Στην υψηλή ραπτική δεν υπάρχουν ημίμετρα. Οι αμέτρητες ώρες δουλειάς, οι απαιτούμενες δεξιότητες, η χειροποίητη εργασία, τα εκλεκτά υφάσματα, δεν αφήνουν χώρο για τίποτα λιγότερο από την απόλυτη τελειότητα, συμμετρία και λεπτομέρεια. Οι κεντρικοί κώδικες αυτής της υψηλής τέχνης διατηρήθηκαν στον χρόνο, από το 1858, που ο Βρετανός σχεδιαστής Charles Frederick Worth ίδρυσε τον πρώτο couture οίκο, μέχρι και σήμερα, που η ψηφιοποίηση των σόου είναι η νέα πραγματικότητα.
Ο ερχομός του 20ού αιώνα δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη την υψηλή ραπτική, αν όχι τεχνικά, τουλάχιστον πρακτικά, αφού στους περισσότερους οίκους είδαμε τα supermodels να αντικαθιστούν τα λιγότερο αναγνωρίσιμα και ανερχόμενα μοντέλα, που συνήθιζαν να κυριαρχούν τις πασαρέλες της haute couture νωρίτερα. Μάλιστα, η χρυσή δεκαετία των 90s κατάφερε μέχρι και να μετατρέψει την «απλησίαστη» αίγλη της υψηλής ραπτικής σε κάτι fun και glamorous, επεκτείνοντας τη φήμη της.
Ο τρόπος; Δραματικές σιλουέτες, σχεδιαστές-περσόνες και κοσμήματα που κλέβουν την παράσταση. Ήταν πολλά τα σόου που τα μοντέλα δεν χρειάζονταν τίποτα παραπάνω από ένα εμβληματικό κόσμημα – όπως απέδειξε η Shalom Harlow στο AW97 haute couture σόου του Dior. Ο John Galliano, στην αρχή ακόμη τότε ως creative director του οίκου, ήξερε πώς να καθηλώσει όλα τα βλέμματα στις πασαρέλες του – σκουλαρίκια που άγγιζαν τους ώμους, κεντημένα choker και κοσμήματα για το σώμα έγιναν ο γρηγορότερος δρόμος για την επιτυχία.
Φυσικά, οι συνάδελφοί του δεν στερήθηκαν αντίστοιχης ευρηματικότητας, με τους Chanel και Valentino να παρουσιάζουν εξίσου εκθαμβωτικά σόου υψηλής ραπτικής με κοσμήματα που έχουν μείνει χαραγμένα στη συλλογική μνήμη της μόδας μέχρι και σήμερα. Παρακάτω, βρείτε τις πιο iconic στιγμές από τις πασαρέλες των 90s και ταξιδέψτε στον χρόνο μέσα από την τέχνη της υψηλής ραπτικής:
