Έχουν τη δύναμη τα διαφορετικά πρότυπα ομορφιάς στον χώρο της μόδας να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας;
Τη συναντούσα κάθε πρωί στον δρόμο για το μετρό. Την πρώτη φορά που την παρατήρησα, φορούσε ένα στενό κόκκινο φόρεμα, φαρδιά ζώνη στη μέση και κατακόκκινο κραγιόν. Είχε μαύρα, λαμπερά μακριά μαλλιά, πυκνές βλεφαρίδες και ζουμερά χείλη, και έμοιαζε απορροφημένη στις σκέψεις της, αλλά σαν να γνώριζε παράλληλα ότι την κοιτάζουν. Γύρω στα είκοσι, ήταν «γεματούλα». Τις επόμενες μέρες θα την έβλεπα να περνάει δίπλα μου φορώντας mom jeans και ένα navy crop top, συνδυασμένα με χρυσούς κρίκους και τα μαλλιά τραβηγμένα ψηλά, pencil φούστες και λευκά πουκάμισα, φλοράλ, ανάλαφρα φορέματα. Τον χειμώνα επιτάχυνε το βήμα της μέσα στη βροχή, τυλιγμένη σε ένα μακρύ καμηλό παλτό, ενώ τις ανοιξιάτικες μέρες τις απολάμβανε μέσα από ένα ζευγάρι butterfly γυαλιά ηλίου. Κάθε μέρα χάζευα τον τρόπο με τον οποίο επέλεγε να γιορτάσει την ομορφιά της και κάθε φορά θυμάμαι εκείνη τη φαρδιά μαύρη φόρμα μέσα στην οποία κρυβόμουν για χρόνια.
Δεν είναι η πρώτη φορά που τη φέρνω στον νου μου. Στοιχειώνει τη σκέψη μου μαζί με τα μακριά πουλόβερ του παρελθόντος, εκείνα που κάποτε έκρυβαν επιμελώς ένα ζευγάρι αφράτους μηρούς, από αυτούς που σήμερα διεκδικούν πρωταγωνιστική θέση στο Instagram ποδοπατώντας δυναμικά πάνω στις ντροπές του παρελθόντος. Στην πραγματικότητα, φέρνω στο μυαλό μου όλες εμάς που ψάχναμε τρόπους μέσα από τα ρούχα μας να «απαλλαγούμε» –στη φαντασία μας και έστω προσωρινά– από μπούτια σαν της Ashley Graham, μπράτσα σαν της Paloma Elsesser, στήθος σαν της Alva Claire, ραγάδες σαν της Jill Kortleve. Και είναι μόλις λίγες εβδομάδες που βλέπω και τις τέσσερις προαναφερθείσες να ποζάρουν λάγνα στον φακό του Ethan James Green, σαν να μην τις απασχολεί ούτε λεπτό το να καταφέρουν να αντικρίσουν τον μαγικό αριθμό των 50 και κάτι κιλών, που ονειρευόμασταν για χρόνια οι συμμαθήτριές μου κι εγώ να δούμε στον δείκτη της ζυγαριάς.
Όχι, οι γυναίκες αυτές δεν δείχνουν να τις τρώει η απόλυτη απελπισία που κατέβαλλε τα σωθικά μας όταν το δύο νούμερα μικρότερο τζιν δεν ανέβαινε στο δοκιμαστήριο. Τις φαντασιώνομαι να φλερτάρουν με φορέματα, παντελόνια, μπλούζες, κουμπιά, να πειραματίζονται με όγκους, ντεσέν, μήκη και σχέδια, να μην απαγορεύουν στον εαυτό τους μια μίνι φούστα, να δοκιμάζουν διαφορετικά μαλλιά και χρώματα στα νύχια, να χαίρονται ένα ζευγάρι σέξι εσώρουχα, να απολαμβάνουν το παιχνίδι της μόδας από τα βάθη της ύπαρξής τους, χωρίς να νιώθουν αποκλεισμένες επειδή δεν χωράνε στο small μέγεθος. Φυσικά δεν μπορώ να γνωρίζω τι συμβαίνει καθημερινά στην ψυχούλα τους, όμως δεν μοιάζουν να στέκονται μπροστά σε έναν καθρέφτη και να διαλέγουν ρούχα σύμφωνα με τις αναλογίες τους ή σύμφωνα με τη μίζερη λογική που μπορεί να επιβάλλει η εκάστοτε ανασφάλειά τους. Στις φωτογραφίες τους το styling γίνεται εργαλείο διασκέδασης και απελευθέρωσης αντί για μέσο καταπίεσης και περιορισμού. Και αυτό είναι μια τεράστια ανατροπή στον χώρο της μόδας και, όπως θέλω να πιστεύω, στον τρόπο που επιλέγουμε, αν όχι εμείς, τουλάχιστον οι νεότερες γενιές κοριτσιών να αντιμετωπίζουν την εικόνα τους, το πώς ντύνονται και κατ’ επέκταση τον τρόπο που επιλέγουν να ζουν.