Politicult: Η Αyelet Zurer είναι μια αληθινά όμορφη σταρ

-Δεν υπάρχουν πολλές ωραίες γυναίκες χωρίς το άγχος της φθοράς και της ηλικίας. Φαντάζομαι πως πάντα πρόσεχες την εμφάνιση σου.

“Όταν ήμουν νέα, ήμουν χορεύτρια. Έκανα εντατικά πιλάτες για πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να ξεκινήσω το γράψιμο. Κάθισα μπροστά στον υπολογιστή και για δύο χρόνια έγραφα. Κατέληξα να τρώω περισσότερο και να μην κινούμαι όσο θα έπρεπε. Έχω γυμναστήριο στο σπίτι και γενικά μπορώ να φτάσω εύκολα το επίπεδο που θέλω σωματικά. Όμως όταν μου προτάθηκε ο ρόλος της Alice, ενστικτωδώς αρνήθηκα να το κάνω. Δεν μου φαινόταν σωστό. Μια γυναίκα στην ηλικία μου επιβάλλεται να φροντίζει τον εαυτό της χωρίς όμως υπερβολές. Όμως από το να φαίνεται απλά ωραία μέχρι να παριστάνει την 20άρα, είναι μεγάλη η απόσταση. Είναι μεγάλο λάθος αυτό. Επίσης η κάθε μία μας έχει το δικό της σωματότυπο. Έτσι για αυτό το ρόλο είπα πως «θα βγω όπως είμαι».

-Ήταν εντυπωσιακό το πόσο άνετη ήσουν με το σώμα σου και με κοντινά πλάνα όπου ήσουν εντελώς άβαφη…

“Αν θυμάσαι η πεθερά της στο σίριαλ νεανίζει, σκέφτεται πάντα τι διαιτητικό θα φάει, πώς θα αποφύγει τη ζάχαρη κλπ. Ουσιαστικά εκπροσωπεί την προσπάθειά μας να παραμείνουμε νέοι εξωτερικά. Αντίθετα, η Αlice ανησυχεί για τον τρόπο που η ηλικία, μας κάνει πιο κομφορμιστές, μας αναγκάζει να συμβιβαστούμε. Από την άλλη, υπάρχει και η νεαρή Σόφι που δεν συμβιβάζεται με τίποτα και υιοθετεί ακραίες συμπεριφορές. Αυτά είναι τα στοιχεία της νεότητας που ζηλεύει η Alice.

-Τι καλά να είχαμε αυτή τη σοφία στα νιάτα μας. Πόσες ανούσιες ανασφάλειες έπρεπε να ξεπεράσουμε… Τελικά ίσως η έμπνευση να θέλει και τη δόση αυτοκαταστροφής της.

“Ισχύει. Στην Alice προσπάθησα να απομονωθώ γενικά. Να αποφύγω τις οικειότητες. Κρατήθηκα μακριά από την Σόφι. Μου άρεσε η ένταση μεταξύ τους. Δημιούργησα ένα χαρακτήρα που δεν είναι τέλειος ή όμορφος και ίσως μερικές φορές να είναι και τρομακτικός. Στο Shtishel, ως Ελισέβα, δεν χρειάστηκε αυτό. Είναι πιο αισιόδοξο και ανθρωπιστικό”.

-Το λάτρεψα. Σχεδόν ζήλεψα τους ανθρώπους που είναι ολιγαρκείς και μετρημένοι ζώντας και απολαμβάνοντας μία οικογενειακή καθημερινότητα. Αντίθετα η Alice που έχει τα πάντα, ένα όμορφο σπίτι, μία τέλεια οικογένεια, θέλει περισσότερα. Και στο τέλος τελικά τους εγκαταλείπει;

“Αποφασίσαμε να μην το κάνει αυτό, αλλά στο editing το αφήσαμε ανοιχτό σαν ενδεχόμενο. Η αίσθηση του ανικανοποίητου. Ο καλλιτέχνης δεν ησυχάζει ποτέ άλλωστε.

