genx-mess-spring-cleaning-155504

Είναι η πρώτη μέρα που μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο μετά από τόσους μήνες χειμωνιάτικης αναμονής, να το ανοίξεις και να το αφήσεις έτσι για ώρες, αχ, αυτή η πρώτη μέρα, όταν μπαίνει ο φρέσκος αέρας που φέρνει ακόμα την υποψία του κρύου, αλλά και μια καινούργια γλύκα, μια υπόσχεση για όλα όσα έρχονται, μια υπόσχεση που θυμάσαι από παλιά να σε ξεσηκώνει. Την ξέρεις αυτήν την μέρα, είναι σαν το πρώτο απόγευμα που φεύγεις από το γραφείο και έχει ακόμα φως ή το μεσημέρι που μυρίζεις τις ανθισμένες νεραντζιές στο κέντρο της Αθήνας. Είναι η μέρα που ξέρεις ότι όλα θα γίνονται καλύτερα από εδώ και πέρα.

Τότε ακριβώς, αυτήν την πρώτη μέρα με τα ανοιχτά παράθυρα στο σπίτι, σε πιάνει η μανία της ανανέωσης, της τακτοποίησης, της οργάνωσης, αυτό που τόσα χρόνια διάβαζες στα αμερικάνικα περιοδικά σαν “spring cleaning” αλλά δεν ήξερες ακόμα την κινητήριο δύναμη, την αρχή που γίνεται με το πρώτο ανοιχτό παράθυρο της χρονιάς. Και είναι πιο βαθύ από ένα απλό καθάρισμα του σπιτιού ή τακτοποίηση των Lego στα κουτιά τους, είναι η αναδιοργάνωση όλων όσων σε ενοχλούσαν μέχρι τώρα στο χώρο σου, στη μέρα σου, στη ζωή σου, σαν να ξυπνάς από την χειμερία νάρκη κι έχεις πάλι την ενέργεια να κατεβάσεις τα βιβλία από τα ράφια και να τα βάλεις με την σειρά (χάνοντας ώρες ξεφυλλίζοντας τα ταυτόχρονα), να κάνεις λίστες, να στείλεις εκείνο το email που δεν τολμούσες, να διεκδικήσεις, να τακτοποιήσεις πράγματα, έπιπλα και, κυρίως, σκέψεις.

Το δικό μου spring cleaning, είναι περισσότερο καθάρισμα του μυαλού μου, της νοητής λίστας με εκκρεμότητες που έχω πάντα μέσα μου, αυτές που ασυναίσθητα κουβαλάω σαν βάρος εβδομάδες και μήνες μέχρι να βρω την ενέργεια να τις διαγράψω. Αλλά όπως πριν από κάθε μεγάλο διαγώνισμα που για να διαβάσω έπρεπε να τακτοποιήσω πρώτα το γραφείο μου, έτσι και τώρα. Για την καινούργια μου αρχή, πρέπει να βάλω στη σειρά τα στυλό και τα μολύβια μου.

Ξεκίνησε λοιπόν από ένα παράθυρο και μια βαθιά ανάσα το πρωί και τώρα έχω γύρω μου μια θάλασσα από κουτιά για δωρεές και άλλα για χάρισμα σε φίλους, έχω πάρει τα δύσκολα τηλέφωνα που αναβάλλω καιρό, και, κυρίως, έχω τολμήσει να ομολογήσω τον στόχο που έχω και ονειρεύομαι αλλά δίσταζα να κάνω το πρώτο βήμα προς την επίτευξή του μέχρι τώρα. Βάλε μαζί στην εικόνα και τα πατώματα του στεγνώνουν, τους καθρέφτες που γυαλίζουν, τα μαξιλάρια που είναι απλωμένα στον ήλιο σαν λευκές χνουδωτές γάτες και τα παιδικά δωμάτια που επιτέλους έχουν διακοσμηθεί με όλες αυτές τις ζωγραφιές που σκονίζονταν σε στοίβες για να τις κρεμάσουμε στον τοίχο “μόλις μπορέσουμε” –και έχεις μια ιδέα περίπου του χάους που θα γεννήσει την τάξη και την οργάνωση. Την νέα αρχή.

Η ανοιξιάτικη καθαριότητα είναι κάτι παραπάνω από μια φασίνα. Είναι η απόφαση για μια καινούργια εποχή, μια τολμηρή εκκίνηση προς την ζωή που ονειρεύεσαι, από την πιο μικρή καθημερινή λεπτομέρεια (δισκοθήκη σε αλφαβητική σειρά) στα πιο σύνθετα και μεγάλα (εδώ βάζει ο καθένας ότι θέλει, γιατί όπως λένε στο χωριό μου “sky is the limit”).

Μέσα σ’ αυτό το σύννεφο από τεχνητά αρώματα λεβάντας και λεμονιού φυσικά, είναι θέμα χρόνου μέχρι να έρθουν οι αναμνήσεις από ένα άλλο ετήσιο ανοιξιάτικο καθάρισμα που έχω δει, εντατικό και καθολικό, εκείνο στο χωριό που περνούσα τις διακοπές του Πάσχα. Για μένα ήταν ένα αστείο παιχνίδι, τα ανοιχτά παράθυρα και οι μπαλκονόπορτες σχημάτιζαν άπειρες πιθανές διαδρομές στον δαίδαλο του κυνηγητού μας και η γιαγιά μου με μια βούρτσα να ασπρίζει κύκλους γύρω από τις μουριές της αυλής ήταν ο φύλακας που έπρεπε να ξεγελάσουμε για να διακοσμήσουμε το έργο της με μικρές πατημασιές αθλητικών. Εκείνο το καθάρισμα είχε την ίδια περίεργη αίσθηση, ήταν επιτακτικό και κουραστικό αλλά ταυτόχρονα εορταστικό, ευχάριστο, δυναμικό και αισιόδοξο, καλό για την ψυχή μας που ζητούσε μάλλον αυτήν την ανανέωση περισσότερο και από τα καλογυαλισμένα με κερί έπιπλα.

Στο τέλος της ημέρας, κι αφού έχω απλώσει με χαρά όλα τα ξεχασμένα μολύβια, ρουζ και highlighters το ένα πάνω στο άλλο, με τα μαλλιά πιασμένα με ένα φουλάρι που νόμιζα ότι είχα χάσει πριν καιρό, φορώντας ρούχα που ανέσυρα από το πίσω μέρος της ντουλάπας με νοσταλγία και μόνο μία κάλτσα γιατί δεν βρήκα το ταίρι της ακόμα, κάθομαι όρθια δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο με τα χέρια στη μέση, ακριβώς όπως έκανε η γιαγιά μου όταν τελείωνε το άσπρισμα, ακριβώς όπως κάνει κάθε άνθρωπος που νιώθει αυτό το κάλεσμα της προετοιμασίας για την νέα εποχή.

Ανοιξιάτικο καθάρισμα, είπα, και γέλασα μόνη μου.

Διαβάστε επίσης | GenX Mess: Το μικρο-διήγημα