainstream του δημόσιου διαλόγου. Έτσι μπορεί να κάνει ακόμα μεγαλύτερη διαφορά.
Ποιες θεωρείτε πως είναι οι μεγαλύτερες αδυναμίες στις οποίες οφείλουμε να εστιάσουμε ως κοινωνία για την ενδυνάμωση των γυναικών;
Για μένα το κλειδί είναι να εστιάσουμε στην παροχή περισσότερων επιλογών σε όλες τις γυναίκες, ώστε να είμαστε σε θέση να διαμορφώνουμε η καθεμιά τη ζωή της όπως το επιθυμεί. Να μπορούμε να ισορροπήσουμε καριέρα και οικογένεια με βάση τα θέλω μας. Να ακουγόμαστε στη δημόσια σφαίρα και να εκπροσωπούμαστε ισότιμα στα κοινά. Να μπορούμε να φτιάχνουμε επιχειρήσεις, να είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε με αυτοπεποίθηση τα οικονομικά μας. Να νιώθουμε σωματική και ψυχική ασφάλεια – στις σχέσεις μας, στο επαγγελματικό μας περιβάλλον, περπατώντας μέχρι το περίπτερο το βράδυ. Να μη φοβόμαστε να μιλήσουμε. Τι μας εμποδίζει να τα κάνουμε όλα αυτά τώρα; Μια σειρά από αόρατα εμπόδια που πρέπει μεθοδικά να αφαιρέσουμε από το δρόμο ώστε να πετύχουμε τον στόχο της έμφυλης ισότητας, που παραμένει ανεκπλήρωτος σ’ ένα σημαντικό βαθμό στην Ελλάδα σήμερα.
Πώς μπορεί μια γυναίκα να δράσει σε ατομικό επίπεδο όταν νιώθει αβοήθητη ή εγκλωβισμένη;
Το πρόβλημα με τα συστημικά εμπόδια και τις συστημικές ανισότητες είναι ότι μπορούν να κάνουν ένα άτομο να νιώσει πολύ μόνο και πολύ μικρό μπροστά στο μέγεθός τους. Όμως, επειδή ακριβώς μιλάμε για συστημικά προβλήματα, είναι σίγουρο ότι θα βρει κι άλλους ανθρώπους που βιώνουν αντίστοιχες εμπειρίες. Το πρώτο βήμα για μια γυναίκα σε ατομικό επίπεδο είναι να μιλήσει, να μοιραστεί το βίωμά της. Μπορεί να απεγκλωβιστεί βρίσκοντας ανθρώπους που θα την ακούσουν, οργανισμούς που θα τη στηρίξουν. Μάλιστα, οι τελευταίοι δεν είναι απρόσωποι και διεκπεραιωτικοί, αλλά δίνουν προσοχή σε κάθε γυναίκα ξεχωριστά και τη βοηθούν να νιώσει ότι ανήκει σε μια ομάδα. Να αισθανθεί ασφάλεια και εμπιστοσύνη.
Τι κρύβεται πίσω από τον τίτλο “Είμαι Επικίνδυνη;”
Αναζητώντας έναν κοινό παρονομαστή, μια αφετηρία για τα κείμενα που θα ζητούσαμε, σκεφτήκαμε ότι θα είχε ενδιαφέρον να ξεκινούν όλα με την ίδια φράση. Ποια θα ήταν αυτή; Θέλαμε σίγουρα να γραφτούν σε πρώτο πρόσωπο για να ωθήσουν καθεμιά από εμάς να μιλήσει ανοιχτά για τα βιώματά της. Έτσι προέκυψε το “είμαι”. Το “επικίνδυνη”, όταν έπεσε στο τραπέζι, μας ξένισε κάπως. Είναι μια λέξη που έχει χρησιμοποιηθεί για να οριοθετήσει τη γυναικεία εμπειρία. Μια γυναίκα ήταν “επικίνδυνη” όταν τολμούσε να είναι διαφορετική. Σκεφτήκαμε λοιπόν να καλέσουμε την κάθε συμμετέχουσα να κάνει τη λέξη δική της. Σε προσωπικό επίπεδο, γράφοντας το κείμενό μου και διαβάζοντας τα άλλα 99 του βιβλίου, αποφάσισα ότι απέναντι στην εξάλειψη ανισοτήτων που μας κρατούν δέσμιες -και δέσμιους- σε ένα σκοτεινό παρελθόν, είμαι διατεθειμένη να είμαι “επικίνδυνη”.