-Πώς είναι να σε σκηνοθετεί γυναίκα;

Καταπληκτικό. Δεν έχω δουλέψει άλλη φορά με τόσες γυναίκες μπρος και πίσω από την κάμερα. Μόνο στο θέατρο παλιότερα. Είναι υπέροχο να βιώνεις ένα σετ χωρίς ένταση. Την ένταση που σου δίνει η προσπάθεια να προστατέψεις τον εαυτό σου, τα όριά σου. Με τον σκηνοθέτη έρχεσαι πολύ κοντά, αναπόφευκτα, ιδίως αν είναι και σεναριογράφος όπως η Sigan Avin. Μοιράζεσαι πολλά. Καθημερινότητα, εμπειρίες, κάποιες πολύ προσωπικές, και τα όρια γίνονται ασαφή. Οπότε η ένταση μειώνεται αισθητά για μένα με μία γυναίκα. Δεν υπάρχει αυτή η φωνούλα που σου λέει πρόσεχε. Καταλαβαίνουμε η μία την άλλη απόλυτα. Η Sigan είναι πολύ έξυπνη και ο τρόπος που αντιμετωπίζει τις γυναίκες ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Όταν στα πρώτα γυρίσματα υπήρχαν σκηνές που με έκαναν να αισθάνομαι άβολα, με υποστήριξε πολύ και με έκανε να αισθάνομαι ασφαλής, μία απαραίτητη προϋπόθεση για να «απογειωθεί» ο ηθοποιός.

-Τι κάνεις για να τονώσεις τη δημιουργικότητα σου; Πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνο που έχεις;

“Δημιουργώ συνεχώς, αλλιώς πέφτω σε κατάθλιψη. Ή περπατώ στη φύση. Εικονογραφώ, γράφω, προσπαθώ να υλοποιήσω τις ιδέες μου. Ένα βιβλίο μου εκδόθηκε το 2018. Περιέχει ποιήματά που έχω γράψει στο i phone μου μετά από διαλογισμό. Προσπαθώ να τα μεταγράψω σε animation. Αν δεν έκανα όλα τα παραπάνω, θα οργάνωνα τις ντουλάπες μου. Σε δουλειά δηλαδή να βρίσκομαι..”

-Έχω διαβάσει πως μία συνεργασία σου σαν μοντέλο με γνωστό οίκο για πολλά χρόνια διακόπηκε για να προσλάβουν μια νεότερη γυναίκα;

“Ο λόγος ήταν ότι εξαιτίας ενός προβλήματος υγείας που είχα, αθέτησα μια συμφωνία. Και ενώ είχα συμβόλαιο για δύο χρόνια, το διέκοψαν με τη δικαιολογία της ηλικίας και εγώ τους μήνυσα. Αν μου απευθύνονταν προσωπικά, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Δεν το έκαναν, δημιουργήθηκε «θόρυβος», πολλές Ισραηλινές με στήριξαν εκείνη τη χρονιά και μπόρεσα έτσι να κάνω μια δήλωση για τον ηλικιακό ρατσισμό. Έχουμε τρέλα με την ηλικία. Έχει να κάνει με την κουλτούρα μας. Έχουμε θεοποιήσει το χρήμα. Αν μια εταιρία παραγωγής ταινιών, αναγνωρίσει τις νεότερες ηλικίες ως target group, όλα τους τα streaming θα συμπεριλαμβάνουν νέες γυναίκες. Τα λεφτά είναι το παν και μας αναγκάζουν να μην αποδεχόμαστε τον εαυτό μας ή ακόμη και το θάνατο. Αυτό δουλεύει στο υποσυνείδητό μας.

-Θεωρείς ότι όσο οι γυναίκες μεγαλώνουν, χρειάζονται όλο και λιγότερο τους άντρες; Ότι γινόμαστε πιο δυνατές κι ανεξάρτητες;

“Ναι, γινόμαστε πιο ανεξάρτητες, πιο αυτόνομες. Η προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι η δουλειά που κάνουμε μέσα από τη σχέση μας με τον σύντροφό μας, μας βοηθάει να αναπτυχθούμε οι ίδιες. Μόνο με τους ανθρώπους με τους οποίους ζούμε, μαλώνουμε, που πάνω τους στηριζόμαστε, που σε αυτούς επιστρέφουμε, μόνο με αυτούς μπορούμε να αναπτυχθούμε. Π.χ. ο σύζυγος μου και ο γιος μου με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι τους λείπω. Κι εγώ απάντησα: «Το παράξενο είναι ότι μου πήρε 10 μέρες καραντίνα για να μου λείψετε»! Ήταν τόσο ωραία που ήμουν μόνη μου, είχα την ησυχία μου. Αλλά τώρα μου λείπουν τρομερά και ανυπομονώ να γυρίσω στο σπίτι για να είμαι μαζί τους.

