luke-meagher-ο-αμετανόητος-κριτικός-πίσω-από-το-hautel-158389
©Instagram @hautelemess

«Αν ένας οίκος ταράζεται με το να αναλύω τα ρούχα [σε μία επίδειξη μόδας] και να τους ασκώ πολύ σκληρή κριτική, το δέχομαι, το καταλαβαίνω, αλλά είναι εξίσου ανησυχητικό για μένα το να βλέπω το υπόλοιπο σόου και να πρέπει να διαχειριστώ το να αντικρίζω αυτού του είδους τα πράγματα». Αυτά ήταν τα λόγια του Luke Meagher κατά τη διάρκεια της βιντεοκλήσης μας, όταν η συζήτηση έφτασε στο θέμα της ειλικρίνειας στις κριτικές του. Μπορεί στην Νέα Υόρκη να ήταν το πρωί μιας από τις πιο παγωμένες μέρες του χρόνου, καθώς έχει ενσκήψει μία σαρωτική χιονοθύελλα, αλλά ο Luke φαινόταν αρκετά ομιλητικός, έτοιμος να συζητήσει για το πάθος του, τη μόδα.

Ο 23χρονος Luke Meagher, ο δημιουργός πίσω από το κανάλι HauteLeMode στο YouTube δεν φοβάται να πει την άποψή του, και αυτό φαίνεται να εκτιμούν και οι σχεδόν πεντακόσιες χιλιάδες άνθρωποι που έχουν γίνει συνδρομητές για τα βίντεό του. Παρακολουθώντας τη δουλειά του και την παρουσία του online θα περίμενε κανείς ότι δε θα μπορούσε ποτέ να εμφανιστεί απολογητικός. Κι όμως, όταν μου εξήγησε ότι δεν είχε προλάβει να ετοιμαστεί εκείνο το πρωί ώστε να ανοίξει την κάμερά του και αφού συζητήσαμε σύντομα για την κατάσταση της πανδημίας και τον ερχομό του εμβολίου για τον κορωνοϊό, ο πάγος είχε ήδη σπάσει και ένα πράγμα έγινε ξεκάθαρο: παρ’ ό,τι έχει ακριβώς τον ίδιο αέρα που έχει και στα βίντεό του, είναι προσιτός και άνετος.

Για όσους παρακολουθούν τακτικά βίντεο σχετικά με τη μόδα στο YouTube, ο αλγόριθμος θα τους έχει προτείνει σίγουρα ένα από τα βίντεο του Luke: από κριτικές των εμφανίσεων των διασήμων σε κόκκινα χαλιά και αντιδράσεις στις ντουλάπες των socialites της εποχής μας, μέχρι 45λεπτες αναλύσεις επιδείξεων μόδας εμβληματικών οίκων και λεπτομερείς παρουσιάσεις επώνυμων ρούχων από το προσωπικό του αρχείο, συγκεντρώνουν εκατοντάδες χιλιάδες προβολές και καταφέρνουν να κάνουν κατανοητή τη μόδα στον μέσο άνθρωπο, δηλαδή ακόμα και σε κάποιον που δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αυτή σαν μορφή τέχνης ή σαν βιομηχανία, με έναν ευφυή και χιουμοριστικό τρόπο.

View this post on Instagram

A post shared by Luke Meagher (@hautelemess)

Ο Luke σέβεται τον χρόνο του αλλά και τον χρόνο του θεατή του· όπως μου είπε, είναι σημαντικό για εκείνον να μπορεί να λέει πράγματα αξίας. Αυτός ο σεβασμός και η ειλικρίνεια, σε συνδυασμό με το καυστικό του χιούμορ, κάνουν τους συνδρομητές του να νιώθουν ότι μετέχουν σε μία κοινότητα: κυρίως νέοι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τη μόδα, ή καλύτερα, ενδιαφέρονται για αυτό που έχει να πει ο Luke για την μόδα.

Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριλαμβάνει αναφορές σε παλαιότερες συλλογές, στην δουλειά συγκεκριμένων καλλιτεχνικών διευθυντών στον εκάστοτε οίκο, σε σιλουέτες και σε τεχνικές ντραπαρίσματος υφασμάτων δείχνει ότι έχει συμπυκνώσει γνώσεις χρόνων. Ο ίδιος όμως παραδέχεται ότι η μόδα δεν τον ενδιέφερε από πάντα, όταν ξεκινήσαμε τη συζήτησή μας:

M.K: Πώς ξεκίνησε το ενδιαφέρον σου για τη μόδα και πώς αυτό σε οδήγησε στο YouTube;

L.M.: Κατάγομαι από τη Νέα Υόρκη και συγκεκριμένα από το Στέιτεν Άιλαντ και πήγα σχολείο στο Μανχάταν, οπότε κάθε μέρα γύριζα σπίτι μετά το σχολείο με τα πόδια, από την 14η Οδό μέχρι το φέρρυ, περνούσα δηλαδή μέσα από το Meatpacking District και το Soho. Έτσι, ενώ η μόδα δεν ήταν κάτι που με ενδιέφερε ιδιαίτερα πριν το λύκειο, όταν ήμουν εκεί, βλέποντας στον δρόμο ωραία στιλ, άρχισα να την βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα. Ξεκίνησα λοιπόν να κάνω street style φωτογραφία όταν ήμουν περίπου 15 χρονών και άρχισα να προσπαθώ να καταλάβω διάφορους οίκους – θυμάμαι να είμαι σε διακοπές και να διαβάζω τις σελίδες της Wikipedia για τον Christian Dior για παράδειγμα, διότι δεν ήξερα τίποτα σχετικά με αυτό.