Ποιος ο ρόλος που καλούνται να παίξουν οι άνδρες στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας χωρίς διακρίσεις;
Γυναίκες και άνδρες δεν είμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα. Κοινό μας μέτωπο είναι οι αντιλήψεις, οι πεποιθήσεις και οι προκαταλήψεις που διαιωνίζουν διακρίσεις και ανισότητες. Θέλουμε και χρειαζόμαστε τους άνδρες για να αλλάξουμε τα στερεότυπα, να θέσουμε νέες βάσεις, να μεγαλώσουμε μαζί παιδιά που σέβονται το άλλο φύλο και τη διαφορετικότητα, που επιδιώκουν ενεργά την ισότητα. Πρώτο βήμα είναι οι άνδρες να ακούν, να συζητούν και να μη στέκονται στο ότι “αγαπάνε τις γυναίκες” ή στο ότι “έχουν κόρες”, αλλά να τις στηρίξουν έμπρακτα στο σπίτι, στη δουλειά, στην οικογένεια, στην αγορά και στην κοινωνία. Πρώτη εγώ θα παραδεχθώ ότι η αφύπνιση στα ζητήματα αυτά είναι μια μόνιμη και συχνά επίπονη διαδικασία. Μαθαίνουμε όταν είμαστε διατεθειμένοι να ξεβολευτούμε. Είναι τόσες οι μικρές συμπεριφορές που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Μόνο μέσα από άθροισμα δυνάμεων και συμμαχίες μπορούμε να πετύχουμε.
Οι γυναίκες υποστηρίζουμε η μια την άλλη;
Κάποιες ναι, κάποιες όχι. Μπορούμε να το κάνουμε περισσότερο και πρέπει να το κάνουμε περισσότερο. “Υπάρχει μια ειδική θέση στην κόλαση για γυναίκες που δεν βοηθούν άλλες γυναίκες”, είχε πει η Madeleine Albright. Το πιστεύω. Υπάρχει επίσης μια ειδική θέση στην κόλαση για γυναίκες που δεν προσπαθούν να καταλάβουν τις άλλες γυναίκες. Δεν θέλουμε όλες τα ίδια πράγματα και δεν έχουμε τα ίδια βιώματα. Mόνο αν ακούσουμε η μία την άλλη θα πάμε μπροστά. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν και οι γυναίκες που υποτιμούν τον φεμινισμό και θεωρούν τη συζήτηση αυτή παρωχημένη ή περιθωριακή, κι ας επηρεάζει τον μισό τουλάχιστον πληθυσμό μιας χώρας, με μια σειρά από τρόπους. Αυτή η υπεροψία και η αδιαφορία για τις υπαρκτές αυτές ανισότητες μπλοκάρουν την πρόοδο και εμποδίζουν την εμπιστοσύνη και την αλληλεγγύη να αναπτυχθούν μεταξύ μας.
Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα στην Ελλάδα του 2021;
Σημαίνει ότι έχεις μια φωνή, που ήρθε σε μεγάλο βαθμό χάρη στις διεκδικήσεις ανδρών και γυναικών που ήρθαν πριν από εσένα. Είναι ένα προνόμιο να μπορείς να την αρθρώσεις για να κάνεις τον κόσμο μας καλύτερο. Οφείλουμε η μία στην άλλη να αφήσουμε την κοινωνία μας πιο συμπεριληπτική και δίκαιη απ’ ό,τι τη βρήκαμε. Θα το ήθελα αυτό για τα παιδιά μου.
Ποιος ο στόχος του βιβλίου “Είμαι Επικίνδυνη;”
Να μας κάνει να σκεφτούμε. 100 γυναίκες μοιράζονται την αλήθεια και την εμπειρία τους στην Ελλάδα του σήμερα. Αντλούμε δύναμη η μία από την άλλη, ταυτιζόμαστε, εμπνεόμαστε, ανοίγουμε τα μυαλά και τις καρδιές μας. Είμαστε επικίνδυνες απέναντι στον φόβο, την υπονόμευση, τη βία, τις παγίδες που συναντάμε μπροστά μας. Είμαστε επικίνδυνες για το κομμάτι της κοινωνίας που θρέφει τα παραπάνω.
