Οι εικόνες του Robert Fairer αντανακλούν τη χρυσή περίοδο της μόδας που άφηνε άπλετο χώρο στο όνειρο και ενθάρρυνε την υπερβολή. Ο γνωστός φωτογράφος αφηγείται το χρονικό της καριέρας του και μοιράζεται μαζί μας στιγμές από τα παρασκήνια του οίκου Dior με τον John Gallianο.
FM: Κύριε Fairer, πως προέκυψε η ενασχόληση σας με τη φωτογραφία και ειδικότερα με τη “backstage” καταγραφή των μεγάλων ντεφιλέ μόδας.
RF: Ήταν γύρω στο 1987 όταν άρχισα να ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία και το έκανα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στον τομέα των επιχειρήσεων, σ΄ένα Πανεπιστήμιο λίγο έξω από το Παρίσι,
Κάθε Σαββατοκύριακο έπαιρνα το τρένο για τη πόλη με σκοπό να φωτογραφίσω τα ντεφιλέ μόδας, κάτι που προέκυψε μέσα από τη σχέση που διατηρούσα τότε με τη Vanessa την οποία αργότερα παντρεύτηκα. Η μητέρα της διατηρούσε μπουτίκ με γυναικεία ρούχα στην Αγγλία και κάθε σεζόν επισκέπτονταν το Παρίσι για να δουν τις νέες συλλογές και να βάλουν παραγγελίες. Αντί να παρακολουθούμε τις επιδείξεις παρέα, κατέφευγα στα παρασκήνια για να φωτογραφίσω την αθέατη πλευρά των ντεφιλέ. Ήταν μαγικά! Έτσι ξεκίνησα την εξερεύνηση ενός κόσμου που για μένα ήταν εντελώς καινούργιος.
Με το καιρό, ανέπτυξα φιλίες με τους σχεδιαστές αλλά και με καλλιτέχνες που έμελλε να ξανασυναντήσω σε μεταγενέστερο στάδιο της ζωής μου υπό νέες συνθήκες.
Μετά την αποφοίτηση μου και αφού πέρασα ένα μακρόσυρτο χρόνο δουλειάς σε μια τεχνολογική εταιρεία στο Λονδίνο, βρέθηκα στο London College of Printing, να σπουδάζω φωτογραφία.
Εκεί ήταν που εγκατέλειψα τις βλέψεις μου περί σταδιοδρομίας στις επιχειρήσεις για να εστιάσω ολοκληρωτικά στον εκπληκτικό κόσμο της φωτογραφίας που μου άφηνε απεριόριστη ελευθερία για περιπλάνηση και ταξίδια. Ήμουν απόλυτα συνεπαρμένος από το ρεύμα της εποχής και ξεκάθαρα γοητευμένος από την επιτυχία των φίλων μου, των δημιουργών του κινήματος Y.B.A (Young British Artists), που ήταν και η αφετηρία της νέας zeitgeist εποχής στο Λονδίνο. Πράγματι το ενδιαφέρον μου για τη Βρετανική σκηνή της μόδας και των τεχνών ανανεώθηκε κάτω από αυτο το νέο καθεστώς. Πως θα μπορούσα άλλωστε να μείνω ανεπηρέαστος σε μια τόσο επαναστατική περίοδο που ήταν γεμάτη από τη φρεσκάδα και ένταση των νέων δημιουργών;
Οι άνθρωποι της μόδας με θυμούνταν με θετικό τρόπο – βλέπετε είχα αφήσει καλές εντυπώσεις πρωτύτερα στο Παρίσι και όπως φάνηκε ήταν αρκετές για να μου επιτραπεί ξανά η πρόσβαση την κατάλληλη στιγμή. Τότε ήταν που έκαναν την παρθενική τους εμφάνιση οι ριζοσπαστικοί Alexander McQueen και ο Τουρκοκύπριος Hussein Chalayan. Ομολογώ πως βίωσα μια πραγματική επανάσταση!
Η πρώτη δημοσιευμένη μου δουλειά ήταν ένα ρεπορτάζ γύρω από τις μεταπτυχιακές συλλογές των φοιτητών μόδας που παρέλαυναν κατά τη διάρκεια του London Fashion Week. Σε λιγότερο από ένα χρόνο βρέθηκα στη Νέα Υόρκη να φωτογραφίζω τα ντεφιλέ και ακολούθως στις υπόλοιπες μητροπόλεις της μόδας. Με τη σύζυγο μου που δουλεύαμε πλέον μαζί, νοιώθαμε από κοινού την ανάγκη για δημιουργική ελευθερία ενώ είχαμε θέσει ώς αρχή να εργαζόμαστε μόνο για τους εαυτούς μας.
