Τι κλέβει τις εντυπώσεις στη Lauren Hutton επί σχεδόν έξι δεκαετίες; Από το 1964, που η φρέσκια 22χρονη με το κενό στα μπροστινά δόντια ξεκίνησε να ποζάρει για τους Bert Stern και Richard Avedon, βρίσκοντας γρήγορα τον δρόμο για το εξώφυλλο της Vogue –κάτι που επανέλαβε 27 φορές!- και κλείνοντας ένα συμβόλαιο εκατομμυρίων δολαρίων με τη Revlon – δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο στη βιομηχανία της ομορφιάς. Τόσα χρόνια μετά, συνεχίζει να γοητεύει τους σχεδιαστές, είτε πρόκειται για τις Mary-Kate και Ashley Olsen είτε για τον Pierpaolo Piccioli του Valentino. Δικαιολογημένα, αφού στα 77 της διατηρεί αναλλοίωτη τη γοητεία της.
Πώς το καταφέρνει; είναι το ερώτημα. Με τα συνηθισμένα «όπλα», καθώς φροντίζει σχολαστικά το σώμα της –κάνει Pilates- και την επιδερμίδα της -είναι το πρόσωπο της StriVectin από το 2019- αλλά, κυρίως, επειδή αγαπά τη ζωή. «Πάντα θεωρούσα ανόητο ένας άνθρωπος να εγκαταλείψει την ενεργό δράση στα 65 του», εξομολογείται στη Vogue με τη βαθιά νότια προφορά της, από το σπίτι της στην Καλιφόρνια. Μας μίλησε επίσης για πολλά άλλα, όπως για τη συνάντησή της με την πριγκίπισσα Νταϊάνα, για το μόντελινγκ σε μια μεταβαλλόμενη βιομηχανία και, φυσικά, για τα μυστικά ομορφιάς της.
Lauren Hutton: Γεια σου Zoe.
Zoe Ruffner: Γεια σου Lauren. Πώς είσαι;
L.H.: Ακόμα περπατάω και μιλάμε. Ήταν μια δύσκολη χρονιά.
Σίγουρα ήταν μια δύσκολη χρονιά. Πού βρίσκεσαι τώρα;
Είμαι στο Λος Άντζελες. Επέστρεψα ανήμερα Χριστούγεννα πέρυσι. Διάβαζα The New York Times καθημερινά και φαινόταν πως η πανδημία θα έπαιρνε τεράστιες διαστάσεις, γι’ αυτό έμεινα εδώ, κάπως απομονωμένη. Δεν ήμουν ποτέ πολύ κοινωνική. Θα ήταν διαφορετικά, βέβαια, αν ζούσα κοντά σε ανθρώπους όπως οι Πυγμαίοι. Είναι πολύ κοινωνικοί. Κάθε βράδυ μαζεύονται γύρω από το τζάκι, χορεύουν, τραγουδούν και διασκεδάζουν.
Ξέρω ότι σου αρέσουν οι ασυνήθιστες περιπέτειες.
Ναι, μου αρέσουν.
Λοιπόν, πώς πέρασες τον χρόνο σου όλους αυτούς τους μήνες;
Πρώτα απ’ όλα έπρεπε να αναβάλλω το ταξίδι μου στις Νήσους του Σολομώντα τρεις φορές τον περασμένο χρόνο. Ήθελα πολύ να πάω, γιατί βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον τον πολιτισμό και την τέχνη τους, τα οποία θαύμασα για πρώτη φορά το 1975, όταν με έστειλε η Revlon στην Αυστραλία. Σε ένα μουσείο, ένα μικρό, ετοιμόρροπο ξύλινο κτίριο, υπήρχε μια μάσκα των ιθαγενών των νησιών με ύψος περίπου ένα μέτρο. Εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ, που θέλησα να την κλέψω και να την επιστρέψω στον τόπο της. Είμαι νομοταγής, αλλά ομολογώ ότι το σκέφτηκα. Τελικά, δεν την έκλεψα. Από τότε θέλω να πάω στα νησιά. Πρώτα για να βουτήξω στις υπέροχες θάλασσές τους και μετά για να γνωρίσω την ενδοχώρα, τους ανθρώπους, την τέχνη τους.