Ο κέρσορας αναβοσβήνει στη λευκή οθόνη, τα χέρια μου πληκτρολογούν με μανία, αλλά σε άλλο παράθυρο, στο viber με τις φίλες. Αυτή η απομόνωση με έχει διαλύσει, παραπονιέμαι. Χωρίς τα μαρτίνι και τις βόλτες μας, χωρίς τα μαγαζιά και τα θέατρα και τα πάρτι, πώς να βρω ιδέες; Η σελίδα μένει κενή.
Είναι σαν να άρχισε να περιορίζεται και το πνεύμα μας, μαζί με τον σωματικό εγκλεισμό. Το βλέπω παντού. Τα κείμενά μας έχουν γίνει αυτοαναφορικά, μυωπικά, δεν βλέπουν τίποτα πέρα από την μύτη μας. Στριφογυρίζουν στον μικρόκοσμό μας, διογκώνουν καταστάσεις που άλλοτε θα προσπερνούσαμε σαν μηδαμινές και σπρώχνουν όλο και πιο μακριά τις εξελίξεις έξω από αυτόν. Δεν υπάρχει τίποτα που να φοβάμαι περισσότερο από αυτόν τον περιορισμό. Από την εγωκεντρική οπτική, το φίλτρο του εαυτού, την προσήλωση στα εν οίκω. Το να κάθεσαι να γράψεις κάθε εβδομάδα και το μόνο που βλέπεις είναι τα δικά σου πόδια, απλωμένα κάτω από λάπτοπ να κουνιούνται στον ρυθμό της μουσικής που δεν έχει αλλάξει εδώ και εβδομάδες.
Χαζεύω τις φωτογραφίες των τελευταίων ημερών, ωραίων ημερών, δεν γκρινιάζω, αλλά ακόμα και οι εικόνες αφηγούνται την ίδια ιστορία: κοντινές λήψεις, ασφυκτική εστίαση. Ζούμε σε έναν πίνακα της Georgia O’Keeffe με έντονα χρώματα αλλά όλες οι πινελιές συνθέτουν την ζουμαρισμένη εικόνα στα πέταλα ενός χρυσάνθεμου. Μόνο που όλος ο υπόλοιπος κόσμος μένει ανεξερεύνητος. Και είναι αυτός ο υπόλοιπος κόσμος που πάντα με τραβούσε, με γοήτευε, με καλούσε.
Αυτές τις εβδομάδες ο κόσμος ανοίγει και πάλι. Σε καμία περίπτωση δεν τελείωσε η πανδημία, αλλά σίγουρα τελείωσε η υπομονή μας και ενάντια σε κάθε λογική και ένστικτο αυτοπροστασίας τρέχουμε να βγούμε έξω σαν ανθρακωρύχοι που είχαν εγκλωβιστεί στα ορυχεία για μήνες, κρατώντας το πονεμένο μπράτσο του εμβολίου σαν φυλαχτό.
Περιμένω ν’ ανοίξουμε κι εμείς το πλάνο όσων προσέχουμε και μας ενδιαφέρουν. Να θυμηθούμε ότι ανήκουμε σε κάτι μεγαλύτερο, κάτι ευρύτερο, κάτι πολύ πιο συναρπαστικό από τον μικρόκοσμό μας. Να μην στεκόμαστε μπροστά σε άδειες σελίδες, αλλά να έχουμε πολλά να πούμε, από όσα ακούσαμε, είδαμε και κάναμε έξω. Να γεμίσουμε φωτογραφίες με εντυπωσιακό φόντο. Ακόμα και αν τελικά καταλήξουμε να βγάζουμε κοντινές σε ένα χρυσάνθεμο, να το κάνουμε από επιλογή, όχι γιατί έχει συρρικνωθεί ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο.
Διαβάστε επίσης | GenX Mess: Generation Woman