Τότε, το YouTube ήταν πολύ δημοφιλές, εκείνο τον καιρό έκαναν βίντεο ο Troye Sivan [ο οποίος τώρα είναι καλλιτέχνης της ποπ], η Zoella [Zoe Sugg, επιτυχημένη μπλόγκερ, ιδιοκτήτρια σειράς προϊόντων ομορφιάς και συγγραφέας] και διάφοροι άλλοι, αλλά σκεφτόμουν ότι κανείς δεν μιλάει για την μόδα σαν βιομηχανία εκεί [στο YouTube]. Ήξερα ότι δεν είμαι αισθητικά ευχάριστος – ποτέ δεν θα είχα ένα lookbook που θα ήταν τελείως μοδάτο, οπότε σκέφτηκα «γιατί να μην δημιουργήσω το περιεχόμενο που θέλω να δω» και κάπως έτσι ξεκίνησε το HauteLeMode και τα βίντεό μου.

Στα 18 μου, σπούδαζα στο εξωτερικό, στο Λονδίνο, και τότε έγινε η επίδειξη του Alexander Wang στην Νέα Υόρκη που εκτεινόταν από το Μανχάταν μέχρι το Μπρούκλιν και η Kaia Gerber βγήκε μέσα από ένα λεωφορείο· εκεί είπα «Θέλω να κάνω μία κριτική για αυτήν την συλλογή, αυτό είναι κάτι που πρέπει να συζητηθεί». Κάπως έτσι ξεκίνησε όλο αυτό να γίνεται μια επαγγελματική προοπτική για εμένα.

M.K.: Οπότε ας πούμε ότι λαμβάνει χώρα μια μεγάλη εκδήλωση για την μόδα, είτε είναι μια επίδειξη, μια έκθεση, ένα κόκκινο χαλί σε κάποια τελετή βραβείων – ίσως τώρα σε μικρότερη κλίμακα λόγω του Covid-19, παρ’ ό,τι είδαμε και επιδείξεις και τελετές βραβείων με την τήρηση των απαραίτητων αποστάσεων: ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς σε ό,τι αφορά την έρευνα που κάνεις όταν ετοιμάζεις ένα βίντεο κριτικής;

L.M.: Είναι περίεργο, γιατί πολλές φορές κατακρίνω τον εαυτό μου. Για παράδειγμα, σήμερα θα δημοσιεύσω ένα βίντεο σχετικά με τα εξώφυλλα του Harry Styles στην Vogue και σκέφτομαι ότι έχω αργήσει σχεδόν έναν ολόκληρο μήνα και μετά πρέπει να ξανασκεφτώ το όλο ζήτημα. Δηλαδή, δεν γράφω απλώς ένα άρθρο το οποίο μετά είμαι έτοιμος να δημοσιεύσω αμέσως, αλλά πρέπει να το βιντεοσκοπήσω, να σιγουρευτώ ότι ακούγεται καλά, ότι οι εικόνες που επιλέγω αντιστοιχούν με αυτά που λέω [στο βίντεο] οπότε εξαρτάται από το είδος του βίντεο. Θεωρώ ότι πολλές από τις κριτικές των κόκκινων χαλιών είναι κάτι που που πρέπει να δημοσιευθεί πολύ γρηγορότερα.

Για παράδειγμα, όταν είδα την Doja Cat να φοράει Vivienne Westwood στα American Music Awards σκέφτηκα «Πραγματικά, αυτό δεν το καταλαβαίνω καθόλου, οπότε ας αφιερώσω λίγο χρόνο στη Westwood». Οπότε, εκείνο το βράδυ καθόμουν και έψαχνα στο Google τα πάντα σχετικά με την Westwood και την ασυμμετρία [στα σχέδιά της] κλπ, και κάπως έτσι γεννιούνται αυτές οι στιγμές που λέω «εντάξει, εδώ γίνεται αναφορά σε μία συλλογή Watteau της Westwood». Όμως, στην πλειονότητα των περιπτώσεων [αυτές οι αναφορές] είναι σαν να ρέουν από μέσα μου και είναι σημαντικό να συμβαίνει αυτό, διότι αν μπορώ να αναφέρω ότι κάτι παραπέμπει, για παράδειγμα, στην δεκαετία του ’70, κάνει πιο εύκολο για τον καθημερινό άνθρωπο να το καταλάβει.

Αντίθετα, οι πολύ μακροσκελείς διατριβές για κάθε μεμονωμένο μέρος [μιας εμφάνισης] κάνουν πιο δύσκολο για αυτούς που παρακολουθούν να εντοπίσουν ίσως αυτές τις παραπομπές – εκτός κι αν τους το εξηγήσεις με πολλή λεπτομέρεια. Πάντως, όταν πρόκειται για την μόδα μου αρέσει απλώς να αναβλύζουν πράγματα από μέσα μου, γιατί θεωρώ ότι είναι πιο δύσκολο να προσπαθείς να κρατήσεις όλη αυτή τη γνώση και τις εκάστοτε αναφορές για κάθε brand. Η κριτική δεν είναι πάντα το ίδιο λεπτομερής, όμως πιστεύω ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με την κριτική των σόου αφιερώνουν πολλή δουλειά σε όλο αυτό, οπότε πιστεύω ότι αξίζει ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα για να συζητηθεί και να αναλυθεί.

M.K.: Μένοντας στο ίδιο θέμα της έρευνας, στο πιο πρόσφατο επεισόδιο του podcast που συμπαρουσιάζεις με τον Darnell Jamal, το Fashion Victims Podcast, ανέφερες πόσο δύσκολο είναι στην πραγματικότητα να βρει κανείς βιβλία σχετικά με τη μόδα και συγκεκριμένους σχεδιαστές τα οποία δεν είναι είτε εξολοκλήρου βιβλία με φωτογραφίες ή coffee table books είτε βιβλία που έχουν δημιουργηθεί από το ίδιο το εκάστοτε brand και άρα παρουσιάζουν με έναν πολύ ελεγχόμενο τρόπο τις διάφορες πληροφορίες. Επομένως, πόσο απαιτητικό είναι το να κάνεις αυτού του είδους την έρευνα; Είναι σημαντικό για εσένα να προσεγγίζεις την μόδα με έναν πιο ακαδημαϊκό και αναλυτικό τρόπο;

View this post on Instagram

A post shared by Luke Meagher (@hautelemess)

L.M.: Κατά έναν περίεργο τρόπο, πριν χρόνια που έλεγα οτιδήποτε για οποιοδήποτε brand, ήταν ενδεχομένως πιο εύκολο να κάνεις αυτού του είδους την έρευνα, γιατί ακριβώς δεν υπήρχε πολλή τέτοια έρευνα. Ωστόσο, τώρα, δεν θέλω να πω κάτι που δεν βγάζει νόημα, διότι βρίσκομαι πια στο σημείο όπου έχω ένα κοινό το οποίο βασίζεται σε εμένα για να δώσω καλό feedback, να εκφράσω μία καλή άποψη για τα πράγματα.