Θα σου πω άλλη μια ιστορία. Όταν ήμουν μικρή, η γιαγιά μου με έβαζε για ύπνο. Κάθε φορά μου έλεγε την Σταχτοπούτα για να με κοιμίσει. Όσο μεγάλωνε, ξεχνούσε κάποιες λεπτομέρειες κι εγώ την βοηθούσα να τις θυμηθεί. Σ’ αυτό το παραμύθι, υπάρχει η ηρωίδα, ο πρίγκιπας και τα εμπόδια που συναντά για να τον αποκτήσει και να πραγματοποιήσει το πεπρωμένο της. Μεγάλωσα με αυτό το παραμύθι και μου πήρε πολλά χρόνια να το ξεπεράσω σαν πρότυπο, να το αφήσω πίσω. Τελικά το κατάφερα!

-Γεννήθηκες στο Τελ Αβίβ;

Ναι. Η μητέρα μου ήταν από τη Σλοβακία και ήρθε στο Τελ Αβίβ 16 χρονών και δεν μιλούσε καν τη γλώσσα. Ο πατέρας μου είναι Ισραηλινός.

-Ποιά ήταν η εποχή που αισθανόσουν πιο ευτυχισμένη;

Έχω πολλές. Λατρεύω τα ταξίδια, την περιήγηση στη φύση. Οι πιο ευχάριστες αναμνήσεις μου είναι από μέρη όπως η Κόστα Ρίκα, το Σινά και η Ελλάδα. Γύρισα μια ταινία στην Υδρα, το Fugitive Pieces. Θέλω πολύ να επισκεφτώ και πάλι την Ελλάδα.

-Προτιμάς το Χόλιγουντ ή το Ισραήλ;

Δεν έχω προτίμηση. Αυτό που ζητάει η ψυχή μου είναι να παίζω στη γλώσσα μου, στα Εβραϊκά. Στα αγγλικά θέλει περισσότερη δουλειά για να εκφράσω αυτό που θέλω. Ξέρεις, έχω πει ένα ελληνικό τραγούδι σε μια Ισραηλινή ταινία, το «Εγώ είμαι αητός».

-Στο Ισραήλ η κινηματογραφική και τηλεοπτική παραγωγή πάντως ανθεί.

“ Οι σεναριογράφοι μας είναι πάρα πολύ ταλαντούχοι. Ίσως αναγκάζονται λόγω συνθηκών, λόγω περιορισμένων χρημάτων στην παραγωγή. Είναι εξασκημένοι στις δύσκολες συνθήκες και προσπαθούν αυτά που γράφουν να είναι προχωρημένα, να αγγίζουν την τελειότητα”

-Ποιος συνεργάτης είναι ο αγαπημένος σου από τις διεθνείς ταινίες που έχεις κάνει;

Λατρεύω τον Τομ Χανκς. Ακούγεται κλισέ γιατί όλοι το λένε, αλλά δούλεψα μαζί του μερικούς μήνες και είδα όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του που τον κάνουν αξιαγάπητο. Είναι μοναδικός, έχει υψηλές αξίες, είναι έξυπνος, αστείος. Άφησε το σημάδι του πάνω μου. Έχω δουλέψει όμως και με καταπληκτικούς σκηνοθέτες. Ο Σπίλμπεργκ με εντυπωσίασε. Ήταν ο πρώτος που με παρότρυνε να κάνω διεθνή καριέρα. Άνοιξε πόρτες για μένα. H Sigal Avin έγινε φίλη μου. Την θεωρώ πολύ ταλαντούχα. Και ο συγγραφέας του Shtishel έμεινε στη ζωή μου.

-Και τώρα παίζεις μια ψυχολόγο στο επόμενο season του «Υοu”;

Μια σύμβουλο γάμου που βρίσκει τι πάει στραβά στις σχέσεις των ζευγαριών. Φτάνει πολύ βαθιά στην αλήθεια.

-Τι θα συμβούλευες απλά, μία γυναίκα; Δεν χρειάζεται κάτι βαρύγδουπο..

(Γελάει)Να πίνει λεμόνι με τη φλούδα κάθε μέρα. Είναι καλό για το δέρμα, για το συκώτι, τα νεφρά και την ψυχή. Αν δεν μπορεί ολόκληρο, τουλάχιστον το μισό, αλλά με τη φλούδα. Και να αγαπάει τον εαυτό της.

Διαβάστε επίσης | Politicult: Μια ωδή στο στιλ των 70s με αφορμή το The Serpent