Μπορούμε να αλλάξουμε τις παγιωμένες αντιλήψεις ή όλες οι ελπίδες στρέφονται στη νέα γενιά;
Καλούμαστε να έρθουμε αντιμέτωπες και αντιμέτωποι με έμφυλα στερεότυπα που βρίσκονται στην καρδιά της διαιώνισης του χάσματος μεταξύ των φύλων. Αυτό θα έπρεπε να ξεκινάει από τις πρώτες τάξεις κιόλας του σχολείου, μπορεί όμως να επιτευχθεί και στους ενήλικες που είναι διατεθειμένοι να εξετάσουν και τη δική τους συμπεριφορά, εντοπίζοντας τις ασυνείδητες προκαταλήψεις που μπορεί οι ίδιοι και οι ίδιες να κουβαλάμε. Στην αλλαγή των αντιλήψεων συμβάλλουν τα ΜΜΕ όταν αναδεικνύουν αυτά τα ζητήματα, αλλά και οι πολιτικοί -άνδρες και γυναίκες- όταν τα συμπεριλαμβάνουν στην ατζέντα τους. Για να αλλάξουμε τις βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις χρειαζόμαστε νέα ερεθίσματα, συζητήσεις χωρίς ταμπού και ανθρώπους με ανοιχτές κεραίες. Δεν είναι εύκολο, όμως από τη μικρή στη μεγάλη κλίμακα, μπορούμε να οδηγήσουμε στη στροφή προς μια Ελλάδα ισότιμη και συμπεριληπτική.
©Μαίη ΖαννήΈχει υπάρξει αλλαγή στο ζήτημα της έμφυλης ισότητας στην Ελλάδα μετά την εμφάνιση του κινήματος Me Too σε παγκόσμιο επίπεδο;
Σαφώς και έχει αλλά ας μην ξεχνάμε την καθυστέρηση με την οποία ήρθε στην Ελλάδα το Me Too σε σχέση με τις ΗΠΑ. Από τις πρώτες καταγγελίες ωστόσο άνοιξε μια σημαντική συζήτηση και στην χώρα μας για το τι είναι σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση. Στο χέρι όλων μας είναι – γυναικών αλλά και αντρών – να προχωρήσει αυτή η συζήτηση για τα δικαιώματα των γυναικών ώστε να επέλθει συνολική αλλαγή στο ζήτημα της ισότητας. Πολλά ζητήματα έχουν να κάνουν με στερεότυπα της κοινωνίας για τον ρόλο των γυναικών και αυτά δεν αλλάζουν από την μια στιγμή στην άλλη. Έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας.
Ποιες θεωρείτε πως είναι οι μεγαλύτερες αδυναμίες στις οποίες οφείλουμε να εστιάσουμε ως κοινωνία για την ενδυνάμωση των γυναικών;
Πιστεύω ότι πρέπει να ξεκινάμε πιο νωρίς την ενδυνάμωση. Από την παιδική ηλικία οι γυναίκες ακούνε και μαζεύουν πεποιθήσεις που τις κρατάνε πίσω. Για τον ρόλο τους στην οικογένεια και την κοινωνία, τι επάγγελμα να ακολουθήσουν, πότε πρέπει να κάνουν παιδιά και πολλά ακόμη. Άρα από τα σχολεία ακόμα πρέπει η ισότητα να είναι μέσα στα ζητήματα που μαθαίνουν τα παιδιά. Η εκπαίδευση και η ενημέρωση δεν είναι μόνο για την αρχή της ζωής αλλά μια συνεχής διαδικασία που δίνει στις γυναίκες την αυτοπεποίθηση να διεκδικήσουν θέσεις ηγεσίας και ευθύνης. Στην Women Act κάνουμε Ακαδημίες Ηγεσίας όπου οι γυναίκες σε ένα εντατικό workshop εκπαιδεύονται στο πώς να κάνουν ομιλίες, να κάνουν το προσωπικό τους branding, να διαχειρίζονται τα social media, να χτίζουν δίκτυα μεντόρων και υποστηρικτών κλπ.
