Τις θυμάμαι αυτές τις λευκές κυρίες με τα Chanel σακάκια ριγμένα στους ώμους να σηκώνουν πλακάτ “We believe all victims”. Ήταν εκεί στο ταραγμένο 2018 όταν ο Τραμπ προσπαθούσε –και τελικά κατάφερε– να διορίσει στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ τον υπερσυντηρητικό Bret Kavanaugh και άρχισαν να βγαίνουν οι μαρτυρίες των γυναικών που είχε επιτεθεί και κακοποιήσει σεξουαλικά. Τις θυμάμαι και στις πορείες κάνα δυο χρόνια νωρίτερα, με ροζ σκουφάκια με αυτιά γάτας που φώναζαν δυνατά εναντίον του ίδιου του Τραμπ, παίζοντας στα δάχτυλα τις λίστες των γυναικών που κακοποίησε, βίασε, παρενόχλησε. “We believe all victims” σκίζανε τις πέρλες τους και τα προνόμιά τους, μέχρι που ένα θύμα μίλησε για κάποιον δικό τους.
H Tara Reade κατήγγειλε την επίθεσή της από τον πατρικό, μειλίχιο και αγαπητό σε όλον αυτόν τον κύκλο του λευκού φεμινισμού και των identity politics, Joe Biden, την ήρεμη φιγούρα με την υπέροχη σύντροφο και μια δόση τραγικότητας στο παρελθόν του, και τα πλακάτ κατέβηκαν σε μια νύχτα. Ξαφνικά, δεν πιστεύαμε όλα τα θύματα, αλλά μόνο εκείνα που ενίσχυαν την δική μας αφήγηση για το ποιος είναι κακός και ποιος καλός. Η υπόθεση του Kavanaugh είχε φοβερή κάλυψη από τα media, ενώ το όνομα της Tara Reade είναι χωμένο κάτω από το χαλί που σπρώχνουν οι Δημοκρατικοί ό,τι τους ξεβολεύει –και με το άλλο χέρι κάνουν το σήμα της ειρήνης.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι μεγάλες δηλώσεις υποστήριξης προς όλα τα θύματα έρχονται με ένα αστεράκι που παραπέμπει στις προϋποθέσεις και ψιλά γράμματα στο τέλος της σελίδας. Η Lena Dunham, σημαιοφόρος της γυναικείας ενδυνάμωσης για ένα φεγγάρι, είπε ψέματα και έσκιζε τα ιμάτιά της για να υποστηρίξει έναν συνάδελφο και φίλο της, προσπαθώντας να βγάλει τρελή την κοπέλα που τον κατήγγειλε για βιασμό —μόνο για να επανέλθει αργότερα να ζητήσει συγγνώμη, έκανε λάθος, τελικά δεν ήξερε τα πάντα, δεν ήξερε καλύτερα από το θύμα του βιασμού τι έγινε εκείνη την μέρα στο δωμάτιο που δεν βρισκόταν η ίδια και ίσως, λέμε ίσως, δεν έπρεπε να μιλήσει δημόσια με τόση σιγουριά. Με τον ίδιο τρόπο που κατέληξαν οι δικαστές ότι δεν μπορεί να μιλάει η πρώην σύζυγος του Johnny Depp με σιγουριά για το τι συνέβη με την κακοποίηση της επόμενης συντρόφου του.
Για εσένα που δεν ξέρεις αν πρέπει να κάνεις δηλώσεις ή όχι, να ένας απλός κανόνας: αν δεν ήσουν εκεί μπροστά, δεν είσαι αυτόπτης μάρτυρας, μάλλον δεν μπορείς να πεις τι συνέβη. Και η μαρτυρία του θύματος μετράει περισσότερο από την «αποψάρα» σου. Το ότι δεν σου ταιριάζει με την εικόνα που έχεις εσύ προσωπικά για κάποιον, ότι δεν σου φέρθηκε εσένα έτσι (εξαιρετικά προβληματικό όταν ένας άντρας μιλάει για έναν άλλο άντρα φίλο του για το πώς φέρεται σαν σύντροφος), το ότι υπάρχει κι άλλη πλευρά που μπορεί να μην γνωρίζεις γιατί δεν είσαι μια παγκόσμια σταθερά και γύρω από σένα μετριούνται τα πάντα, δεν σημαίνει ότι όλοι οι άλλοι λένε ψέματα. Είναι πολύ εύκολο να δαιμονοποιήσουμε μια γυναίκα, να την απαξιώσουμε, να την μειώσουμε μέχρι να μην ακούγεται άλλο η φωνή της και εκεί ακριβώς στηρίζεται αυτή η κουλτούρα βιασμού και κακοποιητικής συμπεριφοράς. Ο μόνος τρόπος να αλλάξει είναι να δημιουργήσουμε έναν ασφαλή χώρο για να ακουστεί και η φωνή των θυμάτων (ή ακόμα καλύτερα survivors) χωρίς να σπεύσουν όλοι να τους ξαναβάλουν το χέρι πάνω από το στόμα τους.
Η κωμικός Sarah Silverman μίλησε πολύ ειλικρινά γι’ αυτή την δυσκολία να μείνεις για λίγο στην άκρη ενώ το αρχικό σου ένστικτο είναι να υπερασπιστείς τον φίλο σου, όταν έγιναν γνωστές οι καταγγελίες παρενόχλησης για τον Louis CK. Και είπε το πιο ανθρώπινο: ότι πιστεύει τις άλλες γυναίκες, απλώς χρειάζεται λίγο χρόνο να το επεξεργαστεί, γιατί δεν μπορεί να χωρέσει στο μυαλό της αυτή η πλευρά του Louis με την πλευρά που ξέρει εκείνη σαν φίλη του τόσα χρόνια. Καλωσήρθατε στην πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης! Η Silverman ήταν η μόνη που παραδέχτηκε ότι αν πραγματικά θέλεις να σταθείς δίπλα στα θύματα, πρέπει να δεχτείς την αλήθεια τους (όπως το δικαστήριο, άλλωστε) και τελικά να σκεφτείς πόσο αυτό επηρεάζει την σχέση σου με τον θύτη. Δεν γίνεται να διαχωρίσεις τον βιασμό από τον βιαστή και να κάνεις διάφορα άλματα λογικής για να μην βρεθείς στη θέση να παραδεχτείς ότι είτε μπορείς να είσαι φίλη με έναν βιαστή ή απλώς δεν πιστεύεις τις γυναίκες που δικαιώθηκαν και δικαστικά, γιατί δεν θέλεις να χειριστείς την επώδυνη πλευρά της αλήθειας.