Θυμάμαι ακριβώς τη σκηνή αν και πάνε 5-6 χρόνια πια από τότε. Κάθομαι στο γραφείο μου στη δουλειά όταν χτυπάει το κινητό. Είναι μια καλή μου φίλη. “Έχω νέα” λέει. “Είμαι έγκυος”. Έβγαλα μια κραυγή καταμεσής του newsroom της Καθημερινής, της ευχήθηκα από την καρδιά μου όλα να πάνε καλά, αλλά όσο μιλούσα προσπαθούσα ταυτόχρονα να συγκρατήσω ένα αγνώστου προέλευσης κύμα ζήλιας που με κατέκλυζε. Έκλεισα το τηλέφωνο και σκούπισα τις ιδρωμένες παλάμες μου στο παντελόνι. Τι στο καλό μου συνέβαινε;
Ήμουν ήδη κοντά στα 40. Τόσοι και τόσοι φίλοι μου, οι περισσότεροι από την παρέα των συμμαθητών μου και από τους συνομηλίκους μου στη δουλειά, είχαν από καιρό κάνει οικογένειες. Τους είχα ξεπροβοδίσει έναν έναν ως την καινούργια τους ζωή, χωρίς ποτέ να νιώσω ζήλια ή κάποιο παρόμοιο δυσοίωνο συναίσθημα. Γιατί τώρα; Τι άλλαξε;
Πάντα σκεφτόμουν τι καλά που θα ‘ταν να σε προειδοποιούσε το σώμα σου ότι είσαι έτοιμη να γίνεις μητέρα (ή πατέρας αντίστοιχα). Να μας έπιανε ένας πονοκέφαλος, ένας πονόδοντος, ένα μόνιμο bad hair day, ένα ψυχοσωματικό, να αναβόσβηνε ένα φωτάκι πάνω από το κεφάλι μας, κάτι που να πρόδιδε τη βαθιά επιθυμία. Να πληκτρολογούσες τα συμπτώματα και το Google να σου αποκάλυπτε την απάντηση: ήρθε η ώρα. “Μα καλά, δεν σου έχει ξυπνήσει το μητρικό ένστικτο;” με ρωτούσαν οι φίλοι μου που έβλεπαν τα χρόνια να περνούν, εν είδει αντίστροφης μέτρησης. “Δεν ξέρω, με τι μοιάζει;” ήθελα να απαντήσω, αλλά έλεγα απλώς “όχι”, καθώς τα στοιχεία δεν ήταν αρκετά. Όχι δεν ήθελα να γίνω μαμά, τουλάχιστον beyond a reasonable doubt.
Να όμως που τελικά είχα μια σωματική αντίδραση, ένα σφίξιμο στην καρδιά μετά εκείνο το τηλεφώνημα. Ήταν το σημάδι που έψαχνα; Και πάλι, οι πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες, που λέμε στη δουλειά μας. Με τη φίλη μου είχαμε πολλές φορές συζητήσει για τη μητρότητα, με ελαφρύ τουπέ ομολογώ, δεν είναι για όλους λέγαμε, κατακεραυνώνοντας την κοινωνική καταπίεση των γυναικών να εκπληρώσουν ντε και καλά αυτή την αποστολή και τις αδιάκριτες ερωτήσεις από κάθε κατεύθυνση -“δεν θα κάνετε κανένα παιδάκι;”, “πότε θα βάλετε μπρος;”. Αυτό το παράξενο συναίσθημα που ένιωθα λοιπόν πήγαζε από πραγματική, εσωτερική επιθυμία ή απλώς είχα χάσει και τον τελευταίο μου σύμμαχο; Πώς θα κρατούσα μόνη τώρα το οχυρό; (Ένα από τα πολλά προβλήματα που έχεις να αντιμετωπίσεις μεγαλώνοντας είναι η αφόρητη υπερανάλυση. Καμιά φορά απορώ πώς αποφασίζω τι θα φάω κάθε μεσημέρι.)
Όμως το σύμπτωμα επέμενε, ένδειξη ότι κάτι σοβαρότερο, κάτι βαθύτερο, συνέβαινε. Το σώμα μου μού μιλούσε και αυτή τη φορά δεν ζητούσε να ξεκινήσω άλλη μια εξαντλητική δίαιτα. Το αντίθετο, ζητούσε να θρέψει. Η εγκυμοσύνη της φίλης μου, τη δεδομένη στιγμή, σαν να με ξεκλείδωσε βοηθώντας με να αποκρυπτογραφήσω ό,τι ήδη μέσα μου ήξερα. Το συναίσθημα ήταν κατακλυσμιαίο -σε αυτό συνέβαλαν και πολλοί άλλοι παράγοντες, όπως η κατάσταση στην προσωπική μου ζωή-, αν και έκανα αρκετό καιρό να συνειδητοποιήσω αυτό που συνέβαινε, να το βάλω σε λέξεις, να πω φωναχτά ότι θέλω να γίνω κι εγώ μαμά, να μη χάσω αυτό το τρένο. Όταν το είπα, άρχισα να το κυνηγώ.
Διαβάστε επίσης | The Cycle: Χάλια μαλλί
