«Επ», ήταν το πρώτο μήνυμα που μου έστειλε νεαρός επίδοξος dater, έχοντας διαβάσει το προφίλ μου, το οποίο συμπυκνώνεται σε ένα «μίλα μου όπως θα μίλαγες στον Proust», χωρίς να αφήνω πολλά περιθώρια για παρανοήσεις ότι με ενδιαφέρει έστω και στο ελάχιστο το small talk. «Επ». Χωρίς σημεία στίξης, χωρίς κάτι πνευματώδες να ακολουθεί. Απλώς, «Επ».
Η κορτιζόλη μου ανέβασε τους χτύπους της καρδιάς – αυτό του το δίνω, με έκανε να καρδιοχτυπήσω. Μπερδεύτηκα και δεν ήξερα τι να πρωτοκάνω. Να στείλω screenshot του «Επ» σε ομαδικό μήνυμα στις φίλες μου με απελπισμένα emoji; Να του απαντήσω με ανάλυση για όλα όσα είναι λάθος σε αυτή την πρώτη επικοινωνία; Έσωσα το screenshot στο κινητό μου, σαν έτοιμη απάντηση για την επόμενη φορά που κάποιος θα με ρωτήσει γιατί είμαι single.
Πήρα βαθιά ανάσα και ακολούθησα το σοβαρότατο resolution των τελευταίων ετών, που με προτρέπει να δίνω σε όλους τους ανθρώπους γύρω μου και δεύτερη και τρίτη ευκαιρία, πριν βγάλω τα συμπεράσματά μου. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι κρύβεται στην ψυχή κάποιου, όσο κι αν καυχιέσαι για τις αφύσικα ακριβείς σου ικανότητες να διαβάζεις τους αγνώστους στο λεπτό – πάντα υπάρχει κάτι που δεν το έχεις υπολογίσει, σαν αυτή τη μία και μοναδική φορά στα χρονικά που κάποιος δεν θα απαντήσει στο μήνυμά σου επειδή του έκλεψαν το τηλέφωνο.
