the-genx-mess-τα-γενέθλια-155504

Σήμερα έχει γενέθλια ο Λέανδρος. Γίνεται 5 χρονών, η ηλικία που θυμάμαι και από τον μεγάλο του αδερφό Ορφέα, ν’ αλλάζει τόσο πολύ. Η ηλικία ορόσημο που χάνει αυτή η κουταβίστικη παιδικότητα που δεν τον άφηνε να καθίσει σε μια καρέκλα για πολλή ώρα και να ζητάει να μην τον φιλάω σε δημόσιο χώρο γιατί “δεν είναι μωρό πια”. Όταν ήταν όντως μωρό, σχεδόν 8 εβδομάδων, πετάξαμε για πρώτη φορά μαζί. Πέντε ώρες από την ανατολική ακτή των ΗΠΑ στη δυτική, να επισκεφτούμε την φίλη στο Λος Άντζελες που είχε γεννήσει με μερικές μέρες διαφορά.

Ως παλαίμαχη ήθελα να της περάσω το πιο σημαντικό πράγμα που μου δίδαξε η εμπειρία: τα μωρά δεν είναι λόγος να κλειστείς μέσα στο σπίτι. Είναι σχετικά εύκολα στην μετακίνησή τους, κοιμούνται χαμογελαστά στον μάρσιπο νιώθοντας τον χτύπο της καρδιά σου και εσύ γίνεσαι και πάλι μέλος με της κοινότητας των ενηλίκων για το καλό της ψυχικής σου υγείας. Βέβαια τα μωρά γίνονται πολύ δύσκολα στην μετακίνησή τους σε πόλεις που δεν έχουν φτιαχτεί με την ιδέα να μπορούν να κυκλοφορούν εύκολα οι γονείς.

Τα μωρά κλείνουν μέσα στο σπίτι τις μαμάδες –κυρίως– όταν οι ράμπες των πεζοδρομίων είναι καλυμμένες από αυτοκίνητα που “ένα λεπτάκι θα κάνουν”, όταν οι πολυκατοικίες έχουν σκαλιά και άλλα σκαλιά και δυσκολεύεσαι να σηκώσεις το καροτσάκι (ειδικά αν σκεφτείς ότι το σώμα σου αναρρώνει για μήνες), όταν δεν υπάρχουν καθαροί δημόσιοι χώροι να τ’ αλλάξεις και –κυρίως– όταν υπάρχει τόσο κακή ενημέρωση που ο θηλασμός και οι διαμαρτυρίες που ξεσηκώνει γίνονται θέμα στις εφημερίδες. Είναι τόσο παράλογο αν το σκεφτείς, σαν κοινότητα θα έπρεπε να κάνουμε τα πάντα για να είναι χαρούμενα και υγιή τα μωρά που εκπροσωπούν το μέλλον μας κι εμείς βάζουμε τόσα εμπόδια σ’ αυτό. Από τον “ένα λεπτάκι” μέχρι αυτόν που θεωρεί ότι μπορεί να έχει άποψη στις επιλογές σου (χωρίς να είναι παιδίατρος), ο τρόπος που εξαφανίζονται οι νέες μαμάδες από τη δημόσια ζωή είναι κάτι που ποτέ δεν θα σταματήσει να με θυμώνει.

Όπως με θυμώνουν όλοι αυτοί που πετάγονται δίπλα μου κάθε φορά που κάποιος γιος μου κλαίει –κατά πάσα πιθανότητα μετά από θεαματική τούμπα– να του θυμίσουν ότι “οι άντρες δεν κλαίνε” και κοιτάω αυτό το μικρό πλάσμα με το ματωμένο γόνατο που προσπαθούν να του μάθουν να μην εκφράζει τα συναισθήματα του ή τον πόνο του πριν ακόμα μάθει να γράφει το όνομά του και ωρύομαι στους καλοθελητές να σταματήσουν να ξεστομίζουν τέτοια βλαβερά κλισέ με τέτοια ένταση που ελπίζω να τους κάνει να το σκεφτούν δεύτερη φορά πριν αποφασίσουν να τ’ αναπαράγουν. Και κατά περίεργο τρόπο, όταν παλεύω με το καρότσι στα σκαλιά των σταθμών του ηλεκτρικού, κανείς από αυτούς δεν έχει εμφανιστεί με την ίδια ταχύτητα δίπλα μου να βοηθήσει.

Πέντε χρονών λοιπόν το μικρό μου παιδί, χωρίς πάρτι φέτος, χωρίς φίλους και τραμπολίνο και πύργους από cupcakes, συνωμοτούμε με τον μεγάλο του αδερφό να του κάνουμε έκπληξη, να γεμίσουμε το σπίτι κρυφά μπαλόνια, να στήσουμε τους παππούδες στο skype σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης και όταν μπει στο σπίτι από την βόλτα στο πάρκο με τον μπαμπά του να τσιρίξουμε όλοι μαζί. Ελπίζω να μην τον τρομάξουμε και μισήσει για πάντα τις εκπλήξεις.

