aποτοξίνωση-μετά-μουσικής-ή-το-undoing-μιας-α-156770

©unsplash

Aποτοξίνωση μετά μουσικής ή το Undoing μιας ανέμπνευστης περιόδου

«Όλα αυτά που έχουν προς το παρόν παγώσει. Η ζωή σε pause. Γιατί η μόδα του 2020 είναι η μάσκα, η έμπνευση οι σειρές των Νetflix και το soundtrack η τοξική αρνητικότητα που κοντράρει έντονα την τοξική θετικότητα...» γράφει η Χριστίνα Πολίτη.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΟΛΙΤΗ

2 Δεκεμβρίου 2020

Από μικρή το αντίδοτο σε όλα μου τα συναισθηματικά προβλήματα ήταν η μουσική. Τραγούδια με μαγικούς στίχους που ένιωθα πως μου έφερναν γούρι, ξεσηκωτικοί στίχοι για νέα ξεκινήματα, τα κλασικά “Walk out the door!” του I will Survive για τους πρώην. Δεν χρειάστηκα ποτέ άλλα ανεβαστικά τεχνητά βοηθήματα για να φτιάξω το κέφι μου. Ένα τραγούδι έφτανε. Παιδί περνούσα ώρες ατέλειωτες κλεισμένη στο δωμάτιο ακούγοντας δίσκους. Φυσικά πάρα πολύ δυνατά. Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο αυξανόταν ο κόσμος στο σπίτι. Άλλαξε και ο ρόλος μου. Τώρα είμαι εγώ η μαμά. Η μαμά δεν επιτρέπεται να κλειστεί στο δωμάτιο και να χορεύει μπροστά στον καθρέφτη. Άνετα μπορεί να ακούσει διαπασών μουσική στο αυτοκίνητο όταν οδηγάει, αλλά πού να πάει;

Όμως μπορεί να ακούσει όσο δυνατή μουσική θέλει στο κινητό της την ώρα που μετράει βήματα στο καταναγκαστικό πια περπάτημα για την έξοδο 6.

Aποτοξίνωση μετά μουσικής ή το Undoing μιας ανέμπνευστης περιόδου-1 — ©unsplash

Η πανδημία του 2020 έπεσε και πάνω στην εποχή που η Taylor Swift πέρασε την Whitney Houston. Πάνω στη μουσική που μου αρέσει λιγότερο. Σε όλα αυτά τα χιπ χοπ και R&B, που εξιτάρουν τον μικρό μου γιο. Έτσι μαζί με τη νοσταλγία επαναφέρω και τους καλλιτέχνες φετίχ. Στη βόλτα προς το τένις, μέσα στα σοκάκια της Πλάκας, ξαναμπήκε στη ζωή μου ο Jamiroquai και το “Blue Skies”. Έτυχε να είναι μπλε και ο ουρανός και το μυαλό πέταξε στα ουράνια τόξα των στίχων. Ακούγοντας το κομμάτι όλα μου φάνταζαν πιο όμορφα. Παρατηρούσα τα μικρά καφέ που ήταν ανοιχτά, ξεχώριζα μόνο όμορφα σημεία των κτιρίων, των δρόμων.

Η Αθήνα μας, που πρωταγωνίστησε ως Τεχεράνη στην ομώνυμη σειρά με τα patchwork πεζοδρόμιά της και τα εγκαταλελειμμένα κτίρια, μου φάνταζε Παρίσι. Σταμάτησα να ακούω και την ενοχλητική αναπνοή μου μέσα στη μάσκα.

Έτσι ξαναμπήκε η μουσική, δυνατά, στο soundtrack της ζωής μου που είχε καταντήσει βουβός κινηματογράφος. Η μουσική που με έχει σώσει σε μεγάλες δυσκολίες, που με έχει παραπλανήσει εκμεταλλευόμενη τη ζωηρή φαντασία μου, πλάθοντας ιδανικούς συντρόφους, καταστάσεις και όνειρα που έμοιαζαν με βίντεο κλιπς, σωτήριες πατέντες που χρησιμοποιώ στη ζωή μου για να προχωράω με αισιοδοξία.

