H Maria Grazia Chiuri για όλα όσα ενέπνευσαν την haute couture συλλογή του Φθινοπώρου

Η δημιουργική του διευθύντρια μιλάει αποκλειστικά στη Vogue, για τη δημιουργικότητα εν μέσω κρίσης, τις γυναίκες που ενέπνευσαν το τελικό αποτέλεσμα και τον ρόλο των ταινιών στο μέλλον της μόδας:

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να στραφείτε σε μία Théâtre de la Mode-παρουσίαση της συλλογής;

Η έκθεση Théâtre de la Mode αποτέλεσε σημαντική αναφορά, καθώς προώθησε τον πολιτισμό διεθνώς σε μία πολύ δύσκολη στιγμή για την ιστορία. Ήταν ένας τρόπος να ενωθούν οι σχεδιαστές και να αποδείξουν ότι η παράδοση της υψηλής ραπτικής στο Παρίσι δεν έχει σβήσει. Εγώ έφτιαξα 37 σχέδια σε μανεκέν-μινιατούρες, τα οποία παρουσιάζονται μέσα σε ένα μπαούλο και θα σταλούν στους πελάτες μας. Θα λάβουν και δείγματα σε κανονικό μέγεθος για να μπορούν να δοκιμάσουν τις δημιουργίες.

Αυτές τις μέρες μιλάμε πολύ για τον ψηφιακό κόσμο. Η ψηφιοποίηση είναι σημαντική, αλλά την ίδια στιγμή, υπάρχουν πράγματα όπως η χειροποίητη δουλειά και οι λεπτομέρειες, που είναι αδύνατο να φανούν μέσα από ένα βίντεο ή μία φωτογραφία. Στην υψηλή ραπτική πρέπει να μπορείς να νιώσεις το υλικό και το ύφασμα. Η δεξιοτεχνία είναι μία σημαντική παράδοση που κινδυνεύει να χαθεί τώρα.

Ζητήσατε από τον Matteo Garrone, τον σκηνοθέτη του Pinocchio (2019) και του Tale of Tales (2015), να φτιάξει μία ταινία για την Théâtre de la Mode του οίκου Dior. Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στη δουλειά του, όσον αφορά τον οίκο και τη φθινοπωρινή συλλογή;

Ο Matteo είναι ονειροπόλος. Είναι εκλεκτός σκηνοθέτης και φτιάχνει ταινίες με πολύ παραδοσιακό τρόπο, δουλεύοντας τις λεπτομέρειες βήμα βήμα, από το κάστινγκ, μέχρι την τοποθεσία. Ο κινηματογράφος με καθηλώνει, και πολλές φορές έχω σκεφτεί να πειραματιστώ, αλλά είμαι σχεδιάστρια και δεν έχω τις ικανότητες να το υλοποιήσω. Με τον Matteo μιλάμε την ίδια γλώσσα – έχουμε παρόμοιες προσεγγίσεις στα μέσα που μας αρέσει να χρησιμοποιούμε.

Στην ταινία βλέπουμε τις γυναίκες του ατελιέ να δουλεύουν τα ρούχα πάνω σε μινιατούρες, οι οποίες στη συνέχεια ταξιδεύουν στον κόσμο μέσα σε ένα μπαούλο. Τι μήνυμα θέλατε να περάσετε μέσα από αυτό;

Ήθελα να συνδυάσω τη δημιουργική διαδικασία με έναν ονειρικό κόσμο. Η ταινία διαρκεί περίπου 10 λεπτά, είναι μια μικρή ιστορία, αλλά αντανακλά την ιστορία της μόδας. Είναι σημαντικό, γιατί η λέξη ‘couture’ σημαίνει φαντασία.

Είναι οι ταινίες ένα μέσο το οποίο θα χρησιμοποιούσατε ξανά στο μέλλον για να παρουσιάσετε τις συλλογές σας;

Αυτός ο τρόπος παρουσίασης της δουλειάς μας προέκυψε ως αναγκαιότητα – έπρεπε να εφεύρουμε νέους τρόπους. Πέρασα την καραντίνα στη Ρώμη, όπως και ο Matteo, επομένως ήταν πιο εύκολο, αλλά το ατελιέ είναι στο Παρίσι. Μία ταινία, και η παραγωγή των ρούχων σε μινιατούρες, ήταν ο πιο εύκολος και «χειροπιαστός» τρόπος, καθώς ο καθένας δούλευε στο κομμάτι του. Σίγουρα, θα ήθελα να δουλέψω ξανά με τον Matteo στο μέλλον.

Όσον αφορά τα σχέδια, τα σουρεαλιστικά έργα γυναικών καλλιτεχνών αποτέλεσαν σημαντική αναφορά. Τι σας έκανε να επικεντρωθείτε στη δουλειά των φωτογράφων  Lee Miller και Dora Maar και των εικαστικών Leonora Carrington και Jacqueline Lamba;

Οι θηλυκές εκπρόσωποι του σουρεαλισμού είναι λιγότερο γνωστές από τους άνδρες και πολλές φορές αντιμετωπίζονται ως μούσες και όχι ως ταλαντούχες καλλιτέχνιδες. Ήταν πολύ μοντέρνες, αντισυμβατικές για την εποχή τους, και εκφράζονταν με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο μέσα από τα ρούχα.

Οι φωτογραφίες και η ζωή της Lee Miller με άγγιξαν πολύ, μία νεαρή γυναίκα που μετακομίζει στην Ευρώπη για να καταγράψει τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν τόσο ταλαντούχα και η δουλειά της αποδεικνύει ότι η ανθρωπότητα μπορεί να επιβιώσει από τα πάντα.

Πώς εντάσσετε τη δουλειά των παραπάνω καλλιτέχνιδων στα σχέδια των ρούχων;

Η Carrington υιοθετούσε μία πολύ όμορφη χρωματική παλέτα, η οποία ενέπνευσε κάποια από τα χρώματα των υφασμάτων. Μερικές από τις φωτογραφίες της Miller δίνουν την αίσθηση του υγρού στοιχείου, κάτι που αντανακλάται στο βελούδο ενός από τα φορέματα. Κάποιο άλλο φόρεμα είναι κεντημένο με τη φράση ‘Blanche et muette, habillée des pensées que tu me prêtes,’ που σημαίνει «Λευκό και βουβό, ντυμένο στις σκέψεις που μου χάρισες». Είναι ειρωνικό γιατί προέρχεται από ένα ποίημα του Βέλγου ποιητή, Marcel Mariën, και στοχεύει στο να τονίσει ότι οι γυναίκες δεν είναι μόνο μούσες, αλλά και καλλιτέχνιδες.

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, σκεφτόμασταν περισσότερο, ονειρευόμασταν περισσότερο. Ο σουρεαλισμός σε κάνει να ονειρεύεσαι και το ίδιο πρέπει να κάνει και η υψηλή ραπτική.

Διαβάστε επίσης | Dior: Δείτε το πρώτο σόου υψηλής ραπτικής του οίκου που παρουσιάζεται ψηφιακά