Πώς μπορεί μια γυναίκα να δράσει σε ατομικό επίπεδο όταν νιώθει αβοήθητη ή εγκλωβισμένη;
Πρώτα από όλα είναι σημαντικό να πάρει την απόφαση να ζητήσει βοήθεια για οτιδήποτε την απασχολεί και την κάνει να νιώθει έτσι. Πολύ συχνά οι γυναίκες δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα γιατί αυτό τις κάνει να νιώθουν αποτυχημένες. Ωστόσο η μόνη «αποτυχία» είναι να παραμείνει στάσιμη και να μην ζητήσει βοήθεια. Μετά είναι σημαντικό να έχει ένα δίκτυο όπου μπορεί να αποτανθεί, εδώ θα μπορούσε να είναι ένας ή μια μέντορας που θα μπορούσε να την συμβουλεύσει ή κάποια γυναίκα στον οικογενειακό ή φιλικό της κύκλο. Αν πρόκειται για θέματα κακοποίησης η Πολιτεία μέσω των συμβουλευτικών της κέντρων και της γραμμής βοήθειας βοηθά τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις.
Τι κρύβεται πίσω από τον τίτλο “Είμαι Επικίνδυνη;”
Θέλαμε μια φράση που μας κάνει να νιώθουμε άβολα και να μας βγάζει από τι συνηθισμένο πλαίσιο μας. Αν κρίνουμε από τις 100 ιστορίες που έχει το βιβλίο μας το καταφέραμε καθώς είναι όλες διαφορετικές. Ωστόσο κάποια κοινά θέματα υπάρχουν και έτσι βγαίνει ένα ψηφιδωτό του τι σημαίνει να είναι γυναίκα στην Ελλάδα σήμερα.
Ποιος ο ρόλος που καλούνται να παίξουν οι άνδρες στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας χωρίς διακρίσεις;
Ο ρόλος των αντρών είναι σημαντικός. Μόνο έτσι θα δουν και οι νεότερες γενιές ότι δεν υπάρχουν γυναίκεια θέματα αλλά δικαιώματα που αφορούν συνολικά την κοινωνία. Η Women Act έχει πολλούς άντρες που συμμετέχουν ως Champions της και υποστηρίζουν δημοσίως την ισότητα. Πλέον η εποχή μας βλέπει τους άντρες να έχουν επιτέλους μεγαλύτερο ρόλο από προηγούμενες γενιές ως προς την ανατροφή των παιδιών τους και την οικογένεια τους. Αυτό τους κάνει να κατανοούν περισσότερο και την θέση των γυναικών στην κοινωνία.
Οι γυναίκες υποστηρίζουμε η μια την άλλη;
Πλέον πολύ περισσότερο από παλιότερα με την έννοια ότι βλέπουμε δίκτυα γυναικών και εδώ όπως στο εξωτερικό. ¨Έτσι δημιουργήθηκε και η Women Act το 2017 από 8 συνιδρύτριες με στόχο την ενθάρρυνση των γυναικών για να κατακτήσουν θέσεις ηγεσίας στην δημόσια σφαίρα. Στα μηνιαία μας Aperitifs δικτυώνονται, γνωρίζουν επιφανείς ομιλήτριες και χτίζουν τις δικές τους ομάδες στήριξης. Άρα ναι οι γυναίκες υποστηρίζουμε η μια την άλλη.
Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα στην Ελλάδα του 2021;
Παίζουμε πολλούς ρόλους που μας γεμίζουν αλλά και μας προκαλούν με την πολυπλοκότητα και τις απαιτήσεις τους. Είναι λοιπόν μια ερώτηση που μας φέρνει αντιμέτωπες με πολλά πρέπει και θέλω. Για παράδειγμα εγώ είμαι η μητέρα της 8χρόνης Ολυμπίας που φέτος με είχε ανάγκη στο σπίτι για την τηλεκπαίδευση της, όμως παράλληλα εργάζομαι ως πολιτική αναλύτρια ενώ είμαι και συνιδρύτρια της Women Act, μιας οργάνωσης που έχει στόχο να κατακτήσουν όλο και περισσότερες γυναίκες θέσεις ηγεσίας στην δημόσια σφαίρα. Αυτοί μου οι ρόλοι είτε ιδιωτικοί ή δημόσιοι ζητάνε τον χρόνο, την ενέργεια και την προσοχή μου κάθε μέρα. Μέσω αυτών των ρόλων βιώνω κι εγώ όπως όλες μας τα κοινωνικά στερεότυπα που μας κρατάνε πίσω, βλέπω την έλλειψη προτύπων στην δημόσια σφαίρα αλλά και την ανάγκη για περισσότερη ισότητα στην πράξη. Είναι μια πραγματικότητα που βιώνουν όλες οι γυναίκες είτε έχουν οικογένεια, καριέρα, δημόσια παρουσία είτε όχι.
