τι-συγκρατήσαμε-από-την-πρώτη-ψηφιακή-146168
©ReM’Ade by Marques’ Almeida | Courtesy of Marques’ Almeida

Πραγματικά, κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει από την πρώτη ψηφιακή εβδομάδα μόδας – μόνο ότι όλα θα ήταν ριζικά διαφορετικά σε σχέση με ό,τι έχουμε συνηθίσει. Το Λονδίνο ήταν το πρώτο που αποφάσισε να βουτήξει στην αβεβαιότητα: στο μυαλό των σχεδιαστών, των φοιτητών και των brands που συνέχισαν να δουλεύουν μέσα στην πανδημία, στις ερωτήσεις για το reset στη βιομηχανία με περιβαλλοντικά κριτήρια, ενώ παράλληλα διευρύνεται η αγανάκτηση του κόσμου κατά του ρατσισμού και στη Μεγάλη Βρετανία, όπως στην Αμερική.

Το αποτέλεσμα, με τη μεγάλη ποικιλία στην οποία υπήρχε ελεύθερη πρόσβαση σε μεγάλο βαθμό, έμοιαζε περισσότερο με διασταύρωση ενός πειραματικού φεστιβάλ για τις τέχνες και ενός διαδικτυακού συνεδρίου με απόψεις. Το συμπέρασμα που έχει μεγαλύτερη βαρύτητα για μένα είναι ότι ήταν μία πλατφόρμα για αυτό που αγαπώ περισσότερο απ’όλα στη μόδα, αυτό που το σύστημα της πασαρέλας μπορεί να μπλοκάρει: να ακούω τους ανθρώπους να μιλούν απευθείας και με συναίσθημα για το νόημα της δουλειάς τους και να μπορώ να τους ακολουθώ στον κόσμο που έχουν δημιουργήσει μέσα από αυτήν.

Τι συγκρατήσαμε από την πρώτη ψηφιακή εβδομάδα μόδας του Λονδίνου-1
©Osman Yousefzada showcased the film Her Dreams Are Bigger | Courtesy of Osman Yousefzada

Ανακεφαλαιώνοντας, θα εστίαζα στους εξής σχεδιαστές:

Η Bianca Saunders συζήτησε την ευαίσθητη προσέγγισή της στην αρρενωπότητα με τον Bruce Pask της Bergdorf Goodman και τον Neiman Marcus και ο Nicholas Daley παρουσίασε το film του The Abstract Truth, για την ψυχεδελική τζαζ performance στο show του για την τελευταία συλλογή του. Η Priya Ahluwalia λάνσαρε το βιβλίο της, Jalebi, με μία έκθεση εικονικής πραγματικότητας για την πρώτη βρετανική κοινότητα Punjabi στο Δυτικό Λονδίνο, εμπνευσμένη από τις αναμνήσεις της γιαγιάς της και αφιερωμένη στην “εκπροσώπηση της ομορφιάς που βρίσκεται στην πολυπολιτισμικότητα και στον τρόπο που εμπλουτίζουν τη ζωή οι μετανάστες.” Ο Ινδός σχεδιαστής Kaushik Velendra δημιούργησε ένα βίντεο με τον εαυτό του να περνάει με ατμό τα εντυπωσιακά κομμάτια σαν γλυπτά από την αντρική συλλογή που ξεκίνησε να εξελίσσει στο Central Saint Martins. Και ο Osman Yousefzada προέβαλε τη συγκλονιστική ταινία Her Dreams Are Bigger, στην οποία κατέγραψε τις ιστορίες γυναικών από το Bangladesh που κατασκευάζουν ρούχα, καθώς φαντάζονταν τους εαυτούς τους ως λευκές γυναίκες που αγοράζουν τα ρούχα αυτά.

Τι συγκρατήσαμε από την πρώτη ψηφιακή εβδομάδα μόδας του Λονδίνου-2
©Charles Jeffrey Loverboy | Photograph Alex Petch