Θα έλεγα ότι μου πήρε σχεδόν 3,5 χρόνια για να χτίσω μια γνώση για τα brands η οποία να μπορεί να εξελιχθεί, μικρές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το σε τι γίνεται αναφορά κάθε φορά. Για παράδειγμα, αυτόν τον καιρό έχω πάθει κόλλημα με την Miuccia Prada, το οποίο δεν φαίνεται να σταματάει για πολύ ακόμη. Πάντως, δεν θα έλεγα ότι παίρνει υπερβολικά πολύ χρόνο, αλλά το να διασταυρώνεις τις πληροφορίες σου και το να ελέγχεις ότι δεν λες πράγματα που δεν έχουν κάποια αξία αυτά καθεαυτά [παίρνει χρόνο].

M.K.: Καταλαβαίνω ότι είναι σημαντικό για εσένα να δίνεις μια ενημερωμένη και ειλικρινή γνώμη στις κριτικές σου. Σε συνδυασμό με την παραπομπή που έκανες στο podcast σου σε αυτό που είπε ο Loïc Prigent ότι ουσιαστικά πολλές φορές σκέφτεται αν αξίζει να συμπεριλάβει στα ντοκιμαντέρ και τα βίντεό του κάτι που ξέρει ότι θα τον οδηγήσει στην “μαύρη λίστα” κάποιου οίκου για ορισμένα χρόνια, θα έλεγες ότι η ειλικρίνειά σου σού έχει κοστίσει, όσον αφορά σε μία καλή σχέση με ένα brand, σε διασυνδέσεις ή ακόμη και σε περισσότερη προβολή της δουλειάς σου;

L.M.: Θεωρώ πως στην αρχή [της καριέρας μου], ναι. Βέβαια, πιστεύω ότι ακόμη βρίσκομαι στην αρχή της καριέρας μου, αλλά ναι είναι πολύ δύσκολο να είσαι ειλικρινής. Και μετά, ας πούμε, όλοι προσκαλούνται σε ένα σόου, ενώ εσένα δεν σε λαμβάνουν καν υπόψη. Οπότε, σίγουρα θα έλεγα ότι έχει επηρεάσει αυτήν την πτυχή του HauteLeMode, αλλά ταυτόχρονα αυτή η απομόνωση πάντα ήταν ένα καλό πράγμα.

View this post on Instagram

A post shared by Luke Meagher (@hautelemess)

Διότι, εντάξει, δεν έχω χρόνο να πάω και να κάτσω στην πρώτη σειρά [σε μία επίδειξη μόδας] για να φωτογραφηθώ από τον τάδε φωτογράφο, αλλά έχω τον χρόνο να κάτσω και να κάνω έρευνα. Και νομίζω ότι αυτό είναι σημαντικό μαζί με την ειλικρίνεια, ότι δηλαδή συνοδεύεται και από πληροφορίες που είναι σημαντικές, ευφυείς, και πιστεύω ότι υπάρχει μία μακροβιότητα σε αυτό. Θεωρώ ότι σε αυτό το σημείο, η μόδα δεν αφορά πια τόσο τα ρούχα όσο τις επώνυμες τσάντες των brands και τους διάσημους, δηλαδή νομίζω ότι αυτό έχει χαθεί πια στη μόδα.

Επομένως, αν ένας οίκος ταράζεται με το να αναλύω τα ρούχα [σε μία επίδειξη μόδας] και να τους ασκώ πολύ σκληρή κριτική, το δέχομαι, το καταλαβαίνω, αλλά είναι εξίσου ανησυχητικό για μένα το να βλέπω το υπόλοιπο σόου και να πρέπει να διαχειριστώ το να αντικρίζω αυτού του είδους τα πράγματα. Αλλά, ναι θα έλεγα ότι είναι σίγουρα δύσκολο [το να είσαι ειλικρινής], αλλά ταυτόχρονα το έχω συνηθίσει πλέον σε τέτοιο βαθμό, ώστε όταν με αναγνωρίσει με κάποιο τρόπο κάποιο brand σκέφτομαι απλώς «ω, αυτό ήταν χαριτωμένο». Βρίσκομαι σε ένα σημείο που αν όλα αυτά [η αναγνώριση] χαθούν πάλι σκέφτομαι ότι έτσι ξεκίνησα και άρα δεν νιώθω ότι χάνω σε κάτι.

M.K.: Ανέφερες ότι η μόδα έχει πλέον αλλάξει και δεν αφορά πια εξολοκλήρου τα ρούχα. Φέτος, ιδιαίτερα, με το κίνημα Black Lives Matter, τις αμερικανικές εκλογές και όλην αυτήν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, είδαμε την μόδα να παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο. Θα έλεγες ότι η γενιά μας, εφόσον ανήκεις κι εσύ στην λεγόμενη Gen Z, ζητάει περισσότερο την ανάληψη ευθυνών από τα διάφορα brands είτε όταν πρόκειται για την συμπεριφορά τους σε θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης και όχι απλώς σε έναν performative ακτιβισμό, είτε όταν αφορά σε ζητήματα βιωσιμότητας που σχετίζονται με την μη ηθική και μαζική παραγωγή (fast fashion); Διαφέρουμε σε αυτό από τις προηγούμενες γενιές;

