Στο βιβλίο της «Αδάμαστη», η Γκλένον Ντόιλ περιγράφει πώς, την εποχή που ξεκινούσε τη μακρά προσπάθεια της απεξάρτησής της από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, έβλεπε κάθε μέρα, περνώντας έξω από την τάξη μιας φίλης της νηπιαγωγού, μια επιγραφή που είχε φτιάξει εκείνη για τα παιδιά: «We can do hard things». Μπορούμε να κάνουμε δύσκολα πράγματα.
Κάθε φορά που έπρεπε να αντέξει μια οριακά αφόρητη στιγμή, κάθε φορά που έπρεπε να αντισταθεί σε μια παλιά συνήθεια ή να αλλάξει μια συμπεριφορά που είχε φτάσει να θεωρεί αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς της -και μερικές φορές σε όλη τη διάρκεια μιας γκρίζας ημέρας- η Ντόιλ έλεγε στον εαυτό της «Μπορούμε να κάνουμε δύσκολα πράγματα», σαν υπενθύμιση ότι το άσπρο και το μαύρο, το ναι και το όχι, το έτσι και το αλλιώς, δεν είναι οι μόνες επιλογές, είναι συνήθως σημεία στο χώρο ή το χρόνο, με μια απόσταση ανάμεσά τους, την οποία μπορούμε να καλύψουμε μόνο με την εξάσκηση, την προσπάθεια, το ζιγκ ζαγκ της από/επιτυχίας και την επιμονή.
Η απόσταση είναι η αλλαγή. Η αλλαγή είναι συνήθως δύσκολη. Και αυτή τη στιγμή -αυτές τις πολλές τελευταίες στιγμές- βρισκόμαστε στην αρχή της.
Μπορούμε να κάνουμε δύσκολα πράγματα; Μπορούμε να καλύψουμε την απόσταση ανάμεσα στις διακρίσεις, τον αποκλεισμό, την αξιολόγηση των πραγμάτων με βάση μόνο το αν εμείς γελάμε/βολευόμαστε/εξελισσόμαστε/χαιρόμαστε με αυτά από τη μία, και την ισότητα, το σεβασμό και την αποδοχή του διαφορετικού, τη βιωσιμότητα και τη συμπερίληψη από την άλλη;
