Βλέπω διαρκώς την ίδια φωτογραφία να ξεχειλίζει ζωή. Ένα κορίτσι, η 20χρονη Καρολάιν Κράουτς, έχει δέσει κόμπο το πουκάμισο, φοράει από μέσα μαγιό και σορτσάκι. Οι πατούσες της πλατσουρίζουν στην άκρη της θάλασσας. Τα νιάτα της χαμογελούν στο φακό. Το κορίτσι αυτό έπρεπε κανονικά να κάνει τώρα διακοπές με το μωρό της. Και τον αγαπημένο της. Αντ’ αυτού το σώμα της, νεκρό πλέον, περιφέρεται σε ταμπλόιντ και «δημοσιογραφικές» εκπομπές.
Γιατί τα σώματα των γυναικών δεν ξαποσταίνουν ποτέ, ούτε νεκρά. Δολοφονούνται και μετά ανατέμνονται ανατριχιαστικά στα δελτία ειδήσεων. Οι φωτογραφίες «από παλιές ευτυχισμένες στιγμές» ξεθάβονται από τα σόσιαλ μίντια, όπως παλιότερα από τα οικογενειακά άλμπουμ και παρελαύνουν στα κανάλια. Η «εξωτική καλλονή» (για την Καρολάιν-που δεν χρειάζεται καν επίθετο λόγω «εξωτισμού»-το 2021), η «ευάλωτη φοιτήτρια» (για την Ελένη Τοπαλούδη το 2018), «το ξανθόμαλλο κορίτσι με το φιδίσιο σώμα» (για τη Ζωή Φραντζή το 1987): τα ΜΜΕ επιλέγουν επίθετα, φτιάχνουν σχήματα (ρατσιστικά, σεξιστικά, απλουστευτικά) που συνδυάζουν την λάιτ πορνογραφία με την νεκροφιλία.
Η μακάβρια ηδονοβλεψία δεν σταματάει εδώ. Οι ιατροδικαστικές εκθέσεις μιλούν για τα νύχια τους που περιέχουν γενετικό υλικό των δραστών. Για τους αστυνομικούς πού βρήκαν το μωρό τους να προσπαθεί να τις συνεφέρει. Για τον τρόπο που οι δράστες τις βίασαν, χτύπησαν το κεφάλι τους, κουκούλωσαν το στόμα τους, τις έριξαν στα βράχια, τις έπνιξαν, έκοψαν το σώμα τους κομμάτια.
Το κοινό παρακολουθεί τις δολοφονίες των γυναικών με εξαντλητικές λεπτομέρειες, σχεδόν τρισδιάστατες. Ακούει τον ήχο του κεφαλιού που συνθλίβεται στα βράχια, βλέπει το αίμα που αναβλύζει από το μαχαίρι, μυρίζει την αναπνοή που σταματάει. Από τη μία μοιάζει να συγκινείται από την ομορφιά των γυναικών και από την άλλη να ανατριχιάζει με τη βίαιη δολοφονία τους. Τα δύο συναισθήματα όμως στο τέλος μπερδεύονται, διαχέονται το ένα μέσα στο άλλο. Θαυμασμός, πόθος, συγκίνηση και φρίκη γίνονται ένα. Κατά κάποιο τρόπο οι θεατές «συμμετέχουν» στο έγκλημα. Εξοικειώνονται με τα θύματα και τους συγγενείς τους, μελετούν τις νεκροψίες, αναπτύσσουν θεωρίες, μπαίνουν στη θέση του θύτη. Η συγκίνηση, η αγανάκτηση, η οργή φθίνουν. Την 18η φορά που βλέπουν την φωτογραφία της Καρολάιν Κράουτς, της Ελένης Τοπαλούδη ή την τεμαχισμένη Ζωή Φραντζή δεν θυμώνουν πια, εθίζονται στην εικόνα, βαριούνται.
Τα σώματα των νεκρών γυναικών όμως κείτονται για πάντα εκεί, άταφα, στο επέκεινα της Google, έτοιμα να ανασυρθούν με την πρώτη αναζήτηση.
Διαβάστε επίσης | Τα ελληνικά δεν μιλούν LGBT
