Ρίξε μια ματιά γύρω σου και πες μου αν συνειδητοποιείς κι εσύ το παράλογο του πράγματος. Που όλα έχουν αλλάξει, οι περισσότερες δομές και θεσμοί που μας στήριζαν έχουν καταρρεύσει, κάποιοι φίλοι μας έχουν υποκύψει στο βάρος της κουβέρτας και του καναπέ, άλλοι θρηνούν, όλοι ανεξαιρέτως κρατιούνται με νύχια και με δόντια, τα παιδιά μας δοκιμάζονται καθημερινά και μέσα σ’ αυτήν την δίνη η απαίτηση του να είμαστε παραγωγικοί, συνεπείς και να δουλεύουμε αποκομμένοι από την πραγματικότητα που βιώνουμε είναι σχεδόν αυτονόητη. Δεν είναι παράξενο; Αν μη τι άλλο είναι ενδεικτικό κάποιων πραγμάτων που ούτε που τολμάμε να κατονομάσουμε πια.
Αν κάποια φωνή πετάχτηκε μέσα σου τώρα να σου θυμίσει το “ευτυχώς που έχουμε και δουλειά να κάνουμε”, θα σε παραπέμψω σε αυτό εδώ το ωραιότατο άρθρο. Υπάρχει βέβαια και ένα άλλο “ευτυχώς” για τις δουλειές μας, αυτό που ξεστομίζω συχνά για την δική μου, όχι απλώς και μόνο γιατί υπάρχει, αλλά γιατί με κάνει τόσο χαρούμενη, μου δίνει μια συγκεκριμένη δομή στην εβδομάδα που όλα τα άλλα είναι τόσο ρευστά και είναι ο λόγος που κάνω κάτι άλλο στο κομπιούτερ μου εκτός από το να βλέπω διαρκείς επαναλήψεις του Parks and Recreation.
Ίσως είναι καλό για την ψυχική μας υγεία να διατηρούμε μια επίφαση “κανονικότητας” (αχ αυτή η λέξη που θα μας μείνει τραύμα), να έχουμε ένα λόγο να φοράμε κραγιόν, να βάζουμε κάτι άλλο εκτός από φόρμες, να σκεφτόμαστε κάτι πέρα από τον μικρόκοσμο του διαμερίσματός μας. Ίσως είναι η μόνη μας επαφή με την παλιά μας ζωή, με τον προ-πανδημίας εαυτό μας.
Αλλά αυτό είναι πολύ διαφορετικό από την πίεση να παραμείνουμε παραγωγικοί σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Είναι ακριβώς όπως τα αστεία που κάνουμε, ότι το σημείο που πιάνει η κάμερά μας (με απαραίτητο φόντο την βιβλιοθήκη) είναι το μόνο οργανωμένο σημείο του σπιτιού. Αν γίνει κανένα λάθος και γυρίσει η κάμερα λίγο πιο κει την ώρα του zoom, θα αποκαλυφθεί η πραγματικότητα μιας πολύ δύσκολης καθημερινότητας για όλους μας. Ωστόσο, όλοι περιμένουν από εμάς να δημιουργήσουμε αυτήν την ωραία ατμόσφαιρα, το μινιμαλιστικό πλάνο με φυτά και βιβλία, να εμφανιστούμε χαμογελαστοί και ατσαλάκωτοι και να καταπλήξουμε τα πλήθη με τις ιδέες μας. Αλοίμονο αν τολμήσουμε να παραδεχτούμε τις ανθρώπινες αδυναμίες μας.
Πριν μερικές μέρες μιλούσα με μια φίλη μου για τα κιλά της πανδημίας, για τα ρούχα μας που ακόμα και αν μας κάνουν, μέχρι να βγούμε από το σπίτι θα έχουν βγει και αυτά από την μόδα, για τους μυς που δεν γυμνάζονται, τα πόδια που ξεσυνηθίζουν το καθημερινό περπάτημα, την κατάσταση της υγείας μας από το διαρκές στρες, τον κακό ύπνο και άλλα τέτοια πολλά ευχάριστα. Κάποιοι φίλοι άρχισαν το κάπνισμα μετά από χρόνια αποχής, άλλοι πίνουν περισσότερο αλκοόλ. Αναβάλουμε τα ραντεβού ρουτίνας στους γιατρούς, στους οδοντιάτρους, τις προληπτικές εξετάσεις. Φοράμε μάσκες και κρατάμε αποστάσεις και πλένουμε τα χέρια μας, και περιμένουμε, όλο περιμένουμε. Αλλά καμία προθεσμία δεν περιμένει εμάς. Οι δουλειές, οι εργασίες, οι εξεταστικές, οι απαιτήσεις, είναι εκεί αδιαπραγμάτευτες, ασυγκίνητες, ακούνητες.
Το Smithsonian συλλέγει εδώ και έναν χρόνο αντικείμενα που θα καταγράψουν αυτήν τη πανδημία και για τις επόμενες γενιές. Μαζί με τα βουνά από μπουκαλάκια αντισηπτικών, τις μάσκες μίας χρήσης που έχουν γίνει η νέα περιβαντολλογική απειλή (θυμηθείτε να κόβετε τα λαστιχάκια πριν τις πετάξετε), τους αποχαιρετισμούς μέσω zoom στα νοσοκομεία, τις επιγραφές που ευχαριστούν το ιατρικό προσωπιικό, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και όλα αυτά που κάποτε θα διηγούνται αυτό το διάστημα της ανθρώπινης ιστορίας τοποθετημένα πίσω από γυάλινες προθήκες στο μουσείο, ας προσθέσουμε και την προφορική μας καταγραφή. Αλλά ας την κάνουμε αληθινή. Κρατήστε σημειώσεις και φωτογραφίες με όλο το μεγαλείο των δυσκολιών. Όχι μόνο το τετράγωνο που φαίνεται στο zoom. Τουλάχιστον σαν υπενθύμιση της τρέλας που ζούμε για να γίνουμε λίγο πιο ανεκτικοί και ευγενικοί με τους άλλους. Και με τον εαυτό μας. Ακόμα και αν δεν κατάφερε να τιμήσει το ιερό δισκοπότηρο της δυτικής οικονομίας και δεν ήταν εκατό τοις εκατό παραγωγικός αυτόν τον καιρό.
Διαβάστε επίσης | GenX Mess: Παραστάτις (η)
