Δεν το περίμενα όμως συνέβη και αυτή τη φορά. Η έμπνευση ναυάγησε στη Μύκονο. Την πήρε ο αέρας. Σε αντίθεση με το Πήλιο όπου ήμουν στα πρόθυρα της συγγραφής έως και απομνημονευμάτων εδώ στη Μύκονο όλο και πληθαίνουν τα παράσιτα στον εγκέφαλο οδηγώντας με σε πλήρη αποσυγκέντρωση.
Με το ζόρι τελείωσα μέχρι και το κορυφαίο “Ι may destroy you” – την καλύτερη σειρά της χρονιάς. Το ροζέ επέστρεψε σιγά και ύπουλα στη ζωή μου, με πάγο και χωρίς. Το “σωστό σώμα” με εγκατέλειψε τη σωστή εποχή και γρήγορα αντικαθίσταται από το λάθος. Κατά συρροή οι γενέθλιες τούρτες, Καρκίνοι και Λέοντες φίλοι που γεννήθηκαν το καλοκαίρι και επιβάλλεται να τους γιορτάσουμε. Και εδώ να σταματήσω γιατί ήρθε για λίγο η έμπνευση και πρέπει να γράψω μία μικρή ωδή γιατί σοκολατίνα τούρτα “ποντικάκι” που έφτιαξε ο Ντίνος Φωτεινάκης στο γιο μου ένα ειδυλλιακό απόγευμα στην παραλία του Beef Bar. Η συνήθεια του γλυκού επέστρεψε στη ζωή μας με εμμονές, έτσι για να να ικανοποιήσει την επιθυμία του εορτάζοντα Άλεξ, σχεδίασε ολόκληρη ομάδα ποντικιών πάνω στο θεσπέσιο γλυκό. Η όρεξη ήρθε με τα μποφόρ. Όπως και οι παλιοί φίλοι που φέτος με τον ανάδρομο επανήλθαν στο νησί που όσο περνάει ο καιρός και γεμίζει ανεβάζει ορθόδρομα τις τιμές. Το αποκορύφωμα της αγωνίας όλων, πλούσιων και φτωχών είναι οι ομπρέλες. Έχουμε μάθει πόσο πάει η ξαπλώστρα σε όλες τις παραλίες. Γιατί όταν φυσάει η αμμοβολή κατάχαμα δεν είναι και το ιδανικό.
Το κρέας κόμπε στη Μύκονο είναι ο δεύτερος γύρος. Ήρθε στις ζωές μας για να μείνει μαζί με τον Τούρκο σφίχτη που πετάει χρυσόσκονη στα κρέατα με πιρουέτες στις παλάμες ενώ παράλληλα κλοτσάει κούτες στα χωράφια του νησιού ημίγυμνος στο Ιnstagram. Κάθε πρωί λοιπόν στο νησί που σκοτώνει την έμπνευση, κάθεσαι και υπολογίζεις πόσα πενηντάρικα θα ξοδέψεις στα βασικά. Όταν ήρθαμε για να ζήσουμε τη “Μύκονο των 80s”, πήρα δύο τζιν και λίγα t-shirts. Κάθε φορά που κατεβαίνω στη χώρα νιώθω ανυπεράσπιστη μπροστά στην παγέτα. Συνάντησα γνωστή μου με σατέν σμαραγδί φόρεμα και έναν ώμο στα Ματογιάννια που με κοιτούσε πάνω κάτω. Σκέφτηκα να μπω να αγοράσω τουλάχιστον ένα νέο γυναικείο t-shirt που να μη σε πνίγει η λαιμόκοψη. Το πιο δυσεύρετο ρούχο. Μάταιη η απόπειρα. Τα μαγαζιά γεμάτα με έξαλλα υπέρ αμπιγέ ρούχα με στρας και κλος μανίκια, που δεν έχω δει ούτε στις βιτρίνες του Selfridges τα Χριστούγεννα.
