Work From Home Alone: Ωδή στην εκκωφαντική απουσία της ζωής στο γραφείο

Βλέπεις γύρω από αυτό τον υπολογιστή τον οποίο κουβάλησα μέσα σε μία υφασμάτινη τσάντα από το γραφείο στο αυτοκίνητο και από το αυτοκίνητο στο σπίτι, πάντα εξελισσόταν κάποιου είδους φασαρία. Τις περισσότερες φορές μία ιδιαίτερα ενοχλητική φασαρία, από τηλέφωνα που χτυπούν και δεν τα σηκώνει κανείς, από έξαλλους συναδέλφους που φωνάζουν σε αδιανόητα ντεσιμπέλ αλλά και από αστεία, βροντερά γέλια, σχόλια για τον καιρό, το χθεσινό επεισόδιο GNTM, το φόρεμα που διάλεξες να φορέσεις, απορίες σχετικά με το τι έκανε ο καθένας το Σαββατοκύριακο, ποιος χώρισε, ποια τα έφτιαξε, ποιος δεν έχει στείλει το μέιλ, φωνές, φωνές και μετά και άλλες φωνές από αυτές που προσπαθούσα να απομονώσω απ’ έξω, βουλιάζοντας μέσα στα ακουστικά μου. Τώρα πια όμως καθόμαστε οι δύο μας, ο υπολογιστής μου κι εγώ, και ανάμεσά μας απλώνεται μία εκκωφαντική σιωπή.

Το τελευταίο διάστημα που δουλεύω από το σπίτι όπως και τόσοι εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη, διαπιστώνω ότι μου λείπει πολύ η φασαρία του γραφείου. Ίσως όχι τόσο η φασαρία αυτή καθεαυτή, όσο η ανακατωσούρα, η κίνηση, η ζωή του γραφείου και όσα αυτή περιέχει. Μου λείπει η μυρωδιά του πρωινού καφέ και η αγουροξυπνημένη ερώτηση για το αν θα παραγγείλουμε πρωινό και από πού, μου λείπει το φαγητό με τη φίλη και η ψιλοκουβέντα που μπορεί να μην είναι και καθόλου ψιλοκουβέντα αλλά μία πολύ σοβαρή ενδοσκόπηση για την καθεμία, πάνω από τα τάπερ με το φαγητό που μαγειρεύτηκε το προηγούμενο βράδυ.

Μου λείπει να τσακωθώ, να διορθώσω, να με διορθώσουν, να γκρινιάζουμε για τα ίδια και τα ίδια, να χαχανίσουμε μέσα από τα δόντια μας με ένα meme που εστάλη κρυφά στο τσατ, να ξεκλέψουμε πέντε λεπτά για να πούμε ένα μυστικό στη σκάλα δίπλα στην τουαλέτα, μου λείπει να βάζουμε δυνατά τραγούδια τα απογεύματα που αδειάζει ο όροφος και μου λείπει να παραπονιέμαι για τη φασαρία και να φοράω εκνευρισμένη τα ακουστικά μου. Πάνω απ’ όλα μου λείπει όμως το νανούρισμα αυτής της φασαρίας, το να ξεχνιέμαι σε «καλημέρες» και χαζοκουβέντες με τους συναδέλφους, στην αφορμή για ένα Ιnstagram story που θα σε κάνει ρεζίλι, στον ομαδικό προβληματισμό σχετικά με το αν έχει φτιάξει αρκετά ο καιρός ώστε να πάρουμε κρύο καφέ.

Όταν δουλεύεις τα τελευταία 14 χρόνια σε γραφείο, η αλληλεπίδραση με τους άλλους γίνεται κομμάτι της ρουτίνας σου, όπως η διαδρομή μέχρι το τρένο ή το να ακούς την αγαπημένη σου πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή κολλημένη στην κίνηση. Η απουσία των ανθρώπων με τους οποίους δουλεύεις καθημερινά και η παύση της αλληλεπίδρασης μαζί τους είναι μία τεράστια αλλαγή σε ό,τι ονομάζει ο καθένας ρουτίνα. Δεν γνωρίζω κατά πόσον τα zoom calls και τα on line after work drinks μπορεί να σε βοηθήσουν να ξεγελαστείς – προσωπικά δεν τα προτιμώ, αλλά και για τους περισσότερους φαίνεται ότι μάλλον περισσότερο πονοκέφαλο δημιουργούν παρά ανακούφιση. Και φυσικά στη δεδομένη συνθήκη της καραντίνας, η απουσία των άλλων φέρνει αναστάτωση όχι μόνο στην επαγγελματική μας πραγματικότητα, αλλά σε κάθε πτυχή της ζωής μας όπως τη γνωρίζαμε μέχρι τώρα.

Η ησυχία λοιπόν που έρχεται και κάθεται ανάμεσα σε μένα και στον υπολογιστή μου τα μεσημέρια είναι αυτή που μου υπενθυμίζει ότι η ρουτίνα, η επαναλαμβανόμενη μικροπραγματικότητά μας την οποία θεωρούμε συχνά τόσο δεδομένη, δημιουργεί μια ψευδαίσθηση σιγουριάς. Μία ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει, ενώ στην πραγματικότητα όλα μπορεί να αλλάξουν και μάλιστα ανά πάσα στιγμή. Διαπιστώνω ότι η φασαρία του γραφείου με αποσπούσε από τη βασανιστική σκέψη ότι τίποτα απολύτως δεν είναι στον έλεγχό μας. Και σε στιγμές ψυχραιμίας καταλαβαίνω ότι αυτό που καλούμαστε όλοι να κάνουμε για άλλη μια φορά είναι να προσαρμοστούμε: συνέχεια και σε διαφορετικές κάθε φορά συνθήκες. Και ότι τις τελευταίες εβδομάδες, για κάποιους από εμάς, αυτό μεταφράζεται στο να παίζει το ραδιόφωνο όλη μέρα και να κάνεις παρέα μαζί του χωρίς ακουστικά.

Διαβάστε επίσης | Πώς το lockdown μπορεί να οφελήσει τη ρουτίνα ομορφιάς μας;