Ποιος ο στόχος του βιβλίου “Είμαι Επικίνδυνη;”
Να αναδείξει ιστορίες και γυναίκες που θα κάνουν τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες να ταυτιστούν, να αναρωτηθούν και εν τέλει να προβληματιστούν για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα στην Ελλάδα το 2021. Αυτός ήταν ο στόχος μας από την αρχή όταν ξεκινήσαμε πριν 2,5 χρόνια να μαζεύουμε τις ιστορίες. Είμαι πολύ χαρούμενη που βλέπω στα social media τις συγγραφείς καθώς και άλλες γυναίκες να μιλάνε για τις ιστορίες τους.
Μπορούμε να αλλάξουμε τις παγιωμένες αντιλήψεις ή όλες οι ελπίδες στρέφονται στη νέα γενιά;
Βεβαίως και μπορούμε, ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξει κανείς μας και όλοι ως κοινωνία συνολικά. Ιδιαίτερα τώρα με την πανδημία, πολλοί αναρωτηθήκαμε τι θέλουμε να κρατήσουμε στην ζωή μας μόλις τα πράγματα γυρίσουν σε μια κανονικότητα. Είναι κάθε μέρα μια ευκαιρία να κάνουμε μια καινούργια αρχή. Ισότητα για όλες και όλους είναι στο χέρι μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Είμαι Επικίνδυνη”
“Γιατί δεν προετοιμάζω την κόρη μου να αντιμετωπίσει αυτή τη χώρα. Αρνούμαι, με την ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει και δε θα τη δει όπως είναι τώρα. Την μεγαλώνω φεμινίστρια. Την απόφαση δεν την πήρα όταν ήμουν έγκυος. Ούτε όταν αντιλήφθηκα το συντηρητισμό που χαρακτηρίζει την Ελλάδα, παρά την επιφανειακά προοδευτική πορεία της. Ούτε όταν έμαθα πως είχα κόρη. Ούτε όταν έκανα καθημερινά μαθήματα φεμινισμού στον, κατά τα αλλά επαρκώς προοδευτικό, σύζυγο μου, κατά τα 4 πρώτα χρόνια της ζωής της. Μέχρι τότε είχα σκοπό να της μάθω πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα, πώς είναι και πώς να αντιμετωπίσει αυτά τα δυο ισορροπημένα. Αλλά, μια μέρα που αρρώστησε, είπα όχι. Δε θα υποκύψω σε μισές λύσεις που κρατάνε την κοινωνία παγωμένη σε αυτό που βιώνω σε όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής μου. Τεσσάρων ετών ήταν, όταν ξαφνικά είδα ένα περίεργου χρώματος υγρό στο βρακάκι της. Μετά από τον αρχικό πανικό, ο παιδίατρος μας είπε πως μάλλον μας ξέφυγε κανένα μικρόβιο, που το περάσαμε για κρυολόγημα, και με έστειλε σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο για παιδογυναικολογική εξέταση.