Οι αδικίες συνδεδεμένες με τη βιομηχανία της μόδας δεν μπορούν πια να ωραιοποιούνται – το λευκό, κατά βάση, κατεστημένο πρέπει να αντιμετωπίσει τώρα τις συνέπειες. Το μανιφέστο των φοιτητών και αποφοίτων του 1 Granary, “Demand Anti-Racist Education”, δημοσιεύθηκε. “Η πολυπολιτισμική εκπαίδευση στα πανεπιστήμια δεν αρκεί. Μας κάνει παθητικούς, σκεπτόμενοι ότι η γνώση μας για τα ζητήματα που υπάρχουν είναι το ίδιο καλή με το να πράξουμε κάτι για να τα λύσουμε,” έγραψαν. “Θα έπρεπε να απαιτούμε αντιρατσιστική εκπαίδευση στα σχολεία, στα κολέγια, στους χώρους εργασίας και στα πανεπιστήμια, επειδή ζούμε σε ρατσιστικές χώρες, πόλεις και κοινότητες. Θα έπρεπε να απαιτούμε μία εκπαίδευση που απευθύνεται άμεσα στα ζητήματα. Απαιτήστε το αυτό από από τους δασκάλους σας, από τους γονείς σας, από τους χώρους που δραστηριοποιήστε, απαιτήστε το από τον εαυτό σας”.

Μπορεί κανείς να μην περίμενε ότι θα κατασκευαστούν ρούχα κατά τη διάρκεια της καραντίνας, αλλά μερικοί κατάφεραν να μας εκπλήξουν – και με τρόπους που δείχνουν προς την αλλαγή. Ο Charles Jeffrey έδειξε μία μικρή Loverboy συλλογή και παραχώρησε το mini-event που διοργανώνει στις μαύρες καλλιτέχνες και απόφοιτους Catherine Hudson και Halina Edwards για την ενίσχυση του κινήματος Black Live Matters στη Μεγάλη Βρετανία. Ο Daniel Fletcher κατάφερε να ετοιμάσει μία συλλογή προς πώληση στο site του, χρησιμοποιώντας υφάσματα που είχε ήδη στο studio του, με 10% από τα έσοδα να διατίθεται για το Black Lives Matter.

Τι συγκρατήσαμε από την πρώτη ψηφιακή εβδομάδα μόδας του Λονδίνου-3
©Daniel W. Fletcher | Courtesy of Daniel W. Fletcher

Εντέλει, η κοινωνική και περιβαλλοντική ευθύνη έρχονται στην επιφάνεια, καθώς πιο σημαντικά ζητήματα από την κατασκευή ρούχων μπορούν να μεταφραστούν σε ψηφιακές παρουσιάσεις. Θυμηθείτε τους σχεδιαστές του Marques’Almeida, που πέρασαν τρεις μήνες σε καραντίνα στην Πορτογαλία, επαναπροσδιορίζοντας τον τρόπο που λειτουργούν και λανσάροντας μία upcycled συλλογή ReM’Ade με δέσμευση στη διαφάνεια και στη δίκαιη οικονομική ανταμοιβή. Οποιοσδήποτε συνδυασμός φυσικού και ψηφιακού κι αν προκύψει, η επιτακτική ανάγκη να γίνει αλλαγή στις εσωτερικές δομές, να αρχίσουμε να νοιαζόμαστε για τους συνανθρώπους μας και να μειωθούν οι ρυθμοί στον τρόπο λειτουργίας των επιχειρήσεων – όλα αυτά θα είναι δύσκολο να τα αγνοήσουν οι γίγαντες της βιομηχανίας.

Αλλά υπάρχει ελπίδα. Αν δείτε την κατηγορία αποφοίτων 2020 στην Εβδομάδα Μόδας του Λονδίνου, είναι ξεκάθαρο ότι η νέα γενιά είναι πολύ οργανικά εξοπλισμένη για να αντιμετωπίσει ζητήματα βιωσιμότητας, ταυτότητας ή επικοινωνίας με ψηφιακά μέσα. Από τα υπνοδωμάτια, τα γκαράζ, τους κήπους τους, έδειξαν ότι είναι ετοιμοπόλεμοι και με ικανότητες να εκφράσουν τα όνειρά, την ανθρωπιά και τους φόβους τους, ακόμα και με μηδαμινούς πόρους.

Τι συγκρατήσαμε από την πρώτη ψηφιακή εβδομάδα μόδας του Λονδίνου-4
©Kaushik Velendra working on the mannequin | Courtesy of Kaushik Velendra

Αυτό που έμεινε στο μυαλό μου είναι μία διαδικτυακή συζήτηση σε ένα σεμινάριο του University of the West England για τη μορφή της βιομηχανίας στην οποία νόμιζαν ότι θα έμπαιναν οι φοιτητές, κατά τη διάρκεια της οποίας η Shadia Houssein είπε: “Οι κανόνες; Δε θα υπάρχουν αυτοί οι κανόνες πια”. Ε λοιπόν, να η αλήθεια.

Originally published on Vogue.com

Διαβάστε επίσης | H Gucci λανσάρει τη νέα σειρά Off the Grid