Όσο αγαπάω τα σκυλιά, τόσο τρέμω τις αγέλες. Όταν κάνω τζόγκινγκ γύρω από τον τον Εθνικό Κήπο τα καλοκαιρινά βράδια, στο ύψος του Ζαππείου, είναι μια παλιοπαρέα, κάτι αλιτήριοι βρόμικοι που συχνάζουν εκεί, στα παγκάκια και πουλάνε τσαμπουκά ο ένας στον άλλον. Μόλις βαρεθούν, αρχίζουν να ασχολούνται με τους περαστικούς. Αν πηγαίνεις γρήγορα σε ακολουθούν κι αν τρέχεις, τρέχουν από πίσω σου και γαβγίζουν. Δεν ξέρω αν είναι επικίνδυνη συμμορία ή αν πρόκειται για κάποιο τελετουργικό με το οποίο επιβεβαιώνουν την ταυτότητα του είδους τους. Υποτίθεται πάντως ότι σκύλος που γαβγίζει, δεν δαγκώνει. Όσο και αν σκέφτομαι την παροιμία, δεν με καθησυχάζει. Κάνω την αδιάφορη, σταματάω να τρέχω και περπατάω αργά, ότι και καλά είμαι ψύχραιμη και ακούω μουσική στα αυτιά μου, στην πραγματικότητα όμως το μόνο που ακούω είναι το γάβγισμά τους.
Το ίδιο με πιάνει και με τις ανθρώπινες αγέλες. Με τρομάζει η αυτόματη συσπείρωση, αυτό που παθαίνουν συχνά κλειστές ομάδες, που ενώνονται κατά ενός (κατασκευασμένου συνήθως) κοινού εχθρού. Το ζω πολλές φορές στα ταξίδια, επαγγελματικά και μη. Ένα γκρουπ ανθρώπων ταξιδεύει σε ένα άγνωστο μέρος. Για λίγες μέρες έρχεται κοντά, μένει μαζί, ξυπνάει, τρώει παρέα, βλέπει τα ίδια αξιοθέατα ή κάνει κοινό ρεπορτάζ. Ένας από όλους είναι λίγο περίεργος. Δεν ανήκει ακριβώς στην ομάδα. Κάνει περίεργες ερωτήσεις, έχει παράλογες απαιτήσεις, ξεχωρίζει. Οι υπόλοιποι τον περικυκλώνουν, τον παρατηρούν από απόσταση ασφαλείας και στο τέλος συνωμοτούν μεταξύ τους πώς θα τον κατασπαράξουν. Είμαι συχνά εκείνη που έχει διαλέξει το θύμα, που έχει διακρίνει τον παράταιρο και τον έχει αναδείξει ως τον εκνευριστικό. Μόλις όμως έρθει η στιγμή της επίθεσης, μετανιώνω γρήγορα και προσπαθώ, έστω όψιμα, να τον προστατεύσω. Ίσως επειδή ταυτίζομαι και θυμάμαι τον εαυτό μου με μια αγέλη σκύλων από πίσω μου.
Τη βλέπω τώρα και στα σόσιαλ μίντια αυτήν την τάση. Καμία φορά είμαι εγώ αυτή που τρέχει, άλλες φορές παρακολουθώ τους σκύλους «να την πέφτουν» σε αμέριμνους δρομείς. Την πρώτη φορά που συνέβη σε μένα τρόμαξα πολύ, τώρα έχω συνηθίσει, είναι και η δουλειά μου, εκτίθεμαι, άρα είμαι ανοιχτή στην κριτική και στο βρισίδι ακόμη. Διαβάζω τα μισά σχόλια, «πατσαβούρα, η κόρη του μακαρίτη…», εντάξει εκεί σταματάω. Πλέον ταράζομαι πιο πολύ όταν συμβαίνει στους άλλους. Έχω παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι που στο πληκτρολόγιο είναι φοβερά επιθετικοί και οξείς, ακόμη και αυτοί που διανέμουν αφειδώς ψόφους και καρκίνους, στην πραγματικότητα, στην αληθινή ζωή, είναι πιο συγκρατημένοι. Όταν τους έχεις δηλαδή μπροστά σου και τους προκαλέσεις «Έλα βρίσε με τώρα λίγο live», χαμογελούν ντροπαλά κι αλλάζουν θέμα.
Το πρωί οι αγέλες του Ζαππείου μοιάζουν πολύ πιο ακίνδυνες. Λιάζονται ράθυμα στον ήλιο και βαριούνται να κουνηθούν. Καμία φορά γαβγίζουν ξεψυχισμένα όταν περνάει κάποιος τρέχοντας από μπροστά. Όχι για εκφοβισμό, για να δηλώσουν παρουσία.
Διαβάστε επίσης | The X-File: Το αυτί