Τόσα χρόνια στριφογυρνάει με τα χέρια διάπλατα η Μαρία Φον Τραπ στα βουνά της Αυστρίας. “Τhe hills are alive, with the sound of music!”. Κάθε Κυριακή παιδάκια πηγαίναμε στο σινεμά “Ιλίσια” για να τη δούμε. Ήμουν απογοητευμένη γιατί γεννήθηκα στην Αθήνα και όχι στο Σάλσμπουργκ. Ήθελα έναν σκίουρο στο σπίτι, όχι τη γάτα. Τι αδικία.

Aποτοξίνωση μετά μουσικής ή το Undoing μιας ανέμπνευστης περιόδου-2 — ©unsplash

Μετά στην προ-εφηβεία ήρθε ο Τονι Μανέρο. Και υπέδειξε τον ιδανικό σύντροφο: αυτόν που μπαίνει στο κλαμπ και τον θαυμάζουν όλες. Τι σημασία είχε αν ήταν στο Brooklyn ή στο Μanhattan; Kαρεκλάς ή ροκάς. Αυτές ήταν λεπτομέρειες που αργότερα ξεχωρίσαμε. Στόχος μας ήταν ο πυρετός το Σαββατόβραδο. Έτσι κύλησαν τα χρόνια και η υπέροχη μουσική όλων των ειδών έρεε άφθονη. Από όλα αυτά τα χρόνια που έχω ή δεν έχω ζήσει, επιλέγω κομμάτια για περπάτημα. Και μαζί με αυτά έρχονται στο μυαλό μου και οι εικόνες της κάθε εποχής. Τα ρούχα, η μόδα, το μακιγιάζ, τα καταστήματα, τα ταξίδια, τα είδωλα.

Όλα αυτά που έχουν προς το παρόν παγώσει. Η ζωή σε pause. Γιατί η μόδα του 2020 είναι η μάσκα, η έμπνευση οι σειρές των Νetflix και το soundtrack η τοξική αρνητικότητα που κοντράρει έντονα την τοξική θετικότητα. Ημέρες δοκιμασίας. Οι εικόνες που βλέπω στην τηλεόραση, στο Instagram, στα social media, τα σχόλια των πικρόχολων και των συνωμοσιολόγων κοντράρουν τις ανάλαφρες συνταγές ευτυχίας μέσα στο lockdown, τα γλυκά στο φούρνο, τις συμβουλές γυμναστικής και άλλα πολλά, που σε αυτή τη δεύτερη φάση του σουρεαλισμού που ζούμε δεν με βοηθάνε σε τίποτα. Μόνο η ευγένεια και η καλοσύνη με βοηθάνε.

Κάνω υπομονή για όλα , όχι όμως και για το κάθε επόμενο επεισόδιο του “Τhe Undoing”. Eκτός από τον τίτλο και την υπόθεση λατρεύω και τα μακριά παλτά της Νicole Kidman. Θέλω να φορέσω ένα αντίστοιχο, τον Μάιο στο Αlbert Hall στη συναυλία του Eric Clapton. Mέχρι τότε λανσάρω παρόμοιες μακριές ρόμπες στα κουλουάρ του διαμερίσματος κάνοντας στροφές σαν τη Μαρία Φον Τραπ υπό τους ήχους του Blue Skies… (κοινώς, κάνε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός).

“You know that people are saying strange things Talk to the hand ’cause I know you think the face is gone I don’t wanna listen (I don’t wanna listen) Too much I’m not gonna give up on all the days I know I’ve won There’s nothing but blue sky Nothings gonna stop me…”

Jamiroquai

Διαβάστε επίσης | The Hollywood Gawker: Ο αναμενόμενος κύριος Πιτ