Σήμερα έχει γενέθλια ο Λέανδρος. Γίνεται 5 χρονών, η ηλικία που θυμάμαι και από τον μεγάλο του αδερφό Ορφέα, ν’ αλλάζει τόσο πολύ. Η ηλικία ορόσημο που χάνει αυτή η κουταβίστικη παιδικότητα που δεν τον άφηνε να καθίσει σε μια καρέκλα για πολλή ώρα και να ζητάει να μην τον φιλάω σε δημόσιο χώρο γιατί “δεν είναι μωρό πια”. Όταν ήταν όντως μωρό, σχεδόν 8 εβδομάδων, πετάξαμε για πρώτη φορά μαζί. Πέντε ώρες από την ανατολική ακτή των ΗΠΑ στη δυτική, να επισκεφτούμε την φίλη στο Λος Άντζελες που είχε γεννήσει με μερικές μέρες διαφορά.
Ως παλαίμαχη ήθελα να της περάσω το πιο σημαντικό πράγμα που μου δίδαξε η εμπειρία: τα μωρά δεν είναι λόγος να κλειστείς μέσα στο σπίτι. Είναι σχετικά εύκολα στην μετακίνησή τους, κοιμούνται χαμογελαστά στον μάρσιπο νιώθοντας τον χτύπο της καρδιά σου και εσύ γίνεσαι και πάλι μέλος με της κοινότητας των ενηλίκων για το καλό της ψυχικής σου υγείας. Βέβαια τα μωρά γίνονται πολύ δύσκολα στην μετακίνησή τους σε πόλεις που δεν έχουν φτιαχτεί με την ιδέα να μπορούν να κυκλοφορούν εύκολα οι γονείς.
Τα μωρά κλείνουν μέσα στο σπίτι τις μαμάδες –κυρίως– όταν οι ράμπες των πεζοδρομίων είναι καλυμμένες από αυτοκίνητα που “ένα λεπτάκι θα κάνουν”, όταν οι πολυκατοικίες έχουν σκαλιά και άλλα σκαλιά και δυσκολεύεσαι να σηκώσεις το καροτσάκι (ειδικά αν σκεφτείς ότι το σώμα σου αναρρώνει για μήνες), όταν δεν υπάρχουν καθαροί δημόσιοι χώροι να τ’ αλλάξεις και –κυρίως– όταν υπάρχει τόσο κακή ενημέρωση που ο θηλασμός και οι διαμαρτυρίες που ξεσηκώνει γίνονται θέμα στις εφημερίδες. Είναι τόσο παράλογο αν το σκεφτείς, σαν κοινότητα θα έπρεπε να κάνουμε τα πάντα για να είναι χαρούμενα και υγιή τα μωρά που εκπροσωπούν το μέλλον μας κι εμείς βάζουμε τόσα εμπόδια σ’ αυτό. Από τον “ένα λεπτάκι” μέχρι αυτόν που θεωρεί ότι μπορεί να έχει άποψη στις επιλογές σου (χωρίς να είναι παιδίατρος), ο τρόπος που εξαφανίζονται οι νέες μαμάδες από τη δημόσια ζωή είναι κάτι που ποτέ δεν θα σταματήσει να με θυμώνει.
Όπως με θυμώνουν όλοι αυτοί που πετάγονται δίπλα μου κάθε φορά που κάποιος γιος μου κλαίει –κατά πάσα πιθανότητα μετά από θεαματική τούμπα– να του θυμίσουν ότι “οι άντρες δεν κλαίνε” και κοιτάω αυτό το μικρό πλάσμα με το ματωμένο γόνατο που προσπαθούν να του μάθουν να μην εκφράζει τα συναισθήματα του ή τον πόνο του πριν ακόμα μάθει να γράφει το όνομά του και ωρύομαι στους καλοθελητές να σταματήσουν να ξεστομίζουν τέτοια βλαβερά κλισέ με τέτοια ένταση που ελπίζω να τους κάνει να το σκεφτούν δεύτερη φορά πριν αποφασίσουν να τ’ αναπαράγουν. Και κατά περίεργο τρόπο, όταν παλεύω με το καρότσι στα σκαλιά των σταθμών του ηλεκτρικού, κανείς από αυτούς δεν έχει εμφανιστεί με την ίδια ταχύτητα δίπλα μου να βοηθήσει.