L.M.: Θα ήθελα να πω ότι είμαστε η “rah rah, sis, boom bah” Gen Z, η γενιά του «απάνω τους», και πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που σίγουρα αφιερώνουν χρόνο ώστε να είναι εντάξει σε αυτά τα πράγματα. Δεν λέω ότι εγώ είμαι τέλειος με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά πιστεύω ότι το γεγονός ότι η γενιά μας δείχνει να καταλαβαίνει τόσο περισσότερο την έννοια του vintage shopping και γενικά το ότι γίνεται τόσος διάλογος γύρω από το ποιος μπορεί να αγοράσει τι, από ποιου είδους μαγαζιά κλπ, είναι κάτι για το οποίο 20-30 χρόνια πριν η συζήτηση ήταν περισσότερο σαν «Α, φοράς vintage ρούχα; Αυτό είναι αηδιαστικό». Οπότε, κατά κάποιον τρόπο, αυτό που συμβαίνει τώρα είναι πολύ ωραίο.

Πιστεύω ότι ο κόσμος φαίνεται να αγαπά τη βιωσιμότητα και το upcycling και καταλαβαίνει το πόσο σημαντικά είναι. Ας πούμε, όχι ότι οι Chopova Lowena ανήκουν στην Gen Z, ή τουλάχιστον δεν νομίζω ότι ανήκουν εκεί ηλικιακά, αλλά είναι ένα brand που ασχολείται πολύ με το upcycling και θέλει να αξιοποιεί στο έπακρο τα υφάσματα, και απ’ ό,τι βλέπω στο Twitter και στο Instagram η Gen Z τους λατρεύει και πιστεύω ότι είναι ένα τόσο καλό brand. Τώρα, αν πιστεύω ότι υπάρχει πολύς performative ακτιβισμός, φυσικά και υπάρχει, ειδικά με το κίνημα Black Lives Matter και γενικότερα με ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων κοινωνικής δικαιοσύνης.

Όμως πιστεύω ότι γίνεται ένας διάλογος, ίσως όχι στο επίπεδο στο οποίο θα ήθελε ο κόσμος, αλλά σίγουρα αρχίζει να γίνεται πιο mainstream να μιλάει κανείς για αυτά τα πράγματα, ενώ, ακόμη και 10 χρόνια πριν κανείς δεν θα ήθελε να κάνει μία τέτοια συζήτηση. Επομένως, αν και δεν θα έλεγα ότι είμαστε η γενιά που θα τελειοποιήσει όλα αυτά – γιατί νομίζω ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει τέλειο – θεωρώ ότι το γεγονός ότι συνέχεια φέρνουμε στο φως τέτοια πράγματα και συζητάμε, διαφωνούμε και μιλάμε για όλα αυτά είναι [σημαντικό]. Αυτό που είναι τόσο καλό με αυτή τη γενιά είναι ότι σχεδόν τίποτα δεν είναι ιερό, οπότε κατά ένα τρόπο, μας επιτρέπει να είμαστε τόσο πολυδιάστατοι στις αντιδράσεις μας, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

View this post on Instagram

A post shared by Luke Meagher (@hautelemess)

Μ.Κ.: Στο ζήτημα της ανάληψης ευθυνών, βλέπουμε πολλές φορές κάποιους οίκους που αποσιωπούν αφενός κομμάτια της ιστορίας τους, όπως την σχέση του οίκου Louis Vuitton με την Γαλλία του Βισύ, για παράδειγμα, και αφετέρου τις συνθήκες εκμετάλλευσης υπό τις οποίες κατασκευάζονται κάποια από τα προϊόντα τους. Θεωρείς ότι αυτή η κουλτούρα του “calling out” που γίνεται από λογαριασμούς watchdogs όπως το Diet Prada είτε από απλούς καταναλωτές που σχολιάζουν, έχει φέρει κάποια αλλαγή;

L.M.: Δεν θα έλεγα ότι είμαστε στο σημείο όπου τα brands αφιερώνουν πραγματικά κόπο και χρόνο για να αλλάξουν αυτά τα πράγματα, αλλά πιστεύω ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι είναι ενημερωμένοι για τα brands και την ιστορία τους και το τι ενδεχομένως έχουν συγκαλύψει ή έχουν σπρώξει κάτω από το χαλί. Θεωρώ ότι στα επόμενα 10, 15, 20 χρόνια θα είναι πολύ ενδιαφέρον πώς, όταν οι νέοι άνθρωποι του σήμερα αποκτήσουν αγοραστική δύναμη, θα επηρεαστεί η εμπορικότητα αυτών των brands.

Διότι, ναι σίγουρα, είναι σημαντικό να μιλάνε για αυτά τα πράγματα οι άνθρωποι σε tweets ή στο Instagram, αλλά κρίνοντας από την ιστορία, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, η οικονομική πλευρά είναι αυτή που ωθεί τα brands, τους ανθρώπους, ή τις κυβερνήσεις στο να ακούσουν τι έχει να πει ο κόσμος. Επομένως, θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς η Gen Z θα χρησιμοποιήσει αυτήν την πτυχή για να αντιμετωπίσει αυτά τα brands στις επόμενες δεκαετίες.

M.K.: Ορίζεις τον εαυτό σου ως κριτικό μόδας. Αυτήν την εποχή η κουλτούρα των influencers μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Ο όρος αυτός σε εκφράζει ή τον βρίσκεις υποτιμητικό; Θα έλεγες δηλαδή ότι είσαι κι εσύ ένας influencer;

L.M.: Προφανώς το να είσαι influencer δεν είναι ένα μονοκόμματο πράγμα και η κουλτούρα των influencers περικλείει όλες αυτές τις μικρότερες υποκουλτούρες. Δεν ντρέπομαι να είμαι influencer, γιατί σε τελική ανάλυση, αυτό είμαι και, τουλάχιστον στον χώρο της μόδας, αν έχει χτίσει κανείς μία κοινότητα υποστηρικτών μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και αν η δουλειά του έχει φανεί μέσα από αυτά, τότε θα έλεγα ότι μάλλον είναι influencer. Επομένως, δεν ντρέπομαι για αυτό, γιατί αυτό έχω κάνει κι εγώ. Και παρ’ ό,τι δεν είναι πάντα τέλειο, πιστεύω ότι είναι αρκετά καλό, ότι μπορεί να σταθεί στα δύο του πόδια με τον δικό του τρόπο.

Πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιες πολύ ρηχές πλευρές σε όλο αυτό ή ότι πολλοί πουλούν πράγματα απλώς για να πουλήσουν πράγματα; Απολύτως. Όμως, με τον ίδιο τρόπο, αυτό δεν είναι το ίδιο με ό,τι έκαναν τα μοντέλα από τα τέλη των 1800 ή μέσα από τα εξώφυλλα και τις σελίδες της Vogue; Αυτό συνέβαινε πάντα στη μόδα, οπότε δεν θα επιτεθώ σε ανθρώπους επειδή κάνουν κάτι που συμβαίνει από πάντα, μόνο και μόνο επειδή τώρα γίνονται σε ψηφιακό επίπεδο. Κανείς δεν κακολογούσε την Kate Moss ή την Naomi Campbell όταν φορούσαν Chanel στην Vogue. Είναι πολύ περίεργο να θυμώνεις με ανθρώπους που κάνουν κάτι που αποτελεί μέρος αυτής της βιομηχανίας αλλά απλώς έχει διαφορετική μορφή διότι γίνεται με ένα διαφορετικό μέσο σε σχέση με αυτό που θεωρείται φυσιολογικό.

View this post on Instagram

A post shared by Luke Meagher (@hautelemess)

M.K.: Ποιο είναι το επόμενο βήμα στην καριέρα σου; Έχεις κάποιον μακροπρόθεσμο στόχο που θέλεις να πετύχεις, ή βρίσκεσαι ακριβώς εκεί που θέλεις;

L.M.: Πιστεύω ότι το 2020 ήταν μία τόσο περίεργη χρονιά, γιατί υποτίθεται ότι φέτος θα [το] τολμούσα και έτσι όταν ήρθε ο Μάρτιος χάλασαν κάπως τα σχέδιά μου. Δεν θα πω ότι το 2021 θα είναι η χρονιά που θα γίνουν όλα, αλλά θα έλεγα ότι τώρα βρίσκομαι σε ένα σημείο που νιώθω άνετα με το πού βρίσκεται το HauteLeMode: μου αρέσει αυτό που είναι και αυτό που θα γίνει. Βέβαια, ταυτόχρονα, πιστεύω ότι στη δική μας βιομηχανία όταν νιώθεις άνετα με κάτι τότε είναι η ώρα να κάνεις ένα βήμα παραπέρα. Είναι σαν αυτά τα διαγράμματα για τις τάσεις της μόδας που δείχνουν ότι όταν κάτι βρίσκεται στο αρχικό του στάδιο είναι πολύ niche, μετά αγγίζει το mainstream και όταν φαντάζει τελείως γνώριμο και άνετο, τότε φτάνει στο τέλος του κύκλου ζωής του. Έτσι, κι εγώ δεν θέλω να φτάσει το HauteLeMode στο τέλος του κύκλου του.

Αυτή τη στιγμή, το σχέδιο είναι να επενδύσω στο αρχείο μου γιατί πιστεύω ότι, παρ’ όλο που το να κοιτάς φωτογραφίες διασήμων και σχεδιαστών και να βλέπεις επιδείξεις είναι πολύ ωραίο, το να μπορείς να αγγίζεις και να δείχνεις αντικείμενα και το τι σημαίνουν, με έναν τρόπο που δεν είναι πάντα κριτική αλλά έρευνα είναι πολύ διασκεδαστικό. Αυτός ήταν ο στόχος μου αυτήν την χρονιά, και πραγματικά απολαμβάνω το να κάνω ανταγωνιστικές προσφορές σε οίκους δημοπρασιών. Είναι σαν ένας τελείως διαφορετικός κόσμος, σαν να είναι ξεχωριστός από τη μόδα· είναι αυτό για το οποίο μιλήσαμε με τον Darnell [στο podcast]: βρισκόμαστε κάπου έξω από τη μόδα σε έναν κόσμο που υπάρχει παράλληλα με την βιομηχανία, αλλά που δεν συναντιέται πάντα με αυτήν.

Θα ήθελα στο μέλλον να φτιάξω μία βάση δεδομένων έτσι ώστε να μπορεί ο κόσμος να έχει εύκολη πρόσβαση σε πληροφορίες όπως «αυτή είναι η πραγματική ιστορία του τάδε οίκου». Δεν μένουμε μόνο στο ότι ο Louis Vuitton εφηύρε την τσάντα Alma το 1934. Γιατί την δημιούργησε, για ποιο λόγο; Πέρα από το ότι άρεσε στην Coco Chanel κλπ. Ή αντίστοιχα, γιατί είναι σημαντική η συλλογή S/S 2008 του Marc Jacobs για τη Louis Vuitton; Έφερε την ιδέα των συνεργασιών με καλλιτέχνες όπως τις ξέρουμε σήμερα; Για αυτό τις βλέπουμε τόσο συχνά; Και έτσι χτίζεις όλες αυτές τις αναφορές για όλα αυτά τα brands και για το ποιος έχει δουλέψει πού.

Θεωρώ ότι ένα πολύ καλό παράδειγμα για αυτό είναι ο Kim Jones, που δούλευε κοντά στον Marc [Jacobs] όταν βρισκόταν στην Louis Vuitton. Μήπως για αυτό, τώρα που βρίσκεται στη Dior Men, βλέπουμε σε κάθε σεζόν μία συνεργασία με κάποιον καλλιτέχνη, επειδή το έμαθε όσο δούλευε μαζί με τον Marc [Jacobs]; Έτσι, λοιπόν, το να μπορεί να χτίσει κανείς όλες αυτές τις αναφορές του επιτρέπει να έχει μία πιο ευρεία συλλογιστική πορεία σχετικά με ολόκληρη τη βιομηχανία και πιστεύω ότι αν καταφέρω να κάνω κάτι τέτοιο ελπίζω ότι με τον καιρό θα μπορέσω να το μοιραστώ με το κοινό και ύστερα, ποιος ξέρει, ίσως ο επόμενος σπουδαίος κριτικός μόδας του κόσμου γεννηθεί βλέποντας μερικά βίντεο του HauteLeMode.

