Όταν οι λόγοι πίσω από τις ενδυματολογικές μας επιλογές σταματήσουν να υφίστανται, ακολουθεί η σιωπή. Μέσα από την μοναχική απομόνωση στα σπίτια μας συνθέτουμε άηχους κρότους επικοινωνίας, ανίκανους να μας φέρουν πιο κοντά.
Σε μια πρόσφατη zoom-συνάντηση που είχα με τον Haider Ackermann, συνειδητοποιήσαμε πως από την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος.
Εκείνο το βροχερό πρωινό του Φεβρουαρίου, με θυμάμαι να περνώ από το δυσφορικό έλεγχο ασφαλείας της εισόδου του Theatre de Chaillot – μια διαδικασία που εφαρμόστηκε αμέσως μετά τις βομβιστικές επιθέσεις του 2016 στις Βρυξέλλες – και έπειτα να κατεβαίνω για άλλη μια φορά τις μεγάλες σκάλες με τις μαγευτικές τοιχογραφίες του Maurice Denis που οδηγούν στα παρασκήνια του σόου, ξανά σαγηνευμένος, σαν να τις βλέπω πρώτη φορά.
48 ώρες πριν, η Ιταλία είχε μπει σε καθολικό lockdown και προχώρησε στην άμεση εφαρμογή πρωτόγνωρων μέτρων που μεταξύ άλλων, απαγόρευσαν την είσοδο και έξοδο από τη χώρα.
Στα παρασκήνια της επίδειξης του, ο Ackermann – που είναι πάντα το αμέσως επόμενο show από τον Junya Watanabe – φαινόταν ιδιαίτερα ανήσυχος.
Η αλήθεια είναι πως κανένας μας δεν έχει το χρόνο να δει ειδήσεις κατά τη διάρκεια ενός fashion week και αυτά που γνώριζα για την εξάπλωση του κορωνοϊού, ήταν ότι ακούσαμε διά στόματος των μοντέλων και όσων από τους φίλους έφυγαν άρον – άρον από το Μιλάνο και έφτασαν στο Παρίσι λαχανιασμένοι για να συνεχίσουν την εργασία τους.
Ομολογώ πως ήμουν ιδιαίτερα επιφυλακτικός και αυτό καθαρά από ένστικτο αφού η απειλή μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ακόμα αόρατη, διάφανη και ολότελα άγνωστη, προκαλώντας μια ατέρμονη αγωνία που ήταν εμφανής στα πρόσωπα όλων όσων βρισκόμασταν εκεί.
