Η Φιλαρέτη Κομνηνού και ο Γιάννης Φουντούλης σε έναν ανατρεπτικό διάλογο στη Vogue Greece

Φ.Κ.: Ειδικά στην Επίδαυρο, πρέπει να βρίσκονται σε πάρα πολύ καλή κατάσταση το σώμα και οι αντοχές σου. Έχω κόψει το τσιγάρο για να έχω καλή αναπνοή και φωνή, ενώ στερήθηκα και μπάνια στη θάλασσα, γιατί ο ήλιος και το θαλασσινό νερό την επηρεάζουν. Εκεί είπα ότι είναι ένα είδος αθλητισμού αυτό, θέλει πειθαρχία.

Γ.Φ.: Είναι και μια μάχη με τον εαυτό σου.

Φ.Κ.: Ακριβώς! Αναμετριέσαι με τις δυνάμεις σου, που δεν υποπτεύεσαι ότι έχεις στη ρουτίνα της καθημερινότητας.

Γ.Φ.: Λέμε ότι ο πιο σκληρός αντίπαλος είναι ο εαυτός μας και οι σκέψεις μας. Εγώ μπορεί να σκεφτώ στις προπονήσεις να μην τα δώσω όλα, για να είμαι πιο ξεκούραστος, μετά όμως θα αναλογιστώ πως τον στόχο μου μπορεί να τον επηρεάσει το παραμικρό – είναι καθημερινή μάχη με το μυαλό.

Φ.Κ.: Έχεις αισθανθεί να σε εμποδίζουν το στρες και η αγωνία της τελευταίας στιγμής, κάτι αντίστοιχο με το δικό μας τρακ, ή η αδρεναλίνη και το «τα δίνω όλα» λειτουργούν θετικά;

Γ.Φ.: Μεγαλώνοντας και αποκτώντας εμπειρία, διαχειρίζομαι διαφορετικά το στρες. Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ αθλητή και ηθοποιού – η δική μας καριέρα είναι περιορισμένη χρονικά. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο άγχος μου. Σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχα στο μυαλό μου ότι ίσως ήταν η τελευταία ευκαιρία να πετύχω το όνειρό μου για ένα μετάλλιο. Όταν φτάσαμε στον τελικό, ήταν μεγάλη η ανακούφιση που κατακτούσα τον μεγαλύτερό μου στόχο, κάτι που δεν είχε καταφέρει καμία ελληνική ομάδα υδατοσφαίρισης. Προφανώς και στόχος ήταν το χρυσό και δεν επαναπαυθήκαμε, αλλά ευχαριστώ τον Θεό που έχω φτάσει ως εδώ και πλέον θέλω να απολαμβάνω τη στιγμή.

Τώρα έχω νέο κίνητρο και φιλοδοξία για τους επόμενους Ολυμπιακούς στο Παρίσι, γιατί πιστεύω ότι σε δυόμισι χρόνια θα μπορώ ακόμα να είμαι στο υψηλότερο επίπεδο. Μετά θα αλλάξω σελίδα, δεν ξέρω τι και πώς, αλλά θέλω να νιώθω ενθουσιασμό για ό,τι ακολουθήσει.

Φ.Κ.: Είναι πολύ ιδιαίτερο αυτό για τους αθλητές, ότι βιολογικά έχουν ημερομηνία λήξης, πράγμα που δεν ισχύει για εμάς – μπορούμε να παίζουμε όσο μπορούμε να θυμηθούμε τα λόγια μας. Αυτό με κάνει να τους θαυμάζω και να τους συμπονώ. Θυμάμαι ότι είχα πάει να δω μια παράσταση ενός φίλου μου χορευτή και, όταν μπήκα στο καμαρίνι του για να τον συγχαρώ, τον άκουσα να κλαίει.