Ομολογώ πως είχα άγχος μην τρομάξει, όποτε περάσαμε μια εβδομάδα περίπου με προετοιμασία. Παιχνιδάκια για να καταλάβει τι θα της ζητήσουν. Πως θα ανοίξουμε τα ποδαράκια να δει η γιατρός. Πως δε θα πονέσει. Όλα. Και ήμασταν έτοιμοι. Και ήρθε η μέρα. Πήγαμε χαρούμενες και οικογενειακώς. Καθόλου άγχος. Η μικρή είχε ξαπλώσει. Εγώ συζητούσα με τη γιατρό και ο σύζυγος μου περίμενε απέξω. Κάποια στιγμή, λέει η γιατρός «ας αρχίσουμε την εξέταση». Βγαίνει από το δωμάτιο και γυρνάει με τέσσερις νοσοκόμους. Χωρίς να καταλαβαίνω, στην αρχή, ψελλίζω μια διαμαρτυρία η οποία αγνοείται, ενώ οι νοσοκόμοι πιάνουν ένα χέρι-πόδι ο καθένας. Το παιδί ξαφνικά αρχίζει να χλομιάζει και, φυσικά, να κλαίει. «Σας παρακαλώ, γιατί την κρατάτε, φοβάται, αφήστε την», να λέω εγώ και η γιατρός, ανένδοτη, να μου εξηγεί πως αυτό συμβαίνει «για να μην κουνηθεί και σπάσει ο παρθενικός υμένας».
Σε έξαλλη, πλέον, κατάσταση, φωνάζω: «Δεν με νοιάζει, κυρία μου». Η γιατρός, αφού επιβεβαιώνει πως είναι ακίνητο το παιδί, όσο και να κλαίει, φωνάζει το σύζυγό μου να μπει μέσα. Άφωνη πλέον, την παρακολουθώ με ανοιχτό το στόμα να του ζητάει να σταθεί σε σημείο απ’ όπου να βλέπει «πως η εξέταση εξελίσσεται χωρίς να κινδυνεύει η παρθενία» της κόρης του. Δε μίλησα άλλο. Δεν κατηγορώ τη γιατρό τόσο πολύ, προσπαθώ να σκεφτώ τι είδους γονείς θα έχει αντιμετωπίσει. Περίμενα μόνο να τελειώσει όλο αυτό. Κοιτούσα τον άντρα μου, εντελώς αμήχανο, να μην κοιτάει, αλλά να με παρακαλάει με το βλέμμα να αφήσω να τελειώσει η διαδικασία αυτή χωρίς να σκοτώσω κανέναν. Χρειάστηκα μισή ώρα για να ηρεμήσω το παιδί και γύρισα στο σπίτι χωρίς να πω λέξη στο αμάξι. Αμίλητος κι εκείνος, αρκέστηκε σε ένα «ό,τι μου πεις, όπως θες, θα μεγαλώσει όπως θες» και δε χρειάστηκε ποτέ ξανά να του κάνω σεμινάριο.
Έκανα σχέδια τα οποία και εφάρμοσα για την ανατροφή της. Ελπίζω να πιάσουν. Το συναίσθημα που ένιωσα όταν με προσπέρασε η γιατρός, ενώ επέμενα πως δε με νοιάζει, είναι αυτό που σκέφτομαι πάντα όταν μιλάω για ισότητα. Το συναίσθημά μου όταν ρώτησα έναν πωλητή για κάποιο χαρακτηριστικό ενός ενισχυτή, κάποτε, κι εκείνος γύρισε να απαντήσει στον άντρα μου. Το συναίσθημά μου όταν σηκώθηκα να διαμαρτυρηθώ για τη χρέωση σε ένα εστιατόριο και ο σερβιτόρος πήγε σε ένα φίλο μου (τον μοναδικό άντρα στην παρέα) να τον ρωτήσει αν είναι ενήμερος πως «η μαντάμ έχει κάποιο πρόβλημα με το λογαριασμό». Το συναίσθημά μου όταν πήγα το αμάξι για σέρβις, μου είπαν ένα ποσό, το άφησα, πήγε να το πάρει ο άντρας μου και πλήρωσε το μισό, γιατί δεν του είπαν τις ίδιες κουταμάρες. Αυτό το συναίσθημα με οδηγεί. Είμαι επικίνδυνη και εγώ και η κόρη μου πλέον” Κάθυ Ανδρινοπούλου
Τα συγγραφικά δικαιώματα από την πώληση του βιβλίου θα διατεθούν για την αρωγή οργανισμών που υποστηρίζουν γυναίκες που έχουν υποστεί έμφυλη βία. Μια ιδέα και πρωτοβουλία της Women Act σε συνεργασία με την αθηΝΕΑ, με την υποστήριξη του Women on Top.
Διαβάστε επίσης | The X-File: Η φεμινίστρια της διπλανής πόρτας
