Πριν μερικά χρόνια, η Abby Wambach πρώην ποδοσφαιρίστρια, προπονήτρια, δις χρυσή Ολυμπιονίκης, πρωταθλήτρια στο Παγκόσμιο Κύπελλο Γυναικών της FIFA και μέλος του Αμερικανικού Εθνικού Ποδοσφαιρικού Hall of Fame, βρέθηκε πάνω στη σκηνή, δίπλα στον μακαρίτη Kobe Bryant και έναν άλλο μεγάλο ποδοσφαιριστή, τον Peyton Manning, να περιμένει να τιμηθεί μαζί τους με το ESPYS Icon Award, ένα βραβείο που θα τους απένειμαν με αφορμή την απόσυρσή τους από την ενεργό δράση.
Και είμαι τόσο ενθουσιασμένη, λέει, νιώθω ευγνώμων και σκέφτομαι «Επιτέλους κι εμείς οι γυναίκες τα καταφέραμε!». Μέχρι που σβήνουν τα φώτα και συνειδητοποιεί ότι οι δύο άντρες συναθλητές της θα έφευγαν από κει σπάζοντας το κεφάλι τους για το πώς θα επενδύσουν τα εκατομμύριά τους, ενώ εκείνη, χάρη στο τεράστιο χάσμα αμοιβών που επικρατεί στον αθλητισμό, θα έσπαγε το κεφάλι της για το πώς να πληρώσει τη δόση του δανείου της εκείνο τον μήνα. «Είχα περάσει» λέει «όλη μου την καριέρα νιώθοντας ευγνωμοσύνη για όλα όσα μου δόθηκαν και ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν σκέφτηκα ότι τα κέρδισα με το σπαθί μου. Στο μυαλό μου πάντα κάποιος άλλος μου είχε δώσει την ευκαιρία αυτή -συνήθως, κάποιος λευκός άντρας».
Την ακούω αυτή την ευγνωμοσύνη, ξανά και ξανά. Γύρω μου και μέσα στο κεφάλι μου. Ακούω την ευγνωμοσύνη μας για το ότι φτάσαμε σε αυτή τη συνέντευξη, για το ότι βρεθήκαμε σε αυτή τη δουλειά, για το ότι καθίσαμε σε αυτό το τραπέζι, για το ότι κάποιος μας έβγαλε για φαγητό, για το ότι κάποιος μας αγαπάει.
Νιώθουμε ευγνώμονες επειδή κάποιος μας τα πρόσφερε όλα αυτά και εξαιτίας της ευγνωμοσύνης μας νιώθουμε αναγκασμένες να υποστούμε: ερωτήσεις για το αν σκοπεύουμε να κάνουμε παιδιά, χαμηλότερες αμοιβές, σεξουαλική παρενόχληση, κακό σεξ, να περπατάμε φοβισμένες στο δρόμο τη νύχτα σφίγγοντας στο χέρι μας τα κλειδιά, τρεις ώρες παραπάνω δουλειές φροντίδας, κάθε μέρα, στο σπίτι. Τα βράδια, προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τη χαρά της ζωής, ή έστω μια κάποια γαλήνη, ανοίγουμε το τετράδιο με το ωραίο εξώφυλλο («έκανα ένα δώρο στον εαυτό μου!») και γράφουμε τρία πράγματα για τα οποία είμαστε, πάλι, ευγνώμονες.