Πέντε χρόνια και από την τελευταία φορά που ήμουν έγκυος και ακόμα να μπω στα παλιά μου ρούχα, τα κρατάω στην ντουλάπα σαν μια βασανιστική υπενθύμιση της μεγάλης μου αποτυχίας να ξαναγυρίσω στο σχήμα που είχα πριν το σώμα μου δημιουργήσει και ταΐσει δύο ανθρώπους. Δεν είναι το διαφορετικό νούμερο ή τα κιλά που δείχνει η ζυγαριά μου που με πειράζουν τόσο, είναι η διαφορετική ζωή, η κούραση που πολύ πιο εύκολα με στέλνει στον καναπέ από το στρώμα της γιόγκα. Φυσικά είναι και το πόσο μου λείπουν οι άλλοι ενήλικες, και όταν έχω λίγο χρόνο μακριά από τα παιδιά και τη δουλειά είναι πιο πιθανό να καταλήξω για τσάι (και scones) με τις φίλες μου, παρά σε έναν διάδρομο γυμναστηρίου να τρέχω και να μην φτάνω πουθενά.

Δεν είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έχω ρούχα να με κοιτάνε θλιμμένα από τις κρεμάστρες, δεν είμαι από αυτούς που έχουν ν’ αλλάξουν νούμερο τζιν από τότε που πήραν ξαφνικό μπόι στην τρίτη γυμνασίου. Αντίθετα έχω μια ωραιότατη συλλογή στο φάσμα του ουράνιου τόξου που δείχνει με ακρίβεια πότε έκοψα το κάπνισμα (και άρχισα τις σoκολάτες), πότε ερωτεύτηκα και ξέχασα να φάω για μήνες, πότε ακολούθησα τα φιλόδοξα resolutions για γυμναστική και υγιεινά smoothies και πότε όλα πήγαν στον διάολο γιατί ανακάλυψα καινούργιο αγαπημένο martini bar. Μια συλλογή από υφάσματα που διηγούνται την ιστορία του μεγέθους και των εμμονών μου. Τουλάχιστον όποιος κληρονομήσει την γκαρνταρόμπα μου δεν θα μπορεί να παραπονεθεί, υπάρχει κάτι για όλους.

Πέντε χρόνια ακούγονται πολλά, νομίζεις ότι προλαβαίνεις να πετύχεις όλα όσα ονειρεύεσαι, ότι θα αλλάξεις τον κόσμο με το πείσμα σου. Σ’ αυτά τα πέντε χρόνια αλλάξαμε πόλεις, πολιτείες και χώρες, ζήσαμε στην Ελλάδα αρκετά για να ξεχάσουν τα αγγλικά τους τα παιδιά και μετά γυρίσαμε πίσω και ξέχασαν τα ελληνικά τους, ανακατεμένες γλώσσες και λέξεις και μπαχαρικά που σέρνουμε σε βαλίτσες μαζί με βιβλία και ρούχα, τα δικά τους μένουν πίσω γιατί πάντα μεγαλώνουν μέχρι την πτήση της επιστροφής, τα δικά μου έχουν πάντα ένα στοιχείο έκπληξης, δεν ξέρουμε τι νούμερο θα είναι ή με τι θα έχω πάθει εμμονή –αυτήν την περίοδο είμαι στα ασπρόμαυρα και όλα τα συρτάρια μου φαίνονται ίδια.

Δεν άλλαξα τον κόσμο, αλλά τον είδα να αλλάζει, όπως είδα και αυτόν τον μικρό άνθρωπο ν’ αλλάζει τόσο πολύ, να μεταμορφώνεται, να σηκώνεται από το στρωματάκι του μωρού και να τρέχει, να κάνει φίλους και να μαθαίνει απ’ έξω ονόματα δεινοσαύρων και πλανητών. Τον είδα να χαμογελάει για πρώτη φορά, να μπουσουλάει, να σκαρφαλώνει σε δέντρα. Όπως τον είδα να πέφτει, να ματώνει, να είναι με σωλήνες οξυγόνου στα επείγοντα, να κλαίει όταν ο καλύτερός του φίλος δεν τον έπαιζε πια. Τον είδα ν’ αγκαλιάζει σφιχτά ανθρώπους στα αεροδρόμια πριν τους αποχωριστεί. Να σταματάει να τρώει από το σοκ της αλλαγής σε μια μετακόμιση. Να θυμώνει που δεν καταλαβαίνει κανείς στην παιδική χαρά την γλώσσα που μιλάει. Να πέφτει κάτω και να σηκώνεται με μια αποφασιστικότητα που ζηλεύω και θαυμάζω απεριόριστα.

Πέντε χρόνια με τον μικρό άνθρωπο ακούγονται ταυτόχρονα πολλά και λίγα, αλλά όσα έμαθα για εκείνον, για τον εαυτό μου και για τον κόσμο είναι αυτό που πραγματικά γιορτάζουμε σήμερα. Χρόνια πολλά Λέανδρε Σεφέρ.

Διαβάστε επίσης | High Fidelity: Όταν το σινεμά γίνεται μέρος της πραγματικής ζωής

MHT