Μ.Κ.: Με το μάτι που έχεις για τη μόδα, τι είναι αυτό που βλέπεις να γίνεται το next big thing, είτε είναι μία τάση, ένα brand ή ακόμα και κάποιος διάσημος ως brand ambassador;

L.M.: Θα έλεγα ότι αυτό που αξίζει να προσέξουμε είναι τα νέα brands, όπως είπαμε ήδη για την Chopova Lowena, αλλά και την Mowalola [Ogunlesi], τον Robert Wun, τον Peter Do και μία πληθώρα άλλων brands που πιστεύω ότι θα εξελιχθούν, με τον ίδιο τρόπο που ο Yves Saint Laurent για παράδειγμα θεωρείται ακόμα και σήμερα, τόσες δεκαετίες αργότερα, ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι στην ίδια την έννοια της μόδας. Επομένως, θα είναι ενδιαφέρον να δει κανείς και αυτό θα ήθελα να το ξέρω και εγώ ο ίδιος, αν η γενιά μας μπορεί να συντηρήσει brands τώρα αλλά και στο μέλλον. Δηλαδή, το αν η Mowalola [Ogunlesi] θα γίνει ένα brand που σε 60 χρόνια θα υπάρχει ακόμα η Mowalola αλλά θα έχουν περάσει ίσως και δύο ακόμη καλλιτεχνικοί διευθυντές από εκεί.

Θα ήθελα, με άλλα λόγια, να δω αν η γενιά μας μπορεί να χτίσει οίκους που θα έχουν τη δική τους βαρύτητα και θα μπορούν να καθιερωθούν – και ελπίζω να το καταφέρουμε με τους σχεδιαστές που εμφανίζονται τώρα, διότι θεωρώ ότι υπάρχουν ελάχιστα brands τα τελευταία 20 χρόνια που έχουν καταφέρει να ανυψώνονται σταθερά μέσα σε αυτή τη βιομηχανία. Πιστεύω ότι το να βλέπουμε σπουδαίους σχεδιαστές της γενιάς μας να φτιάχνουν οίκους, με το δικό τους DNA και τα δικά τους εμβληματικά αξεσουάρ είναι κάτι για το οποίο αξίζει να ανυπομονούμε.

_____

English version

Luke Meagher: The unapologetic critic behind HauteLeMode

“If me really breaking down the clothing and being really harsh about it is upsetting for a brand, I get it, I understand it, but it’s just as upsetting for me to watch the rest of the show and have to deal with looking at this sort of stuff”. These are the words Luke Meagher used during our video call, when our conversation reached the topic of honesty in his reviews. While it might have been the morning of one of the coldest days of the year in New York – because of a sweeping snowstorm – Luke seemed quite talkative, ready to talk about his passion; fashion.

Twenty-three year old Luke Meagher, the creator behind the youtube channel HauteLeMode is not afraid to state his opinion, which seems to be appreciated by the nearly 500,000 people that have subscribed to his channel. By watching his work and his online presence in general, one would assume that it’s not possible for him to appear apologetic. However, when he explained to me that he hadn’t yet had the time to get ready that morning so he wouldn’t be turning on his camera, and after we briefly discussed the pandemic and the arrival of the coronavirus vaccine, the ice had already been broken and one thing became clear; even though his aura is exactly the same as in his videos, he is approachable and easygoing.

For anyone that regularly watches videos about fashion on YouTube, the algorithm will have definitely suggested one of Luke’s videos; from reviews of celebrities’ red carpet looks and reactions to modern day socialites’ closets to detailed showcasings of his personal archive, his videos have amassed hundreds of thousands of views and manage to turn fashion into something comprehensible for the everyday person, as in even for someone who doesn’t have a particular interest in fashion as an art form or as an industry, in an intelligent and humorous way.

Luke respects his own time but also his viewer’s time; as he told me, being able to say things of value is important to him. That respect and honesty, coupled with his wry humor, makes his subscribers feel as though they are part of a community; mostly young people who are interested in fashion, or better yet, interested in what Luke has to say about fashion.

The way in which he includes references to older collections, to the work of specific creative directors for a specific brand, to silhouettes and fabric draping techniques, suggests that he has condensed years of knowledge. Yet, when we started our conversation, he himself admitted that he didn’t always have an interest in fashion:

M.K.: How did your interest in fashion start and how did that lead to YouTube?

L.M.: I’m from New York originally, from Staten Island specifically, and I went to high school in Manhattan, so everyday I would walk home from school, from 14th Street down to the ferry, essentially going through the Meatpacking District and Soho. So, while fashion before high school wasn’t really a thing that I was interested in, once I was there and seeing great style [on the street] I became very interested in it. Therefore, I started doing street style photography when I was probably 15 and sort of started to really try to understand brands – I remember I was on vacation and I was reading the Wikipedia pages of Christian Dior, for example, because I didn’t know anything about it.

At the time, YouTube was really really big, Troye Sivan was on there at that point, Zoella and all these people, so essentially I was like “nobody is talking about fashion as an industry there”. I thought “I’m not aesthetically pleasing, I’m never going to have a lookbook that’s going to be super duper fashion so why don’t I create the content that I want to see” and so that’s sort of how HauteLeMode and my videos really started.

At 18, I was studying abroad in London, and I saw that Alexander Wang show in New York where it went from Manhattan to Brooklyn and Kaia Gerber was getting out of a bus, and I said “I want to make a review of this collection, this is something that needs to be discussed”. That’s how it all started to become more of a professional job prospect for me.

