Το 2020 είναι αναμφισβήτητα μία σουρεαλιστική χρονιά. Τα πάνω κάτω της πανδημίας μας έχουν κουράσει ενώ προσπαθούμε συνέχεια να προσαρμοζόμαστε σε νέα δεδομένα. Εικόνες επιστημονικής φαντασίας έχουν γίνει καθημερινότητα και είναι τελικά απίστευτο πόσο προσαρμοστικοί είμαστε – ειδικά τα παιδιά μας. Προσωπικά νιώθω σαν να περπατάω σε κινούμενη άμμο. Μία ακατάσχετη όρεξη για υδατάνθρακες και ζάχαρη με επανέφεραν μέσα σε λίγους μήνες στο λάθος σώμα τη λάθος εποχή. Πέρα από τις αναλαμπές των παλιών μου φίλων που μου έφεραν οι ανάδρομοι από το εξωτερικό, με τους οποίους περάσαμε πραγματικά ξεχωριστές στιγμές ατενίζοντας τον πανέμορφο κόλπο τους Αστέρα της Βουλιαγμένης, αυτή η κατάσταση μου στραγγαλίζει την έμπνευση. Κάθε φορά που κάθομαι να γράψω κάτι που με ενθουσίασε, θα έρθει ένα lockdown, ένα τρομοκρατικό γεγονός ή κάτι απογοητευτικά οπισθοδρομικό που με καθηλώσει στην καλύτερη περίπτωση μπροστά στην τηλεόραση.
Μία εβδομάδα προσπαθώ να τελειώσω το Emily in Paris, μετά από παρότρυνση του 13χρονου γιου μου. Τη σειρά τη βλέπω μέσα από τα μάτια του και κάνω το σταυρό μου που τον ενέπνευσε να συνεχίσει τα γαλλικά. Αλλά εκεί που προσπαθώ να δω θετικά τις περιπέτειες της ρομποτικά χαρούμενης κόρης του Phil Collins σε ένα Παρίσι- τουριστικό οδηγό, θυμάμαι με νοσταλγία τις χρυσές ημέρες του Darren Star με το Sex and the City. Στις 4 φανταστικές Νεοϋορκέζες πρωταγωνίστριες χρωστάω πολλά, αφού τότε με βοήθησαν να ξεπεράσω το σοκ της 11ης Σεπτεμβρίου που βίωσα σε ένα τρομοκρατημένο Λονδίνο. Θυμάμαι τις έξυπνες ατάκες, τα υπέροχα ρούχα, τις τραβηγμένες αλλά τόσο αληθινές ερωτικές περιπέτειες. Το απόλυτο αντικαταθλιπτικό. Και συγκρίνω με τη σημερινή καρικατούρα Έμιλυ, σε ένα γραφικό Παρίσι όπου οι Γάλλοι καπνίζουν σαν τα φουγάρα, είναι αγενείς και πεινασμένοι για σεξ. Όλοι θέλουν αυτό το κορίτσι που έχει βγει από γελοιογραφία, με μία γκαρνταρόμπα που προσπαθεί, αλλά είναι εκτός τόπου και χρόνου.