Άνοιξα την πόρτα δειλά δειλά, τον ρώτησα τι έγινε και μου είπε ότι δεν πέτυχε άρτια τεχνικά μια φιγούρα. Εκείνη τη μέρα ένιωσε για πρώτη φορά ότι το σώμα του τον πρόδωσε και ήταν πολύ άγριο. Είναι πολύ τιμητικό που είμαστε εδώ τώρα και συνομιλούμε με έναν Ολυμπιονίκη, ένα ελληνόπουλο που αναμετρήθηκε στο Τόκιο με αθλητές απ’ όλο τον κόσμο και έφερε ένα μετάλλιο. Όποτε παρακολουθώ Ολυμπιακούς Αγώνες, έχω ταχυπαλμία τη στιγμή που οι αθλητές πρέπει να σπάσουν το προσωπικό τους ρεκόρ! Βέβαια, όταν ο αθλητής σπάει το ρεκόρ του ή πετυχαίνει μια νίκη, είναι κάτι προφανές. Η τέχνη είναι πιο ρευστή και είναι υποκειμενικό πώς θα εισπράξουν τη δουλειά μου οι θεατές ή οι κριτικοί.

Ε.Δ: Έχεις νιώσει ποτέ ότι μια στιγμή ή μια ερμηνεία σου έσπασε ένα προσωπικό ρεκόρ;

Φ.Κ.: Ναι, και τότε αισθάνεσαι ότι έχεις ξεφύγει, ότι έχεις μετακινηθεί και δημιουργήσει κάτι μοναδικό. Είναι τέτοια η προσωπική απόλαυση και η αίσθηση δημιουργίας, που σε κάνει να πεις «δεν με ενδιαφέρει αν αρέσει ή πώς θα το κρίνουν οι άλλοι – ένιωσα ότι κάτι συνέβη και το κάνω δώρο στον εαυτό του». Το αισθάνθηκα αυτό μια φορά και στην Επίδαυρο και το εισέπραξα από το χειροκρότημα του κοινού, σαν να μην άντεχε και ήθελε να μου δείξει ότι είναι μαζί μου. Ένιωθα να σπάει η φωνή μου – ήταν τέτοια η αδρεναλίνη εκείνη την ώρα, που έφτασα στα όρια και το χειροκρότημα ήταν ευεργετικό!

Γ.Φ.: Στους Ολυμπιακούς στο Τόκιο αγωνιζόμασταν χωρίς θεατές, αλλά είναι ωραίο που το άθλημά μας είναι ομαδικό και μοιραστήκαμε τη χαρά μεταξύ μας, πανηγυρίζοντας με σεβασμό σε ό,τι γινόταν στην Ελλάδα με τις πυρκαγιές.

Φ.Κ.: Με εκείνη τη δήλωσή σου τότε εγώ είπα «μπράβο σου, μάγκα μου»! Είδαμε και μια προσωπικότητα και ενσυναίσθηση, που σε κάνει ακόμα καλύτερο αθλητή. Ένα πράγμα που ζηλεύω σ’ εσάς είναι η ομαδικότητα που ανέφερες. Σ’ εμάς δεν ισχύει πάντα, είναι λίγο πιο μοναχικό επάγγελμα και καμιά φορά πάσχουμε από εγωπάθεια. Είστε πολλά χρόνια η ίδια ομάδα;

Γ.Φ.: Με τα περισσότερα παιδιά έχει τύχει να είμαστε μαζί και σε άλλες ομάδες εδώ και χρόνια και έχουμε αντιληφθεί ότι μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο μας μόνο αν οι σχέσεις μεταξύ μας είναι δυνατές, αν βοηθάμε ο ένας τον άλλο χωρίς κόντρες.

Φ.Κ.: Ο προπονητής σας πόσο επιδραστικός είναι και πόσο εξαρτημένοι είστε από εκείνον; Γιατί έχουμε κι εμείς κάτι αντίστοιχο με τον σκηνοθέτη.

