Όταν η ζωή αλλάζει, αρχίζεις να παρατηρείς τα πράγματα από διαφορετική οπτική. Είμαι σίγουρη, για παράδειγμα, πως θα έχετε αναλύσει κάθε γωνία του σπιτιού σας τις τελευταίες εβδομάδες. Ελπίζω να γνωρίζετε και πώς είναι η αίσθηση του έξω κόσμου φορώντας μάσκα.
Κοινωνική απομόνωση, μάσκες, καραντίνα: η ζωή μοιάζει διαφορετική αυτές τις μέρες. Νομίζω πως οι απλές απολαύσεις που είχαμε δεδομένες – όπως μία παράσταση στο θέατρο, ένα φαγητό με φίλους, το γραφείο – τώρα φαίνονται πολυτέλεια. Είναι αλήθεια πως αυτή η περίοδος είναι γεμάτη άγχος και στεναχώρια, και ακόμη έχουμε δρόμο να διανύσουμε, αλλά ταυτόχρονα είναι και η στιγμή της ευγνωμοσύνης. Νιώθω τόσο ευγνώμων για τους ανθρώπους που μιλάω τις τελευταίες μέρες – φίλους που ξέρω χρόνια, αλλά δεν κράτησα επαφές όσο θα έπρεπε. Όσο επανασυνδεόμαστε μέσω email, τηλεφώνου και Zoom, σκέφτομαι ξανά και ξανά πόσο ανοιχτοί είναι όλοι. Η απομόνωση είναι η υπενθύμιση για το πόσο χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον.
Αλλά είμαι ευγνώμων και για μερικά άλλα πράγματα. Πάνω από όλα τη γενναιοδωρία. Είμαι πολύ συγκινημένη για τις φιλανθρωπικές πράξεις της κοινότητας της μόδας και φυσικά για τις δωρεές, μικρές και μεγάλες, που στηρίζουν την πρωτοβουλία μας με το CFDA, A Common Thread, για την ενίσχυση των Αμερικανών σχεδιαστών. Αν δεν έχετε παρακολουθήσει τις ιστορίες που στέλνουν οι σχεδιαστές στην Vogue, σας προτρέπω να το κάνετε. Ακούγοντας αυτά τα απίστευτα ταλέντα να μιλάνε ανεπιτήδευτα για το τι περνούν, δεν μπορείς να μη συγκινηθείς βαθιά. Μας υπενθυμίζει ότι η κοινότητά μας είναι μία κοινότητα ανθρώπων που χρειάζονται τη βοήθειά μας περισσότερο από ποτέ.
Για τι άλλο είμαι ευγνώμων; Για την εγγονή μου, που γιόρτασε τα τρίτα της γενέθλια μέσα από ένα ψηφιακό πάρτι. Το Zoom γέμισε ανθρώπους και ήταν πολύ όμορφο που ήταν τόσο χαρούμενη.