M.K.: So, let’s say a big fashion event takes place, be it a runway show, an exhibition, a red carpet – maybe now on a smaller scale due to Covid-19, even though we’ve already seen some socially distant runway and award shows; what’s your process in terms of research when you’re preparing for a review video?

L.M.: It’s weird because a lot of times I’m down on myself. I’m actually putting out a video about Harry’s Vogue cover today and I’m thinking it’s a month late and then I have to rethink the whole thing. I mean, I’m not just writing an article which I’m then able to publish right away, I have to then record it, make sure it sounds good, make sure that all the images correlate to the things that we’re talking about [in the video], so it depends on the video. I think a lot of the red carpet reviews is something that has to come out a lot quicker.

For instance, when I saw Doja Cat wearing Vivienne Westwood at the AMAs I was like “I don’t understand this so let me make a quick little moment on Westwood” so that night I was googling everything about Westwood and the asymmetry [in her designs] etc, and that is sort of how those kinds of moments are born where I’m like “oh okay we’re referencing a Watteau collection from Westwood”. But, for the most part, it just flows out of me and it’s important that it just flows out of me because if I can mention that something is a 1970s reference, it makes it easier for the everyday person to understand that, whereas the really long diatribe about each individual piece makes it a lot harder for people to maybe see those references – unless you’re really spelling it out.

When it comes to fashion I like to just spew because I think it’s harder to keep all of the knowledge and all of the references on each brand. The critique isn’t always as detailed, but I think for show review people a lot of work is put into that so I think it deserves an ample amount of time to be discussed and analyzed.

M.K.: On the topic of research, on the latest episode of the podcast that you co-host with Darnell Jamal, The Fashion Victims Podcast, you mentioned how hard it actually is to find books about fashion and specific designers that are neither photo books / coffee table books, nor created by the brand itself – which in turn means that they offer a very controlled and maybe biased perspective. So, how demanding is it to do that type of research? Is it important to you to approach fashion in a more academic and analytical way?

L.M.: In a weird way, years ago, when I was saying whatever about every brand it was probably easier to do the research, exactly because there wasn’t a lot of research. Now, however, I don’t want to say something that doesn’t make any sense because I’m at the point where I have an audience that depends on me to give good feedback, a good opinion on things.

I’d say it’s taken three-ish years to really build up a sustainable knowledge of brands, little tidbits of what is referenced whenever. For instance, I’m currently on a real Miuccia Prada kick that I can’t get myself out of at this point. I wouldn’t say that it takes an ample amount of time, but making sure that you’re crosschecking the information and making sure that you’re not just saying things that don’t have actual value in and of themselves [does take time].

M.K.: I understand that giving an informed and honest opinion in your reviews is important to you. In conjunction with the reference you made on your podcast to what Loïc Prigent said, that essentially a lot of the time he debates if it’s worth adding in his documentaries and videos something that will get him “blacklisted” by a fashion house for a certain amount of years, would you say that your honesty has cost you, in regards to a good relationship with a brand, connections or even more exposure?

L.M.: I think early on [in my career], yes. Well, I still think I’m very early on in what I do, but yes, it is very difficult to be honest. And then everybody is getting invited to a certain show and you’re not even considered for it. So, I’d say it definitely has affected that aspect of HauteLeMode, but at the same time maybe that isolation has always been a good thing, because, well, I don’t have time to go sit front row and get photographed by such-and-such photographer, but I do have time to actually sit down and do research. And I think that’s what is so important with the honesty; is that it’s coupled with actual information that’s important, intelligent and I think that there’s a sort of longevity in that. I don’t think fashion at this point is really about the clothing anymore as much as it is about the brand bags or the celebrities, so I think that’s what really lost in fashion right now.

So, if me really breaking down the clothing and being really harsh about it is upsetting for a brand, I get it, I understand it, but it’s just as upsetting for me to watch the rest of the show and have to deal with looking at this sort of stuff. But yes, I’d say it’s definitely hard [being honest], but at the same time I’m so used to it now that the moment I get a little shout out from a brand or something like that I’m like “oh, that was cute”. Also, I’m at a point where if all that goes away again, I think that that’s how I started so I don’t feel I’m ever going to lose out on anything in that way.

M.K.: You mentioned that fashion has changed and that it’s no longer just about the clothes. This year, especially, with the Black Lives Matter movement, the american election and the surrounding atmosphere, we saw fashion play a very important role in all this. Would you say that our generation, since you are a part of the so called Gen Z too, pushes for accountability from different brands wether it’s about their stance on social justice issues and not just performative activism, or when it comes to sustainability issues relating to fast fashion? Are we different in that regard, compared with previous generations?

L.M.: I want to say we are the “rah rah, sis, boom bah” Gen Z, the “go get ’em” generation and I think there are a lot of people that definitely put in real work to ensure that they are [doing that]. I’m not saying I’m perfect in any way, shape, or form, but I do think that the fact that our generation is so much more understanding of vintage shopping, for example, and that there is a lot of discussion about who can buy from what stores and how you should be buying and all these sorts of things is a conversation that 20-30 years ago would be about “Oh you’re wearing vintage clothing? Ew that’s gross”. So, in a way, [what’s happening now] is really great.

I think people seem to be loving sustainability and upcycling and really understanding that it’s very important. For instance, I wouldn’t say that Chopova Lowena is Gen Z, at least not from my understanding of their age, but it’s a brand that is so heavily into upcycling and making sure that they’re utilising fabric and, at least from what I see on Twitter and Instagram – Gen Z people love them, they’re obsessed with them and I think that it’s such a great brand. Do I think there is a lot of performative activism – absolutely, especially with the whole Black Lives Matter movement and just in general with a multitude of social justice issues.

However, conversations are being had, maybe not to the level that people want it to be, but I think that it’s definitely starting to become more mainstream to talk about those things, whereas even ten years ago, that would not have been a conversation that anybody would have wanted to have. So, while I wouldn’t say we are the generation of perfecting all these things – ’cause I don’t think anything could ever be perfect – I do think that the fact we are constantly having these conversations and calling each other out and mentioning, discussing, debating all of these things is really important. What is so great about this generation, is that there isn’t anything that is holy, and in some way, that allows us to be so multidimensional about everything, each in our own way.