Γ.Φ.: Με τον συγκεκριμένο, τον κύριο Θοδωρή Βλάχο, είμαστε περίπου δέκα χρόνια, γιατί έτυχε να είναι και στον Ολυμπιακό όπου παίζαμε οι περισσότεροι, εκτός από την Εθνική. Γνωριζόμαστε, ξέρουμε τις απαιτήσεις του, υπάρχει τριβή, αλλά και χημεία. Ωραίες οι νίκες και τα μετάλλια που πήραμε και ευχαριστηθήκαμε, αλλά, φτάνοντας προς τη δύση της καριέρας μου, ξέρω πως στο τέλος μένουν οι άνθρωποι με τους οποίους μεγαλώσαμε μαζί και θα κρατήσουμε στις ζωές μας, γιατί είμαστε και μια παρέα εκτός από ομάδα.

Φ.Κ.: Είναι φοβερό αυτό που κάνουν οι προπονητές, βλέπεις ότι το ζουν όταν πουσάρουν τους αθλητές τους στη διάρκεια του αγώνα. Έχει συμβεί και σ’ εμένα ένας σκηνοθέτης να είναι και coach, να γίνει δάσκαλός μου. Αλλά κι εγώ όταν βρέθηκα με μαθητές μου σε παράσταση, ένιωθα να θέλω να μπω στο σώμα τους και να τους μεταγγίσω δύναμη, να τους σπρώξω για το καλύτερο.

Οι ξένοι αθλητές διαφέρουν από τους Έλληνες ή η αθλητική οικογένεια είναι ίδια;

Γ.Φ.: Κάθε λαός έχει την κουλτούρα του. Στο δικό μας άθλημα οι καλύτερες σχολές βρίσκονται στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας και στα Βαλκάνια, που έχουν πιο δυνατά σωματικά προσόντα. Εμείς είμαστε πιο κοντά με τους Ισπανούς και τους Ιταλούς και αντιπαραθέτουμε την ομαδικότητα ή την ταχύτητά μας. Έζησα δύο χρόνια και στην Ουγγαρία, κι εκεί οι διαφορές ήταν πιο εμφανείς, ήταν πιο κλειστοί άνθρωποι, θέλουν τον χρόνο τους.

Φ.Κ.: Κάποτε, ένας σπουδαίος θεατράνθρωπος, ο Peter Brook, αποφάσισε να κάνει έναν διεθνή θίασο και συναντήθηκαν άνθρωποι από διαφορετικές χώρες, με μόνα κοινά την τρέλα και το πάθος για το θέατρο. Η κουλτούρα της Ινδής με αυτήν του Ιάπωνα ταίριαζαν κάπως, αλλά με τους Ευρωπαίους καμία σχέση. Και όμως, παρά τις διαφορές στο ταμπεραμέντο ή στην κουλτούρα, οι ηθοποιοί είναι μια τεράστια οικογένεια χωρίς σύνορα. Μου έχουν δώσει, όμως, μια σημαντική συμβουλή: εμείς οι ηθοποιοί να κάνουμε παρέα με ανθρώπους και από άλλους χώρους, γιατί μας γειώνουν και μας φέρνουν σε επαφή με τη ζωή, ώστε να μη μιλάμε όλη την ώρα για το θέατρο.

Γ.Φ.: Κι εμένα η γυναίκα μου είναι εντελώς έξω απ’ όλα αυτά. Όταν ξεκίνησε η σχέση μας, δεν ήθελα έναν άνθρωπο που να έχει τη ρουτίνα της δουλειάς μου.

Φ.Κ.: Ναι, γιατί κινδυνεύουμε να περιστρεφόμαστε γύρω από κάτι πολύ συγκεκριμένο που γίνεται εμμονή τελικά. Στο Netflix τι σειρές βλέπεις;

Γ.Φ.: Πολλές, γιατί δεν βγαίνω συχνά, λόγω προγράμματος. Είδα πρόσφατα το Inventing Anna.

Φ.Κ.: Το είδα κι εγώ! Να δεις και το Vikings, σε παρακαλώ, είναι φανταστικό κι εκεί θα καταλάβεις τι σημαίνει δυνατά σώματα και μάχες (γέλια).