Έχω μια αμφιθυμία αν θέλω να αγοράσω ή όχι την βιογραφία του Φίλιπ Ροθ-άλλωστε το δίλημμά μου το έλυσε η ζωή, αφού ο συγγραφέας της, Μπλεκ Μπέιλι, κατηγορείται για από δύο γυναίκες για βιασμό κι ο εκδοτικός οίκος αποφάσισε να παγώσει την πώληση του έργου. Διαβάζω όμως μανιωδώς βιβλιοκριτικές της-εγκεκριμένης από τον ίδιο τον Ροθ-βιογραφίας κι αισθάνομαι μια συγκαταβατική τρυφερότητα για τον Aμερικανό συγγραφέα αλλά και για το είδος ανδρών που εκπροσωπεί.
Ο Φίλιπ μου είναι οικείος, όχι μόνο επειδή υπήρξε για αρκετά χρόνια ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Αλλά γιατί, ειδικά ως προς τη σχέση του με τις γυναίκες, μου θυμίζει τη γενιά του μπαμπά μου και των φίλων του, τη γενιά που με μεγάλωσε. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ακριβώς θεωρείται μισογύνης. Είναι μια αναθεωρητική ανάγνωση του έργου του, κάπως σαν να ψέγω τη μαμά μου που δεν εξεγέρθηκε κατά της πατριαρχίας, σαν να αποκαλώ τον μπαμπά μου τεχνοφοβικό, επειδή ποτέ δεν αντιλήφθηκε πλήρως το Ιντερνετ.
Με τη σημερινή μου ματιά ο Φίλιπ μού φαίνεται κάπως αστείος, συγκινητικά τρομοκρατημένος από τις γυναίκες. Αναθέτει ουσιαστικά στον Μπέιλι να απαντήσει στις κατηγορίες της ηθοποιού και συζύγου του, Κλερ Μπλουμ, τον βάζει να γράψει 800 σελίδες για να επιβεβαιώσει ότι τελικά είναι ωραίος τύπος και γκομενιάρης και μάγκας. Κι ότι έχει απογαλακτιστεί από την Εβραία μαμά, που του υπενθυμίζει το μικρό τσουτσούνι του (“your little thing”) σε ηλικία 10 ετών, αλλά και τη μεγάλη επιτυχία του, τον Αλεξ Πορτνοϊ, που τον εγγράφει δια βίου στη μεγάλη λογοτεχνική εγκυκλοπαίδεια του αυνανισμού. Γελάω κάπως με τον εαυτό μου που ενώ εγώ κάθε χρόνο καρδιοχτυπούσα αν πάλι θα χάσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας μέσα από τα χέρια του, εκείνος αγωνιούσε να μην μείνει στην ιστορία της λογοτεχνίας ως το κορόιδο που το τύλιξε μια γυναίκα με ένα ψεύτικο τεστ εγκυμοσύνης.
Ετσι είναι όμως οι άνθρωποι: αντιφατικοί. Ταλαντούχοι και μικροπρεπείς. Βασανιστικοί και γενναιόδωροι. Εμένα ο Ροθ μου φαίνεται περισσότερο ένας άνδρας μοναχικός που γερνάει κλεισμένος σε ένα σπίτι στο Κονέτικατ, γράφει επί μήνες και τον πονάει η μέση του, βρίσκεται αντιμέτωπος με την θνητότητά του και την ανδρόπαυση. Οταν έρχεται η ώρα να αφηγηθεί τη ζωή του συνειδητοποιεί ότι είναι βαρετή και θέλει να αυτοσκηνοθετηθεί, να εξασφαλίσει τον έλεγχο της εικόνας του, να γράψει το τελευταίο αριστούργημά του, μετά τη «Νέμεση»-πόσο ταιριαστός τίτλος για το τελευταίο του βιβλίο. Ισως αν είχε ανακαλύψει τα σόσιαλ μίντια θα είχε φροντίσει να το κάνει, ποστάροντας το αρχειακό του υλικό, αντί να δώσει στον Μπέιλι πλήρη πρόσβαση σε αυτό.
Οταν πέθανε ο Φίλιπ Ροθ έκλαψα, με αληθινά δάκρυα. Για να διαφυλάξω τη μνήμη του, την δική μου εκδοχή για το έργο του και την προσωπικότητά του, δεν θα διαβάσω τη βιογραφία του. Το αποφάσισα. Goodbye, Columbus.
Διαβάστε επίσης | The X-File: Η κρέμα