M.K.: In regards to accountability, a lot of times we see some fashion houses that sort of hide, on the one hand, parts of their history, like Louis Vuitton’s relationship with Vichy France, or, on the other hand, the exploitative conditions under which some of their products are manufactured. Do you think that this “calling out” culture, that’s sustained by watchdog accounts like Diet Prada or by consumers that are simply commenting on different things, has brought about a change?

L.M.: I wouldn’t say we’re at the place where brands are actually doing the work to change these things, but I think that more and more people are informed about the brands and their history and how they’ve sort of covered it up or sort of swooped it under the rug. I believe that in the next 10, 15, 20 years it will be interesting to see how the commerciality of these brands will be affected, when the young people of today have buying power.

Because, yes, it is important that people are discussing in tweets or on Instagram these brands and what they’ve done and how they’ve gone about these issues, but at the same time, at least from what I’ve seen throughout history, I think the financial aspect is oftentimes what really pushes brands, people, or governments to actually listen to the people. So, it will actually be interesting to see how Gen Z and our generation utilises those aspects to confront all these brands over the next decades.

M.K.: You define yourself as a fashion critic. Now more than ever, influencer culture is only getting bigger. Does that term define you or do you find it derogatory? Would you say that you too are an influencer?

L.M.: Obviously, being an influencer is not a monolith and influencer culture has all these different pockets of cultures within that gigantic culture. I’m not ashamed to be an influencer because, at the end of the day, that’s genuinely what I am and, at least in fashion, if you’ve really built a following through social media and that’s how your work has come about, then I would say you probably are an influencer. So, I’m not ashamed of that because I believe that what I’ve done, while it’s not always perfect, it’s pretty good, it can stand on its own two feet in its own way.

Do I think there are some other aspects of it that are shallow or people selling things just to sell things? Absolutely. But at the same time, is that not what fashion models have done since the late 1800s or on the covers and pages of Vogue? That’s what fashion has always done, so I’m not going to attack people for doing things that have been done for forever just because now it’s digital. Nobody was dragging Kate Moss or Naomi Campbell when they were wearing Chanel on Vogue. I think it’s a weird thing to be mad at people for doing things that are part of the industry but have just taken a different form because they’re done through a different medium than what is considered normal.

M.K.: What’s the next step for you career-wise? Is there a long-term goal you want to achieve or are you exactly where you want to be?

L.M.: I think 2020 has been such a weird year, because this was supposed to be the year I was really going to push it and when March happened, it threw a wrench in my plans. I’m not going to say that 2021 is going to be the year to do it either, but I would say that right now I’m at the point where I’m comfortable with HauteLeMode; I like what it is, I like what it will become, but at the same time, I think that in our industry, when you’re comfortable with something, it’s probably time to step it up. It’s like one of those graphs of fashion trends that show that in the early stages something is really niche, then it reaches the mainstream and once the trend seems familiar and comfortable it reaches the end of its life cycle. I don’t ever want HauteLeMode to reach the end of its life cycle.

So now, the plan is to really invest in our archive, because I think that, even though looking at photos of celebrities and designers and looking at videos of runway shows is great, to physically touch, and feel, and showcase items and what they mean in a way that doesn’t always have to be a critique but an investigation is really fun. Building up the HauteLeMode archive has been our baby for the year, and it’s been fun, because I actually really do enjoy bidding against people at auction houses. It’s like a whole different world that seems almost separate from fashion; it’s what Darnell [Jamal] and I talked about on the podcast – we’re somewhere outside of fashion, in a world that definitely runs parallel to the industry but that doesn’t always meet.

In the future, I’d like to build up a database for people to easily be able to access this sort of “these were the real histories of these brands”. It’s not just “Louis Vuitton invented the Alma bag in 1934”. Why did they invent it, what was the reason? Besides the fact that Coco Chanel used to buy it etc. Or, for example, why is Marc Jacob’s S/S 2008 collection for Louis Vuitton that important, why does it matter? Has that [collection] brought about the idea of artist collaborations today? Is that why we see them so often? And so that’s how you build up all of these references for these brands and who’s worked for who.

I think Kim Jones is a great example of that, because when he was at Louis Vuitton he was working with Marc [Jacobs]. Is that why now for every season for Dior Men we’ve seen an artist collaboration, is it because that’s what he learned when he was working with Marc [Jacobs]? Thus, being able to build up all of these different references only allows you to have a wider thought process on the entirety of the industry and so if I’m getting to do that I hope that, as time goes on, I can share that with the audience and then, who knows, the next great fashion critic of the world might be born out of watching a few HauteLeMode videos.

M.K.: With your eye for all things fashion, what do you see as being the next big thing, be it a trend, a brand, or maybe even a celebrity as a brand ambassador?

L.M.: I would say that the thing to look out for is the young brands, like we talked already about Chopova Lowena, but I think Mowalola [Ogunlesi], Robert Wun, Peter Do and a plethora of other brands will evolve, in the same way that Yves Saint Laurent, for instance, became a designer who is still, 40-50 years later, so integral to the idea of fashion. So, it will be interesting to see – and I’d personally like to know – if the trend of brands not only sustaining themselves now but in the future is something that our generation can do. Like, for example, Mowalola becoming a brand that in 60 years, Mowalola will still be running around, but there might be one or two creative directors that have come and gone at the brand.

In other words, I’d like to see if our generation can build these brands into something that has its own importance and becomes something that is time-honored – and I’m hoping to see that with the designers that are emerging now, because I think that very few brands have been consistently uplifted by the industry in the past 20 years. I believe that seeing these great designers building their own brands, with their own DNAs and their own iconic accessories is a thing to look forward to in the future.

Διαβάστε επίσης | The Hollywood Gawker: Τομ Κρουζ υψηλής επικινδυνότητας