Η Ariane Labed δεν έπαιρνε ποτέ τον εαυτό της στα σοβαρά. Ούτε την ομορφιά της. Ήθελε να γίνει χορεύτρια, κατέληξε ηθοποιός, μέχρι που κατάλαβε ότι αυτό που την ικανοποιούσε περισσότερο ήταν να βρίσκεται και μπρος και πίσω από την κάμερα. Και να περνάει καλά.
Ariane, πώς είσαι; Άλλαξα τα μαλλιά μου, έγινα κατάξανθη.
Μια συνηθισμένη απάντηση θα ήταν «μια χαρά, εσύ;». Εκείνη, όμως, δεν αρέσκεται στα συνηθισμένα. Σχεδόν τα απωθεί, σαν τις ηρωίδες που ενσαρκώνει στα έργα όπου πρωταγωνιστεί. Ή σαν τις ταινίες που σκηνοθετεί ο επί χρόνια σύντροφός της, Γιώργος Λάνθιμος. Από την unplugged συνομιλία που επιχειρήσαμε, ένα είναι σίγουρο: Η Ariane Labed μοιάζει να ξέρει καλά ότι τα κοινότοπα τείνουν με ευκολία να γίνονται άψυχα.
Έχουμε να μιλήσουμε ακριβώς έναν χρόνο. Τι άλλαξε στη ζωή σου στο μεσοδιάστημα; Ήρθαν τα πάνω κάτω με την πανδημία. Τότε που μιλήσαμε, γύριζα μια γαλλική σειρά στις Βρυξέλλες, το L’Opéra. Τελείωσα με τα γυρίσματα και η σειρά θα κάνει πρεμιέρα σύντομα στη γαλλική τηλεόραση. Λόγω της Covid-19 πέρασα περισσότερο χρόνο στην Αθήνα από ό,τι συνήθως, και μου άρεσε πολύ. Άλλαξα και το χρώμα των μαλλιών μου. Αυτή, ναι, είναι μια μεγάλη αλλαγή για μένα. Ακόμα δεν μπορώ να με συνηθίσω μπροστά στον καθρέφτη. Ξεκίνησε σαν ιδέα για έναν ρόλο, αλλά κατά βάθος ήθελα μια ανανέωση.
Να πας κόντρα στην αδράνεια των ημερών; Δεν μπορώ να πω ότι έμεινα αδρανής. Είμαι τυχερή, γιατί είχα δουλειά μέσα σε αυτή την κρίση. Ταξίδεψα για να ολοκληρώσω τα γυρίσματα της σειράς, προετοίμασα άλλα projects, αλλά όλα μέσα στην περίεργη ατμόσφαιρα της πανδημίας. Στη σειρά υποδύομαι μια χορεύτρια, ρόλος στον οποίο το σώμα και η επαφή έχουν σημασία, και ξαφνικά οι ηθοποιοί δεν επιτρεπόταν να αγγίξουμε ο ένας τον άλλο. Έπρεπε να μείνουμε κλεισμένοι έναν μήνα σε ένα ξενοδοχείο, να κάνουμε συνέχεια τεστ και θερμομέτρηση. Είχαμε αποκοπεί εντελώς από τους δικούς μας ανθρώπους. Μετά γύρισα στην Ελλάδα, δεν ήξερα πότε και πώς θα επιστρέψω στα γυρίσματα και έκανα πρόβα τον ρόλο μου μέσω Zoom, χορεύοντας μόνη μου στην κουζίνα. Ήταν γελοίο. Άσε που είχα να κάνω μπαλέτο είκοσι χρόνια και είχα ξεχάσει πόσο πονάει. Έπρεπε, όμως, να ψάξω την ηρωίδα μου. Είναι μια επιτυχημένη μπαλαρίνα, που έζησε κάποια προσωπικά δράματα, χάθηκε μέσα στη ζωή της, στα πάρτι, στα κλαμπ, στους εθισμούς, και ήρθε η στιγμή που έπρεπε να παλέψει για να κρατήσει τη θέση της και να νικήσει τους δαίμονες του παρελθόντος. Κι όλα αυτά στα 35 της.
