Ξημέρωσε Σεπτέμβριος και ένα περίεργο αίσθημα αισιοδοξίας με έχει κυριεύσει. Είναι το θέμα της Vogue που έρχεται με το εξώφυλλο του Παπαϊωάννου, είναι ο αέρας που έπεσε, είναι η γιόγκα που ξεκινάω με το ζόρι και κάνω φινάλε πετώντας, είναι τα καλά νέα για το εμβόλιο; Τα καλά νέα έτσι κι αλλιώς πάντα διαβάζω επιλεκτικά. Στο μυαλό μου κάνω μόνο αισιόδοξα σενάρια και μάχομαι γι’ αυτά. Πόσες φορές δεν έχω πει με σιγουριά σε παρέα πως στις 21 Δεκεμβρίου θα τελειώσουν όλα και με κοιτάνε με τα μάτια ανοιχτά. Το έχει πει και ο μέγας αστρολόγος μου στο LA, αλλά εδώ στη Vogue τα αστρολογικά δεν τα έχουμε σε μεγάλη υπόληψη. Τέλος πάντων το έχω βάλει τόσο καλά στο μυαλό μου που τελικά πείθω και τους άλλους. Τα πρώτα νέα που κάνω share είναι τα καλά για το εμβόλιο που έρχεται – όποιο και να είναι αυτό.
Με το που μπήκε ο Σεπτέμβριος έπεσε και ο αέρας. Και ξεκίνησε με μία εντυπωσιακή πανσέληνο. Τα σχολεία πήραν παράταση. Πάμε step by step τις ζωές μας. Την πρώτη του μήνα λιαζόμουν με αγαπημένες μου συμμαθήτριες στο Αγράρι. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από το σχολείο. Προσπαθούσα να συγκρίνω τις συζητήσεις μας με παλαιότερα. Πάνω κάτω τα ίδια θέματα πιάσαμε και το ίδιο γελάσαμε. Με αισιοδοξία λοιπόν να καθησυχάσω τις νεότερες ότι η ζωή συνεχίζεται υπέροχα. Ούτε φθείρεσαι ιδιαίτερα, ούτε χάνεις το κέφι σου. Μάλλον καλύτερη γίνεσαι γιατί ηρεμείς και λίγο και κοιμάσαι και πιο νωρίς εθελοντικά. (Εγώ τουλάχιστον που είχα μία ζωή τον ακάθιστο). Το μόνο σίγουρο είναι πως στις συζητήσεις πια δεν πρωταγωνιστούν οι άντρες αλλά η διατροφή μας, η γυμναστική και οι βιταμίνες. Το θέμα “σύντροφος” είτε έχει τακτοποιηθεί, είτε έχει καταμετρηθεί, ζυγιστεί και καταχωρηθεί στη θέση που του αξίζει.
