Ο βουδιστής μοναχός Thich Nhat Hanh μίλησε πολύ για αυτή την πρακτική μέσα από ομιλίες και σελίδες βιβλίων. «Ο διαλογισμός ενώ περπατάτε μόνοι ή με παρέα, μπορεί να είναι πολύ ευχάριστος. Το walking meditation σημαίνει να απολαμβάνεις τη βόλτα, να περπατάς όχι για να φτάσεις, απλά για να περπατήσεις. Στόχος είναι να ριζώσει κανείς στο παρόν και έχοντας επίγνωση του περπατήματος και της αναπνοής, να απολαύσει κάθε βήμα», γράφει στο Peace is at every step, Ubaldini Editore.
Αυτός ο τύπος περιπάτου είναι προσβάσιμος σε όλους. Απλώς περπατήστε συνειδητά, αργά και αναπνεύστε σε συγχρονισμό με το ρυθμό σας. Η επανάληψη μιας φράσης βοηθά στη διατήρηση της συγκέντρωσης.
Η ενσυνειδητότητα έχει μια χαλαρωτική και απελευθερωτική επίδραση από τις σκέψεις που συνωστίζονται στο μυαλό. Μειώνει το άγχος, ενισχύει την αρμονία και την ισορροπία με τον εαυτό μας. Το περπάτημα με επίγνωση μεταδίδει μια αίσθηση χαράς και γαλήνης, σας επιτρέπει να φτάσετε στο βάθος των πραγμάτων και επομένως να συμφιλιωθείτε με την πραγματικότητα. Το συνειδητό περπάτημα σας επιτρέπει να μείνετε στο παρόν με ένα αποτέλεσμα αυτο-απελευθέρωσης που μπορεί να συμβεί μόνο με την πλήρη εμπειρία της τρέχουσας στιγμής, χωρίς να παραμένετε στο παρελθόν ή να προβάλλετε τον εαυτό σας στο μέλλον.
Μιλώντας για γαλήνη: «Μια αυστηρή εσωτερική ισορροπία. Η ίδια η πορεία το προσκαλεί, νωχελικά, προοδευτικά και στην ίδια την εναλλαγή ξεκούρασης και κίνησης. Φυσικά, εξαρτάται από τη βραδύτητα της αγοράς, από την απολύτως επαναλαμβανόμενη φύση της: πρέπει να υποχωρήσετε σε αυτήν. Γαλήνη είναι όταν κάποιος δεν βρίσκεται πλέον αντιμέτωπος με την ανήσυχη εναλλακτική του φόβου ή της ελπίδας, και επίσης όταν τοποθετεί τον εαυτό του πέρα από κάθε βεβαιότητα», γράφει ο φιλόσοφος Frédéric Gros στο βιβλίο Going on foot. Philosophy of walking, Garzanti. «Η γαλήνη είναι απλά ακολουθώντας το μονοπάτι. Και μετά, ενώ περπατάμε, η γαλήνη προέρχεται επίσης από το γεγονός ότι όλες οι ταλαιπωρίες και ό,τι βρίσκει άδεια στη ζωή και το σώμα μας, όλα φαίνονται απολύτως αιωρούμενα, γιατί είναι απρόσιτα, πολύ μακριά».
Το περπάτημα είναι πάντα μια μορφή διαλογισμού και θαύματος
Η πράξη του περπατήματος δεν είναι ποτέ απλώς μια δραστηριότητα άθλησης ή φυσικής κατάστασης. Ειδικά αν γίνει έξω, φέρνει μαζί του οφέλη για το μυαλό και το πνεύμα, ενισχυμένα από την άμεση επαφή με τη φύση, ικανά να ξαναξυπνήσουν μια αρχέγονη αρμονία που υπάρχει ήδη μέσα μας. Τον τελευταίο καιρό έχει γίνει λόγος για το Soul Trekking, έναν περίπατο για την ψυχή, που έχει σχεδιαστεί για να είναι χαλαρωτικός και όχι μόνο για να πετύχει έναν στόχο. Μεταβαίνουμε έτσι από το να κοιτάμε μέσα μας στο να κοιτάμε ανοιχτοί στον κόσμο, κάτι που κατά κάποιο τρόπο μας επιτρέπει να επιστρέψουμε στον αληθινό μας εαυτό.
Ο περίπατος είναι η συνάντηση με την αίσθηση της απορίας: «Το μυστικό του περιπάτου είναι ακριβώς αυτή η διαθεσιμότητα του πνεύματος. Η διαθεσιμότητα είναι μια σπάνια σύνθεση εγκατάλειψης και δραστηριότητας που δίνει όλη τη γοητεία μιας περιπλανώμενης ψυχής. Τότε το πνεύμα ανοίγεται εντελώς στον κόσμο των εμφανίσεων», γράφει ο Frédéric Gros.
Ο περίπατος της κατάπληξης ονομάζεται Awe Walking (Προσοχή, Αναμονή, Εκπνοή και Επέκταση), δηλαδή Προσοχή (βγείτε από τον εαυτό σας και επικεντρωθείτε σε κάτι όμορφο γύρω σας), Περιμένετε (δηλαδή επιβραδύνετε, σταματήστε), Εκπνεύστε και Επεκταθείτε (αύξηση της διάρκειας της εκπνοής που ενισχύει τις αισθήσεις που βιώνετε).
