Γάμοι, χωρισμοί, εγκυμοσύνες, έρωτες και λοιπές αποφάσεις υπό τον φόβο μιας επιδημίας, υπό την πίεση μιας ασφυκτικής καθημερινότητας. Τι μας έμαθε η καραντίνα για τον έρωτα;
Υπάρχει μια φράση του Paul Valéry που για μένα συνοψίζει όλα τα «πρέπει» και τα «μη» των ανθρωπίνων σχέσεων και δη των ερωτικών: «Κάνε ό,τι θες, εφόσον μπορείς να το υφίστασαι επ’ άπειρον». Η καραντίνα μπορεί να μη διήρκεσε επ’ άπειρον, όμως το real feel για τους περισσότερους έγκλειστους ήταν συχνά αυτό της αιωνιότητας. Κι επειδή τίποτα δεν μας εξασφαλίζει ότι αυτή η «στενή», επιβεβλημένη συνθήκη δεν θα επαναληφθεί -το αντίθετο μάλιστα- δεν έχουμε πια το περιθώριο να υποκρινόμαστε ότι δεν είδαμε, δεν βλέπουμε ή δεν θα δούμε, πιο έντονα από ποτέ, τις ρωγμές ανάμεσα σε εμάς και τους ανθρώπους μας.
Όλοι νιώσαμε κατά τη διάρκεια της καραντίνας τον χρόνο να μετράει αλλιώς. Προσωπικά, μου φάνηκε συμπυκνωμένος, πιεστικά άφθονος και ταυτόχρονα παγωμένος – σαν μια παρένθεση στην κανονική ζωή. Την ίδια στιγμή, είδα να μπαίνουν όλα γύρω μου στο fast forward: γάμοι, χωρισμοί, εγκυμοσύνες και έρωτες που θα χρειάζονταν μήνες ή και χρόνια για να αποφασιστούν έγιναν εν μια νυκτί πραγματικότητα. Η ένταση του εγκλεισμού ή ο φόβος του θανάτου; Ό,τι κι αν τα πυροδότησε, έλαβαν χώρα γυμνά, χωρίς κοινό, πυροτεχνήματα και ωραία ρούχα, χωρίς φίλους τριγύρω να γιορτάσουν ή να παρηγορήσουν.
