Αν και άυπνη, η πρώτη σκέψη μόλις άφησα κάτω τη βαλίτσα ήταν ένας μικρός περίπατος. Έξω, στο κρύο, στη βροχή που είχε αρχίσει να πέφτει, αλλά και στον καθαρό αέρα που κατέβαινε από τα βουνά Jura. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε αυτό το σπίτι, σ’ αυτήν τη μικρή γαλλική πόλη, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Γενεύη. Φέτος, όμως, η παρουσία μου σε αυτό έμοιαζε σουρεαλιστική, σχεδόν ενοχική και αναμφίβολα πιο προνομιούχα από κάθε άλλη φορά. Την επομένη το μεσημέρι, κάναμε μια βόλτα σε μια χιονισμένη, ηλιόλουστη πλαγιά. Κάθε βούτηγμα της μπότας στο φρέσκο χιόνι ερχόταν να μας υπενθυμίσει ότι τίποτα δεν συγκρίνεται με τις πιο απλές χαρές της ζωής. Ειδικά όταν αυτές παύουν να είναι δεδομένες.
Το ετήσιο αυτό γιορτινό ραντεβού είναι μια μακροχρόνια οικογενειακή παράδοση. Φέτος, έγινε ηθικό δίλημμα. Οι συζητήσεις για το αν έπρεπε 9 άνθρωποι να ταξιδέψουμε από διαφορετικά γεωγραφικά σημεία για να βρεθούμε κάτω από την ίδια στέγη για την περίοδο των Χριστουγέννων κράτησαν πάνω από ένα μήνα, ενώ τα δεδομένα άλλαζαν συνεχώς. Γιατί να πάρεις το ρίσκο ενός ταξιδιού; Γιατί να ρισκάρουμε την έξοδο από το bubble μας; Μήπως να περιμένουμε να κάνουμε το εμβόλιο; Και αν το αποφασίσουμε τελικά, θα μπορέσουμε να κλείσουμε ραντεβού για μοριακό τεστ κορωνοϊού; Τι θα ισχύει κατά την άφιξη και την αναχώρηση από κάθε χώρα;
Στην τελική απόφαση, καθοριστικό ρόλο έπαιξε ένα σοβαρό θέμα υγείας που αντιμετώπισε πρόσφατα ένα από τα μέλη της οικογένειας. Η γενικότερη αίσθηση ήταν ότι κυριαρχούσε η επιθυμία να βρεθούμε ακόμα μια φορά όλοι μαζί. Τηρώντας τους νέους κανόνες και οδηγίες.
Φέτος, δεν είχε σταυρωτά φιλιά και αγκαλιές. Τα δύο πιο senior μέλη της οικογένειας κάθισαν στο τραπέζι πιο μακριά από τους υπόλοιπους. Οι όποιες αναμενόμενες οικογενειακές αντιπαραθέσεις έλαβαν rain check για κάποια επόμενη χρονιά και οι 9 μικρότεροι και μεγαλύτεροι άνθρωποι γύρω από το τραπέζι μοιάζαμε λίγο πιο μαλακοί, πιο διαθέσιμοι να μιλήσουμε για τα συναισθήματά μας, τις αγωνίες και τους φόβους των (πολλών) τελευταίων μηνών. Και σίγουρα απόλυτα συνειδητοποιημένοι ότι το φετινό γιορτινό τραπέζι ήταν πραγματικά ξεχωριστό.
Το αποτέλεσμα, πέρα από τη συνηθισμένη κατανάλωση δισεκατομμυρίων (γαλλικών) θερμίδων, ήταν μια πιο γλυκιά αίσθηση της ύπαρξής μας. Κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, εκτός από τον Kiwi, τον γάτο, μας περίμενε μια μικρή θάλασσα από δώρα. Ανάμεσά τους, ένας μικρός φάκελος είχε γραμμένο το όνομα μου. Υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα μπορούσε να είχε μέσα μια επιταγή-δώρο για κάποιο χαλαρωτικό μασάζ σε ένα ινστιτούτο ομορφιάς της περιοχής. Φέτος, όμως, ο μικρός φάκελος περιείχε ένα κουπόνι για τεστ PCR – υποχρεωτικό για τον γυρισμό στο σπίτι. Το ραντεβού για την εξέταση είχε οριστεί στις 8 το πρωί στις 31 Δεκεμβρίου, μέσω drive-in λήψης δείγματος, χωρίς να χρειαστεί να βγούμε από το αυτοκίνητο.
Την 1η Ιανουαρίου του 2020, είχα ξυπνήσει με τέσσερα κατάγματα στην αριστερή μεριά του προσώπου, αποτέλεσμα μιας τούμπας σε ένα ιδιαίτερα φαρδύ, άνετο πεζοδρόμιο στο κέντρο του Παρισιού – στο οποίο όμως υπήρχαν στρογγυλά κομμάτια γρανίτη – λίγες ώρες πριν το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν. Φέτος, η πρώτη μέρα του χρόνου ξεκίνησε με κάτι θετικό: το αρνητικό στην Covid-19 αποτέλεσμα από το μικροβιολογικό εργαστήριο, το οποίο άνοιγε τον δρόμο για την επάνοδο στην Αθήνα. Στον αέρινο δρόμο της επιστροφής, όλοι οι (ελάχιστοι) επιβάτες της πτήσης γυρνούσαμε σε μια υποχρεωτική τριήμερη καραντίνα. Οι δικές μας βαλίτσες και τσάντες ήταν γεμάτες από γνώριμες εικόνες, που φέτος ήταν τόσο πιο μοναδικές. Καλό υγιές, ελεύθερο ‘21.
Διαβάστε επίσης | The Vibe: Λίστα δώρων