Κάπου εκεί, στα 30+, γίνεται μια πρώτη αναθεώρηση στη ζωή μας; Μπορεί. Εγώ είμαι 36 και νιώθω πολύ όμορφα. Μου έχει φύγει το «ψάξιμο» της δεκαετίας των 20 που με ταλαιπωρούσε. Τώρα παίρνω τα πράγματα πιο ελαφριά, όπως έρχονται. Δεν έχω τόσο πολύ το «δράμα» μέσα μου, δεν είμαι σκληρή με τον εαυτό μου, δεν φοβάμαι τόσο, δεν λέω «αυτό πρέπει να γίνει οπωσδήποτε, αλλιώς θα είμαι δυστυχισμένη».
Είχες ποτέ ένα πλάνο ζωής, που λένε; Όχι, ούτε καν. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, ποτέ. Ήξερα μόνο ότι δεν ήθελα να κάνω πράγματα που δεν μου αρέσουν, απλώς και μόνο για να ζήσω. Αυτή δεν είναι μια εύκολη απόφαση, γιατί απλούστατα τα πράγματα στον κόσμο που είναι ωραία και σου αρέσουν είναι πάντα λίγα. Το άγχος μου, λοιπόν, είναι να βρίσκω όσα μπορούν να γεμίσουν την ψυχή μου. Τα σωστά πράγματα και τους σωστούς ανθρώπους. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρεις συνεργάτες που να τους νοιάζει αληθινά αυτό που κάνουν; Για να μη μιλήσουμε για τους ρόλους. Μου είναι τρομερά δύσκολο να βρω ρόλους που να απέχουν από τα κλισέ των γυναικείων χαρακτήρων ή από την προβολή που έχουν κάνει οι άνδρες στο τι σημαίνει γυναίκα σήμερα.
Θυμάμαι που μου έλεγες ότι σου αρέσει πολύ η λέξη «φεμινίστρια». Τη λατρεύω! Είμαι φεμινίστρια με την έννοια ότι θεωρώ χρέος μου να παλεύω για τα δικαιώματα των γυναικών, όπως και όπου μπορώ. Αυτές τις μέρες απολαμβάνω το ότι ήρθε το #metoo στην Ελλάδα. Νιώθω μια ανακούφιση, φωνάζω μέσα μου «επιτέλους!». Δεν μπορώ να διαβάσω ελληνικά, μόνο μιλάω, είμαι και δεν είμαι Ελληνίδα, που λένε. Έχω, όμως, μια φίλη που μου τα στέλνει όλα αυτά που γίνονται και μου τα διαβάζει. Αλήθεια, νιώθω μια τεράστια ελπίδα με όλο αυτό.
Έχεις υποστεί κακοποίηση στη δουλειά; Όχι, αλλά είναι καθαρά θέμα τύχης. Φυσικά και έχω βρεθεί σε οντισιόν με άνδρες σκηνοθέτες που ένιωθα να με προσεγγίζουν περίεργα, αλλά κάθε φορά που αισθάνομαι έτσι, φεύγω τρέχοντας πριν γίνει κάτι κακό. Ευτυχώς, καταλάβαινα γρήγορα ότι με σκέφτονταν για άλλους λόγους. Ένα πράγμα που είχα πάντα στο μυαλό μου από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα αυτή τη δουλειά ήταν ότι δεν θα επέτρεπα ποτέ στον εαυτό μου να εμπλακεί σε κανένα παιχνίδι εξουσίας. Με αυτό το σκεπτικό, έχω γλιτώσει αρκετά άσχημα περιστατικά. Δεν λέω ότι ένας σκηνοθέτης δεν δικαιούται να σε πιέσει για να «πιάσεις» ένα επιθυμητό συναίσθημα, αλλά δεν θα καθίσω να φάω ξύλο για να μπορέσω να κλάψω σε μια σκηνή. Αυτό δεν είναι δουλειά. Είναι πολύ εύκολο να είσαι υπό την επιρροή ορισμένων ανθρώπων, αλλά τα θύματα δεν πρέπει να ντρέπονται να μιλήσουν ανοιχτά για όσα έχουν βιώσει. Η σημασία του #metoo είναι αυτή ακριβώς. Όσοι έχουν κακοποιηθεί να νιώσουν ότι τώρα μπορούν να μιλήσουν και να βρουν υποστήριξη.
